Hetzelfde weekend stuurde ik mijn motivatiebrief en enkele weken later zaten we met een bende levenslustige vrouwen samen op onze eerste PRET-vergadering. Het Pink Ribbon Editorial Team was geboren.

Het was meteen duidelijk waarom dergelijke initiatieven zo nodig zijn.

Behalve het kunnen delen van je verhaal en praten over je angst, haal je een enorme drive uit de steun en hoop die je kan bieden aan lotgenoten en hun omgeving.

Maar er kwam ook het besef dat er nog zoveel ongezegd en ongeweten blijft rond borstkanker. Dat ondanks 1 op 9 vrouwen in ons land borstkanker krijgt, er toch nog heel veel taboe rond heerst.
Zonder betuttelend te zijn, wil elk lid van het PRET het belang benadrukken van het tijdig laten onderzoeken van alarmsignalen, van psycho-sociale steun tijdens en vooral ná de behandeling, van een gezonde levensstijl. En van praten, praten, praten.

Mijn behandeling was bijzonder zwaar, maar de prognose was goed en ik voelde meteen dat ik met deze fase in mijn leven iets wilde doen. Namelijk het onverbloemd praten over wat het betekent om borstkankerpatiënt te zijn, met alles wat daarbij hoort: de angst, de pijn, het verdriet, de hoop, de zoektocht naar je nieuwe identiteit, maar ook met veel humor.

Pink Ribbon heeft mij met het PRET die kans gegeven.