Getuigenis Patrick Bastiaens: "Wat me sterk verwonderd is dat er nog steeds mannen zijn die niet kunnen geloven dat een man borstkanker kan krijgen!"
Diagnose Behandeling Vriendschap Psychosociale zorgWat begon met een ongelukkige val bij hem thuis in de zomer van 2016, werd voor Patrick Bastiaens een confrontatie met borstkanker. Patrick was zo moedig om hierover in 2017 voor ons te getuigen, dit is zijn verhaal. "Wat me sterk verwonderd is dat er nog steeds mannen zijn die niet kunnen geloven dat een man borstkanker kan krijgen, ook al laat ik hen bij manier van spreken mijn litteken zien. Ik heb me voorgenomen om mijn verhaal keer op keer te doen om borstkanker bij mannen kenbaar te maken, omdat ik nu weet dat een vroege ontdekking van een gezwel en vooral een goede en directe reactie veel problemen kan besparen. "
De val
"Door een zware val thuis belandde ik op 18 augustus 2016 op de spoeddienst van het ziekenhuis. De diagnose was geplette zenuwbanen in de rechterarm en gescheurde ribben. Dit was een heel pijnlijke ervaring en na een week rust moest ik naar de kinesist om mijn arm stilaan terug in orde te krijgen. Na enkele weken kreeg ik meer en meer pijn en ging ik terug langs de huisdokter met de vraag om foto’s te laten maken van mijn arm en schouder. Omdat ik nu toch bij de dokter was vroeg ik haar wat dat hard bolletje in mijn linkerborst kon zijn, ik had de dag ervoor al wel even gegoogeld en was tot mijn verbazing te weten gekomen dat ook mannen borstkanker kunnen krijgen. Ik maakte me echter nog geen zorgen, maar aan de gelaatsuitdrukking van de dokter zag ik dat ik dat misschien beter wel deed. Omdat er toch een afspraak in het ziekenhuis gemaakt moest worden voor mijn schouder plande mijn dokter tegelijkertijd ook een scan van mijn borst in.
Mijn leven was op dat moment zeer actief. Ik had een coördinerende functie in een middelgroot voedingsbedrijf waar ik in twee shiften werkte en 25 mensen aanstuurde, een werk waar veel aandacht bij nodig is. Daarnaast heb ik ook drie kinderen en vier kleinkinderen. In mijn vrije tijd ben ik vooral bezig met het opzoeken en het uitschrijven van mijn familiegeschiedenis, reis ik graag en heb ik samen met mijn vrouw een caravan in de Ardennen waar we graag gaan relaxen.
Op 21 november werd ik geopereerd aan mijn schouder, want achteraf bleek dat alle pezen waren afgescheurd. Ik kan je verzekeren dat dit een zware operatie was en de weken erna zou ik mijn arm in een draagkussen moeten fixeren. Ondertussen had ik de week ervoor een punctie van het gezwel in mijn borst laten doen en het resultaat zou me meegedeeld worden op 22 november, een dag na de operatie, want ik was dan immers toch in het ziekenhuis. Op het afgesproken uur reed mijn vrouw me in een rolstoel naar de arts en daar wachtten we samen op het verdict. Ik hoopte op goed nieuws en dat de arts zou zeggen wat ik wilde horen, maar het resultaat was iets anders. Het gezwel in mijn borst was een kanker, de wereld stond even stil voor mij en voor mijn vrouw. Mijn schouder deed nog steeds pijn, maar dat probeerde ik op dat moment naar de achtergrond te schuiven. Ik heb altijd alles goed kunnen plaatsen, had voor alles een oplossing en was nooit bang voor wat zou komen. Maar hier viel alles stil, ik wist het even niet meer. Terug op de kamer hebben mijn vrouw en ik een poos niets gezegd, we wisten van elkaar wat we voelden. Ik heb mijn kinderen gebeld en dan het moeilijkste moment, mijn bejaarde ouders op de hoogte brengen.
Enkele uren later is de borstchirurg me komen opzoeken en legde ze me uit wat er de volgende dagen zou staan te gebeuren. Deze dokter heeft mij en mijn echtgenote de steun gegeven die we op dat moment nodig hadden. Ze luisterde naar de vragen en bezorgdheid voor de toekomst en ze zou ervoor zorgen dat ik de dag nadien alle voorbereidende onderzoeken zou kunnen doen. Botscan, CT-scan, longonderzoek,… Door mijn arm viel me dit erg zwaar. De resultaten van al deze onderzoeken zou de dokter diezelfde namiddag nog komen mededelen. Ik ben nooit nerveuzer geweest dan de uren waarin mijn familie en ik toen hebben zitten wachten. Gelukkig was er ook goed nieuws, er waren geen uitzaaiingen en dit gaf me moed. De afspraak voor de operatie werd gemaakt en een week later zou mijn borst verwijderd worden en zou ik van die kanker vanaf zijn!"
