“Het is lastig om een voorstelling te maken wat je zal overkomen als je nog nooit chemotherapie of anti-hormoontherapie bent ondergaan. Je weet van tevoren ook niet hoe je lichaam op de behandelingen zal reageren. Het is iets waar je gaandeweg achter komt, en het verschilt van persoon tot persoon. Zo ervaar ik bijwerkingen die andere vrouwen bijvoorbeeld niet hebben en andersom. Misselijkheid is een van de bijwerkingen waar ik voortdurend last van heb, maar van andere vrouwen hoor ik nooit dat zij ermee kampen. Daarbij krijgt niet iedereen dezelfde behandelingen waardoor ook de bijwerkingen kunnen verschillen. Ik heb een hormoongevoelige borstkanker waardoor mijn behandelingen niet eindigen bij de chemosessies en operatie.

Omdat ik nog maar 26 was op het moment van mijn diagnose, kreeg ik na de chemotherapie, borstamputatie en bestralingen ook nog tien jaar anti-hormoontherapie voor mijn kiezen. Hoewel ik de chemokuren al hels vond, vreesde ik het meest voor de anti-hormoontherapie. De chemokuren zouden maar een half jaar in beslag nemen, dat vond ik wel te overzien. De anti-hormoontherapie daarentegen zou tien jaar duren, dat was bijna een derde van mijn leven! Ik was bang dat ik na die tien jaar niet meer zou weten hoe mijn lichaam van voor de behandelingen was.

Tien jaar lang misselijk

Voordat mijn behandelingen tegen borstkanker begonnen, koos ik ervoor om mijn eitjes te laten invriezen. Daarvoor moest ik mezelf drie weken lang met hormonen injecteren, tegelijkertjid nam ik ook medicatie om mijn vrouwelijke hormonen onder controle te houden. Ik had weinig bijwerkingen van die hormooninjecties, behalve dat ik er misselijk van werd. Dat gevoel is ook tijdens mijn chemokuren gebleven. Momenteel slik ik al bijna negen jaar anti-hormoontherapie en je raadt het misschien al: ook daar word ik misselijk van. Ik kamp dus al bijna tien jaar van mijn leven met misselijkheid.

Gelukkig leerde ik telkens snel met de misselijkheid om te gaan, bijvoorbeeld door erop te letten waarvan en wanneer ik misselijk werd. Tijdens de chemokuren heb ik blokken kaas weg geknaagd omdat ik dat wel kon verdragen. Ook hoorde ik van een zwangere vriendin dat gember kon helpen. Sindsdien heb ik de blokjes kaas ingeruild voor stukjes gember, waar ik op knabbel of thee van trek.

Kunstmatige overgang

De misselijkheid die ik van de anti-hormoontherapie ervaar is van een ander kaliber. De eerste drie maanden braakte ik elke ochtend mijn ontbijt uit. Van mijn oncoloog kreeg ik toen maagbeschermers, maar omdat de misselijkheid daardoor niet helemaal afnam, stopte ik ermee. Ik kreeg ook driemaandelijkse injecties om mijn lichaam in een staat van een kunstmatige overgang te brengen. Die injecties vielen mij erg zwaar, waarna ik overging op maandelijkse injecties. De eerste vier dagen na elke spuit kon ik enkel crackers met kaas eten, ander voedsel kon ik niet binnenhouden.

Naarmate de jaren verstreken werd ik alsmaar misselijker van die injecties. Zo reageerde ik opeens ook slecht op de geur van bepaalde parfums of eten. Soms had ik het gevoel dat ik voedselwaren dwars door mijn koelkast heen rook, iets wat bijna onmogelijk is. Ook kreeg ik andere onverklaarbare bijwerkingen zoals slaapapneu. Hierdoor werd ik vaak even moe wakker als toen ik ging slapen. Na vijf jaar besloot mijn oncoloog om die maandelijkse injecties die mij in een kunstmatige overgang brachten stop te zetten. Gelukkig verdween de slaapapneu ook meteen.

De laatste loodjes

Terwijl ik de anti-hormoontherapie slikte, ontdekte ik gaandeweg ik dat ik het beste zwaar en hartig kan ontbijten om het misselijkheidsgevoel in te dammen. Met vallen en opstaan leerde ik mezelf aan om in de ochtend warm te eten, want vroeger at ik gewoon boterhammen of ontbijtgranen. Ook eet ik nu elke vier uur iets: als mijn maag leeg is, komt mijn gal naar boven.

Intussen heb ik nog één jaar en drie maanden van de anti-hormoontherapie te gaan. Je kent het spreekwoord vast wel: de laatste loodjes wegen het zwaarst. Dat is ook nu het geval. Ik kan niet wachten tot ik weer kan ontbijten met een simpele boterham of met cornflakes.”