“In september 2015 voelde ik een knobbeltje in mijn rechterborst. Mijn behandelend arts dacht dat dit door mijn pil kwam en dus moest ik daarmee stoppen. Het knobbeltje werd niet minder en dus heb ik in december 2015 een biopsie laten nemen. Uit de resultaten bleek dat het een cyste was van 3 cm. Niets om me zorgen over te maken dus. Omdat ik in het laatste jaar van mijn studie zat, heb ik me vooral daarop gefocust. Toen ik afgestudeerd was en ik merkte dat het knobbeltje nog steeds niet kleiner geworden was, besloot ik mij verder te laten onderzoeken in het CHU in Luik. Op 5 juli heb ik opnieuw een biopsie laten doen en een week later belde de assistente of ik zo snel mogelijk langs kon komen. Op 11 juli 2016 kreeg ik de diagnose borstkanker met een tumor van 11 cm.

Het was alsof mijn wereld instortte. Ik kon het niet geloven. Dit was zoiets dat alleen anderen overkwam, maar niet mij. In de minuten en uren die volgden, kreeg ik ontzettend veel informatie van de arts. Hij praatte tegen mij, maar ik had het gevoel alsof hij tegen iemand anders sprak, alsof ik in een film beland was.

Op het moment dat ik de diagnose te horen kreeg, waren mijn ouders en mijn vriend erbij. Ik hoefde het hen dus niet zelf te vertellen. Dat was een geruststelling. Wat betreft mijn vrienden, wist ik echt niet hoe ik hen moest vertellen. En of ik het tegen iedereen moest zeggen, of alleen tegen de mensen die echt dicht bij me stonden. Sommige kennissen werden bang van de ziekte en hebben afstand van mij genomen. Anderen deden juist het tegenovergestelde en waren er echt voor mij. Zo realiseerde ik mij wie mijn echte vrienden waren. Mijn ouders hebben zich over de familie ontfermd en het hen verteld. Iedereen was volledig in shock, vooral omdat ik zo jong ben.

Gelukkig waren mijn ouders en vriend er altijd voor mij. Zonder hen had ik echt niet geweten hoe ik verder moest gaan. Ik was nog maar één maand samen met mijn vriend toen ik te horen kreeg dat ik borstkanker had en hij is altijd bij mij gebleven. Hiervoor ben ik hem eeuwig dankbaar en ik kan nog steeds niet bevatten waar hij de kracht vandaan haalde om mij te blijven steunen.

Van 12 augustus tot en met 27 december heb ik chemotherapie gehad. In totaal kreeg ik 16 chemo’s. Daarna volgde een totale mastectomie op 12 januari 2017 en van 1 tot 30 maart kreeg ik bestraling.

Door pijn in mijn benen en na verschillende onderzoeken kreeg ik op 25 april 2017 te horen dat ik uitzaaiingen heb in mijn botten en lever. Ik moest opnieuw beginnen met chemotherapie. Inmiddels weet ik dat ik nooit meer zal genezen en dat ik tot het einde van mijn leven behandelingen zal moeten krijgen en dat ik met dit gegeven zal moeten leren leven.

Vanaf het begin van de ziekte was ik zeker dat ik zou genezen. Ik denk vooral dat die gedachte mij op de been heeft gehouden en de kracht heeft gegeven om positief te blijven. Voor mij was het gewoon een slechte periode in mijn leven en alles zou weer goed komen.

Mijn leven is nu niet meer zoals het was. Ik kijk anders tegen de dingen aan en ik geniet nu meer van de kleine dingen in het leven. Ik probeer me niet meer druk te maken over dingen en als ik zin heb om iets te doen, dan denk ik daar niet lang over na, ik doe het gewoon.

“Zottigheid is het enige waar je nooit spijt van hoeft te hebben” is mijn levensmotto probeer alles uit het leven te halen wat erin zit. En ik hoop zo lang en zo goed mogelijk te blijven leven.

Ik wil graag tegen andere vrouwen, en vooral tegen jonge vrouwen zeggen, dat borstkanker niet alleen voorkomt bij vrouwen tussen de 45 en 50. In de zorgeloosheid van de jeugd denken we vaak dat we onsterfelijk zijn. Maar ik wil graag meegeven, al bij de kleinste twijfel of kleinste aanwijzing, ga op controle. En als je vindt dat je niet gehoord wordt, dring dan toch aan op vervolgonderzoek. Ik ben ervan overtuigd dat als ik eerder de diagnose had gekregen ik nu niet in deze situatie terecht was gekomen. Ik hoop dat mijn getuigenis andere vrouwen kan helpen.”