De operatie
"Oké, terug naar het ziekenhuis. ‘s Morgens in de badkamer had ik nog een laatste keer in de spiegel naar mijn lichaam gekeken, zo zou het dus nooit meer zijn. Rond de middag werd ik de operatiezaal binnengereden en had ik een uitermate geruststellend gevoel, als ik hier terug buiten kom ben ik gezond en start ik opnieuw.
Operatie gelukt, gezwel weggenomen en een klier die verder onderzocht zou worden en de nabehandeling zou duiden. De volgende nacht had ik het wel wat moeilijker, rechts mijn arm en aan de linkerkant een grote borstwonde en een drainage. Nu ik hele nacht wakker was had ik tijd om even bij alles stil te staan. Mijn besluit stond vast, ik had dit nu met mijn familie op slechts enkele weken doorstaan en ik ging hen niet teleurstellen.
Terug thuis was het 2 weken wachten op de afspraak in de borstkliniek. Hier kreeg ik te horen welke nabehandeling er nodig zou zijn: chemo, bestraling of hormoonbehandeling. Het werd uiteindelijk de hormoonbehandeling, al bij al goed nieuws.
Ik ben nu ongeveer 5 weken geleden geopereerd en neem nu een 3-tal weken de hormoontabletten, over het algemeen heb ik weinig last van bijwerkingen. Ook persoonlijk ben ik terug in mijn plooi. Ik kom onder de mensen en spreek over wat me is overkomen. Wat me sterk verwonderd is dat er nog steeds mannen zijn die niet kunnen geloven dat een man borstkanker kan krijgen, ook al laat ik hen bij manier van spreken mijn litteken zien. Ik heb me voorgenomen om mijn verhaal keer op keer te doen om borstkanker bij mannen kenbaar te maken, omdat ik nu weet dat een vroege ontdekking van een gezwel en vooral een goede en directe reactie veel problemen kan besparen. Voor mij is het heel belangrijk dat mannen zich bewust worden dat ook wij mannen borstkanker kunnen krijgen. Borstkanker kan goed behandeld worden, als je op tijd en vooral… wil reageren. Eenmaal het verdict gevallen is moet je voor jezelf een manier vinden om in zo’n emotionele periode toch positief te blijven. Wil je huilen? Tracht dit niet te onderdrukken. Wil je praten? Praat erover. Ik ben geen man die naar de kerk gaat, maar ik ben wel katholiek opgevoed, ik schaam me er niet voor om te zeggen dat ik terug gebeden heb en een belofte heb gedaan. Ontvang en waardeer de steun van je vrouw, gezin, familie, vrienden en collega’s op het werk. Een korte sms van deze mensen doet deugd en helpt je door moeilijke momenten.
Mijn oudste kleinkind, Nore, is 9 en zit in het vierde leerjaar, zij begreep wat er in onze familie gebeurde. Op school was ze heel actief leergierig en steeds bij de beste van de klas. In de periode dat ik in het ziekenhuis lag werd ze plots ingetogen en haar schoolresultaten gingen naar beneden. Omdat ze zich niet meer op de lessen kon concentreren is er in de klas over gesproken. De kinderen besloten tekeningen voor mij te maken en dat zal me dan ook altijd bijblijven.
Twee weken geleden ben ik het vierde leerjaar gaan bedanken en in mijn hele genezingsproces was het moment in die klas met mijn kleindochter misschien wel het moment dat mij emotioneel het meest gesterkt heeft. Ik ben van mening dat ik het geluk had om in een ziekenhuis terecht te komen met mensen die me vanaf moment één gesteund hebben en me hebben voorbereid op iets dat moest gebeuren. Een goed gevoel hebben bij de omgeving helpt enorm. Daarom dank aan het ganse team van het St.-Dimpna Ziekenhuis in Geel en een speciale sterk gewaardeerde dank aan Dr. Vanderstappen die de mooie woorden sprak: “Je gaat je kleinkinderen zeker zien groot worden!"
Content volgens thema
Actueel
10 oktober - Dag van de Mentale Gezondheid 4 oktober 2024 Pink Ribbon : “Er is veel te weinig aandacht voor de groep patiënten met de zwaarste diagnosen” 25 september 2024 Het nieuwe, 10de lintje, illustreert de oktobercampagne van Pink Ribbon 25 september 2024 Dat ene witte wijntje verhoogt je risico op borstkanker ook een heel klein beetje 19 september 2024 Alle artikelsDoe een donatie
Donaties door particulieren gaan naar het Pink Ribbon Fonds, dat wordt beheerd door de Koning Boudewijnstichting.
Pink Support
Steun de strijd tegen borstkanker op jouw manier en organiseer een actie op het Pink Support Platform!
Nieuwsbrief
Wil je op de hoogte blijven van wat Pink Ribbon doet? Schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief!