“Op mijn 26ste zei de arts tegen me: ‘Mevrouw Rangai, u heeft borstkanker’. Het eerste wat ik uitriep was: ‘Maar ik heb nog een kinderwens’. Ik wist amper iets af van kanker en de behandelingen daarvoor, wel wist ik dat er een kans was dat ik onvruchtbaar zou worden. Nadat ik mijn kinderwens had uitgesproken, maakte het ziekenhuis afspraken bij de fertiliteitskliniek voor me. Ik had het geluk dat het invriezen van eitjes al in 2013 volledig vergoed werd door mijn zorgverzekering.

Drie weken lang injecteerde ik mezelf met hormonen. Daarna werden er acht eitjes geoogst. Ik koos er specifiek voor om enkel eitjes in te vriezen en niet om embryo’s te maken. Mocht mijn relatie op de klippen lopen dan had ik nog de mogelijkheid om iemand anders als de vader van mijn kinderen te kiezen. Stel je voor, dat je iemand na een relatiebreuk niet meer kan luchten of zien maar diegene wel de vader van je kinderen is... Samen met de eitjes zette ik ook mijn kinderwens in de vriezer. Dat waren zorgen voor later. Eerst moest ik de kanker zien te verslaan.”

Kwaaltjes en kans op herval

“Inmiddels zijn we 8 jaar verder. Nu weet ik niet meer of ik ooit nog volmondig zal roepen dat ik een kinderwens heb. Aan de behandelingen heb ik namelijk veel kwaaltjes overgehouden, waarvan ik van sommige ook niet weet of ze blijvend zijn. Het kan bijvoorbeeld zijn dat na de 10 jaar durende anti-hormoontherapie een aantal van deze kwaaltjes zullen wegtrekken. Zo trekken mijn vingers soms samen waardoor ik zogenaamde klauwtjes krijg en ik mijn handen niet kan gebruiken. Ik zal voor de rest van mijn leven hinder ondervinden van de zenuwschade in mijn vingers en het lymfeoedeem* in mijn arm. Ik vind het een akelige gedachte dat ik een kind ter wereld breng, maar er misschien niet toe in staat ben om ervoor te zorgen en daarvoor afhankelijk zou zijn van mijn omgeving. Een au pair aannemen kan ik me ook niet permitteren.

Nog erger lijkt me om een kind ter wereld te brengen dat misschien zonder moeder zal moeten opgroeien. Want wat niet in mijn voordeel werkt, is dat mijn tumor voor 90% oestrogeengevoelig was en ik nog actieve kankercellen in mijn lichaam had na de chemokuren. Uiteraard ben ik ook bestraald en moet ik in totaal 10 jaar anti-hormoontherapie slikken. Maar er bestaat altijd wel een kleine kans dat de kanker terugkeert. Een zwangerschap verhoogt deze kans en ik weet niet of ik mentaal en fysiek in staat ben om nogmaals de behandelingen tegen kanker te ondergaan. Want ik heb dat echt als een hel ervaren. Als ik eerlijk ben, maakt dit alles me daarom een beetje bang om zwanger te raken. Ik ben dan nooit in verwachting geweest, maar ik kan me voorstellen dat een zwangerschap ook een aanslag op het lijf kan zijn. En heeft mijn lichaam de afgelopen jaren al niet genoeg te verduren gehad?”

Biologische klok

“Rationeel gezien is het daarom niet verstandig voor mij om aan kinderen te beginnen. Maar mijn lijf denkt daar anders over. Sinds ik de dertig gepasseerd ben, lijkt het wel alsof mijn baarmoeder tegen me gilt dat ik een kind moet maken. Het is, denk ik, mijn oerinstinct dat mij vertelt dat ik me moet voortplanten. Misschien wel zodat er iets van mij achterblijft, mocht ik ooit komen te overlijden. Om ervoor te zorgen dat er toch iets van me achterblijft op aarde, ben ik begonnen met veel te schrijven. Want zoals het spreekwoord luidt: wie schrijft, die blijft. Naarmate ik ouder word, lijkt het steeds vaker tot me door te dringen dat een kind krijgen niet in mijn verschiet ligt. Want mijn biologische klok tikt ook door.

Een wens om kinderen te krijgen is één van de vele dingen die kanker van me heeft afgenomen. Want ik denk dat, mocht ik geen kanker hebben gekregen, ik wel kinderen had genomen. Of althans, de keuze om kinderen te nemen, had volledig in mijn handen gelegen. Nu moet ik ongelofelijk veel dingen tegen elkaar afwegen en weet ik niet wat de toekomst mij zal brengen. Maar zoals ze zeggen: het verstand komt met de jaren. Ik besef nu dat als je de behoefte hebt om te moederen of te bemoederen, je daar niet zelf een kind voor hoeft te krijgen. Er zijn bijvoorbeeld nog zoveel kinderen die wachten tot ze in een pleeggezin geplaatst of geadopteerd kunnen worden.”

Geschreven door Santoecha Rangai

*: Lymfoedeem is de opstapeling van lymfevocht in de weefsels waardoor zwelling kan ontstaan op verschillende plaatsen in het lichaam. Deze aandoening kan aangeboren zijn, maar ook verworven. In die laatste categorie kan het lymfestelsel aangetast zijn door chirurgie, kankerbehandeling, trauma of een infectie. Bron: https://www.uzleuven.be/nl/lymfoedeem