Anette: ‘Ik ben zo iemand bij wie alles wat kon mis gaan, mis ging. Eerst leek de kanker makkelijk weg te nemen. Bij de operatie bleek de situatie veel ernstiger: ik had uitzaaiingen. Meteen werd een tweede operatie gepland en zat ik in de groep met een slechte prognose. Bij het steken van mijn porth-a-cat liep ik een klaplong op en na de eerste chemo moest ik in quarantaine omdat mijn witte bloedcellen alarmerend laag stonden. Ik was op dat moment 2 jaar samen met mijn vriend, na een aantal jaren alleen te zijn geweest na een zware echtscheiding. Het ging goed en we waren zijn huis samen aan het inrichten om te gaan samenwonen, toen de bom viel.’

‘Hij begon snel afstand te nemen. Hij voerde me naar de chemo, dat wel, maar kwam nooit mee binnen. Hij was niet meer geneigd te blijven slapen. Je kan beter rusten als je alleen bent. Hij was er, fysiek, maar ik moest mentaal voor hém zorgen. Ik mocht mijn angsten niet uiten, deed alsof het niet zo zwaar was. Terwijl die chemo… ik wens het mijn ergste vijand niet toe. Maar hij kon het niet aan. Zijn vader was een paar jaar eerder gestorven aan kanker en hij had dat totaal nog niet verwerkt.’

‘Ik was kwáád. Het voelde alsof hij bleef uit verplichting omdat je dat ‘niet doet’, je vriendin met kanker verlaten. Hij heeft dat altijd ontkend, maar de chemie tussen ons was weg. We waren volledig van elkaar vervreemd. Ik had altijd ergens pijn, maar dat wil niet zeggen dat je mekaar eens niet stevig kan knuffelen. Hij kon dat niet meer. Kanker maakte hem doodsbang. We waren op den duur allebei doodongelukkig. Zo wilde ik de rest van dat leven niet doorbrengen, dus heb ik het uitgemaakt.’

‘Ik ben toen lang alleen geweest. Wel eens een datingsite bezocht, maar elke man haakte af toen het woord kanker viel. En zo ben ik dan ook wel – het is misschien niet juist – ik liet het nieuws wel meteen vallen. Ik wilde niet het risico lopen me open te stellen voor iemand die dan toch nog zou weglopen. Toen een collega me wilde koppelen, zei ik uiteindelijk ‘ja’. Voor hem was mijn kanker geen probleem als seks nog maar lukte (lacht). Eerlijk? Wellicht zat het al van in het begin niet goed. Ook al klikte het tussen ons, de relatie met zijn kinderen en kleinkinderen was slecht. Ze vonden het dom dat hij een relatie begon met iemand met kanker. Ik mocht de kleinkinderen niet leren kennen omdat ‘de kans bestond dat ze afscheid moesten nemen van mij’.’

‘In augustus overleed Karina, mijn vriendin, mijn lotgenote, nadat ze hervallen was. Mijn wereld stortte in en ik heb dat op mezelf geprojecteerd. Ze was net als ik nog in behandeling, ook mijn tumormarkers waren weer slecht, hetzelfde zou mij overkomen. Ik stond op met die angsten en ging ermee slapen. Mijn partner vond dat ik niet moest overdrijven en kon daar niet mee om. Dankzij mijn psychologe heb ik mijn angsten kunnen plaatsen, maar ik wist ook dat ik verder moest zonder hem. Mag je als vrouw met kanker nog wel dromen van een toekomst met een partner? Wat betekent iemand graag zien nog? Waarom is kanker het woord waar iedereen ver van gaat lopen? Misschien is het ook wel onverenigbaar hoor. Mannen van mijn leeftijd zijn op zoek naar iemand die voor hen zorgt. Terwijl ik daar niet voor sta te springen. Ik heb een druk actief leven, veel vrienden, ik werk nog, en graag. Ik zou eerder een latrelatie verkiezen. Is dat egoïstisch? Ik vind dat ik dat mag zijn na alles (lacht).’