Chloé Clauwaert ontdekte op haar 34ste een knobbeltje in haar borst. ‘Het was heel aanwezig. Ik liet meteen een echo maken, wat hier in de buurt kan,’ steekt ze van wal. Daar werd ze meteen gerustgesteld. Het zouden opgehoopte kliertjes zijn. ‘Ik had het al achter me gelaten, ik ben van nature geen ongerust type, maar na 3 maanden begon ik me toch weer zorgen te maken en consulteerde mijn gynaecoloog.’

De arts stelde Chloé opnieuw gerust, maar adviseerde haar toch om een week extra te stoppen met de pil. Het knobbeltje zou dan moeten verminderen en mocht dat niet het geval zijn, was een nieuw consult aangewezen. ‘Het knobbeltje ging niet weg, en bij de controle wees een nieuwe echo uit dat er wel degelijk iets mis was.’ Het verdict was hard: niet-erfelijke, hormoongevoelige borstkanker. ‘Er zijn veel vrouwen in mijn familie, maar niemand met borstkanker,’ vervolgt Chloé.

Liever sjaaltje dan pruik

Er volgen zes maanden chemo, een borstamputatie, bestralingen, twee jaar chemomedicatie en zeven jaar antihormoontherapie. ‘Mijn borst verliezen vond ik echt wel supererg,’ zegt ze. Door de medicatie verloor ze bovendien haar lange haren, haar wimpers en wenkbrauwen en kwam ze als dertiger abrupt in de menopauze terecht. Die nevenwerkingen waren niet min. ‘Een pruik was niks voor mij,’ vertelt ze, ‘Ik had er wel eentje aangeschaft, omdat het aangeraden werd, maar ik heb mijn pruik uiteindelijk twee keer opgezet.’ Sjaaltjes bleken meer haar ding. En na de chemo kwamen de haren gelukkig snel terug. ‘Allé, eerst zoals bij een kuiken,’ grapt ze. Het typeert haar, zal ik snel merken in ons gesprek. Chloé is een straffe, sterke jonge vrouw die liefst vooruitblikt en haar eigen weg bepaalt. Daardoor heeft haar omgeving niet altijd door dat ze zich ook moe en ellendig kan voelen. ‘Ik hoor geregeld dat ik er goed uitzie, maar zo voel ik me dan helemaal niet’, merkt ze op.

"Na de chemo kwamen mijn haren gelukkig snel terug."

Mislukte reconstructie

Met een de borstamputatie werd een tijdelijke expander geplaatst, die de huid wat oprekt, met het oog op een latere reconstructie. ‘Die is mislukt,’ zegt ze droogweg, ‘De expander, die regelmatig werd bijgevuld met vloeistof, verdroeg ik aanvankelijk wel goed. Beetje bij beetje werd vetweefsel van elders weggenomen en ter plaatse gebracht voor een borstreconstructie, maar dat leidde tot ontstekingen en veel pijn. Mogelijk als gevolg van de chemomedicatie die ik in dezelfde periode moest nemen.’ Chloé bleef lang op haar tanden bijten, omdat ze dacht dat het erbij hoorde. ‘Ik had misschien sneller aan de alarmbel moeten trekken,’ herinnert ze zich. Expander en vetweefsel werden verwijderd wegens een uitgebreide ontstekingsreactie. De reconstructie was mislukt. Als ik vraag hoe ze daar nu mee omgaat, reageert ze ‘Ca va. Ik heb nu een externe prothese, aangekleed kan je niet meer zien dat ik een borst mis, zelfs niet als ik iets strakker aantrek.’

"Ik had misschien sneller aan de alarmbel moeten trekken."

Gezinswetenschappen

Chloé werkte tot ze ziek werd als interieurarchitecte in het bureau van haar vriend, maar miste daar toch contact met mensen. Ze is tijdens haar ziekteverlof opnieuw gaan studeren: gezinswetenschappen. ‘Zonder de kanker had ik dat niet gedaan, al had ik al lang de droom om iets voor mensen te doen,’ zegt ze, ‘Al was studeren niet evident met kinderen in huis.’ Dat zijn er maar liefst vier, twee kinderen van 10 en 8,5 jaar en twee pluskinderen van 14 en 16 jaar. ‘Voor mijn vriend en kinderen was het ook een heel heftige periode.’ Lukte studeren met de nevenwerkingen door de toch wel zware kankerbehandelingen? ‘Studeren gaat wel wat trager, maar het gaat. Ik probeer gewoon te doen alsof ik geen chemo krijg, dat helpt me,’ klinkt het verrassend.

"Ik ben al sinds mijn middelbare school creatief bezig en daar heb ik tijdens mijn behandeling, op goede dagen, iets mee gedaan."

Ze zette haar persoonlijke website op https://www.chloeclauwaert.be/ , waarop haar ze aparte abstracte architecturale lijntekeningen plaatst en waar je haar in verschillende filmpjes energiek aan het werk kan zien. Zelf blijft ze er bescheiden over, maar in oktober 2024 organiseert Chloé Clauwaert met haar tekeningen wel haar eerste tentoonstelling aan de Zavel in Brussel. ‘Ook dat is een droom,’ zegt ze. Naast de tekeningen is ze overigens ook gestart met het personaliseren van sneakers. Aan originele ideeën heeft Clauwaert duidelijk geen gebrek.

Denken aan de kinderen

Of de borstkanker haar nog veel bezighoudt, vraag ik haar. ‘Zeker, het overvalt me soms,’ zegt ze daarover, ‘Ik heb laatst weer iets gevoeld, en dan panikeer ik. Ik hervind mijn rust door op moeilijke momenten aan mijn kinderen te denken. Ik ben dan gelukkig dat ik ziek ben, en zij gezond. Het omgekeerde zou zoveel erger zijn.’

Waar haalt ze al die energie vandaan? ‘Sport. Mijn man en ik doen triatlons, hij hele, ik halve. Allé, ik deed dat!,’ herpakt ze zich. ‘Maar ik wil het zo snel mogelijk weer oppikken. Ik heb dat nodig. Ik ben altijd blijven lopen, gedurende de hele behandeling, minder lang en minder ver, maar toch.’ Ze liet haar kop niet hangen. In oktober 2022, het jaar van haar kankerdiagnose, wandelde Chloé mee met De Roze Mars, waarvoor ze in haar eentje 4.000 euro ophaalde. In de borstkliniek (UZ Brussel), waar Chloé behandeld werd, krijgen patiënten een revalidatieprogramma aangeboden na de chemo. ‘Ik heb mijn arts gevraagd of ik er al mee mocht starten tijdens de chemo, en dat mocht. Als ik niet te ziek was, ging ik twee keer per week naar de revalidatie om te sporten. Ik ben ervan overtuigd dat het mij heeft geholpen. Dat kan niet anders. Je mag niet bij de pakken blijven zitten, je moet lichamelijk actief blijven en vooruitkijken.’ Iets wat Chloé als geen ander kan.

Info over de tentoonstelling van Chloé Clauwaert
SR Galerij. Ernest Allardstraat 37, 1000 Brussel (zavel)
- 5/10 vanaf 17u30 tot 21u30 
- 13/10 vanaf 11u00 tot 18u00