“Er is nog werk aan de winkel in onze bedrijfscultuur”

“Mijn man en ik hadden net beslist om voor een tweede kindje gaan toen ik te horen kreeg dat ik ziek was. Het moest een positief avontuur worden, maar dat werd het dus helaas niet. Voor mijn zoon Theo, toen vijf jaar oud, was het hartverscheurend. Het enige waar hij aan kon denken, is dat zijn mama dood zou gaan. Ik kon me erg aan hem optrekken tijdens mijn behandeling. Ik vermoed dat mijn moederinstinct naar boven kwam.”

Terug aan het werk

“In totaal heb ik zeventien jaar als commercieel afgevaardigde voor een parfumerie gewerkt. Eigenlijk ben ik opgeleid als schoonheidsspecialiste. Het feit dat mijn lichaam zoveel is veranderd door mijn borstkanker, is voor mij dus erg moeilijk geweest. In totaal ben ik zo’n dertig kilo bijgekomen.”

“De eerste keer dat ik ziek werd, heb ik 20 maanden niet kunnen werken. Zes jaar later werd ik opnieuw ziek en heb ik vier maanden het werk moeten stilleggen. Enige tijd nadien werd ik ontslagen wegens reorganisaties binnen het bedrijf. Misschien waren ze wel bang dat ik nog eens zou hervallen.”

Een nieuwe uitdaging

“Het was een grote uitdaging om een nieuwe job te zoeken. Ik durfde potentiële werkgevers aanvankelijk niks te vertellen over mijn ziekte. Je wilt niet dat mensen je als zwak zien. Het was een zware strijd, maar ik heb de hoop nooit opgegeven. Vandaag werk ik voor een farmaceutisch bedrijf dat gericht is op baby’s, wat voor mij heel symbolisch is. Theo heeft immers nooit zijn broertje of zusje gekregen.”