Naast de vele mailtjes, kaartjes en reusachtige boeketten die ik van het team kreeg, kwam ook een ongelooflijke dynamiek op gang. Iedereen leefde mee. Niet alleen met mij, maar ook met Nicolas. Mensen namen spontaan taken en meetings over. Mijn “poulain” Charlotte – destijds mijn rechterhand en in volle opleiding in haar eerste job als marketing officer – stond er plots alleen voor. Ze heeft zich vastgebeten in haar bijkomende verantwoordelijkheden en zorgde ervoor dat ik mij volledig op mijn behandeling kon concentreren.

Ik ben meteen zeer open geweest en mailde het team op regelmatige tijdstippen over de stand van zaken. Niet alleen hoe het medisch en fysiek met me ging, maar ook hoe mijn mentale toestand was.
We zijn een hechte bende jonge wolven met veel ambitie. Ik wou aantonen dat er in ieders leven ook eens iets mis kan gaan. Mijn kwetsbaarheid tonen, maakte dat ik ook veel veerkrachtiger kon zijn. Dit signaal tracht ik tot op vandaag mee te geven binnen onze organisatie. Want ambitie vergt veerkracht.

Toen ik vorig jaar geleidelijk aan terug aan het werk ging, was het door de intensieve en open communicatie makkelijker om op mijn eigen tempo terug in te lopen. Want het was nogal een slag in het gezicht om te merken hoe je ook na de behandeling nog helemaal geen controle over je lichaam hebt. Je energiepeil kan plots zakken, je concentratie is allesbehalve optimaal om nog te zwijgen van de plotse huilbuien. Het is een verademing om dan jezelf te kunnen zijn, begrip en troostende woorden te krijgen van je collega’s.

Ondertussen zijn we niet alleen 2 jaar na diagnose, maar ben ik dus ook alweer ruim 1 jaar aan het werk. Terwijl ik tijdens mijn behandeling overwoog om veel minder te gaan werken, merk ik nu dat ik net veel meer genot en energie haal uit mijn job dan voordien. Ik maakte de bewuste keuze om me volledig te concentreren op HR. Zo krijg ik eindelijk tijd om me toe te leggen op de menselijke kant van de organisatie. Ik kan nu echt zorgen voor mijn team. Het contact met elk van hen geeft me zo’n intens gevoel van te léven en op een of andere manier betekenisvol te zijn. Iemand zei me onlangs: “Jij bent de moederkloek van Revive”. Een mooier compliment kon ze mij niet geven.

Er zijn nog weken waarin ik merk dat mijn lichaam signalen geeft dat ik niet over mijn (nieuwe) grenzen mag gaan. Terwijl ik mij daar in het begin in frustreerde, aanvaard ik dit nu veel gemakkelijker. Het is als het ware een reminder dat je niet zomaar door het leven mag rennen. Dat je niet voor niks door die kanker-periode bent geweest.

De week vóór mijn controle-echo en mammo verwittig ik het ganse team; dat ze het niet persoonlijk moeten nemen als ik wat kribbig of emotioneel ben. En natuurlijk zijn zij – na mijn man en ouders – ook de eersten om de resultaten te horen.

Die verbondenheid is waar het om gaat. Dat je elkaar tracht te begrijpen en elkaar steunt doorheen alles wat het leven aanbiedt. En daarin heb ik zoveel geluk. Niet alleen omdat ik zelf werkgever ben en dus mijn eigen tempo mag en kan bepalen, maar vooral omdat ik op het werk omringd ben door mensen die naast een hoog IQ ook een hoog EQ hebben.

Aan alle werkgevers en werknemers wil ik meegeven dat elke kankerpatiënt naast doodsangst ook angst heeft om niet meer mee te tellen. Blijvende betrokkenheid heeft écht een positieve impact op het genezingsproces. Open communicatie rond de ziekte en inlevingsvermogen zijn hier dus key.

Oh ja, en ondertussen is Charlotte doorgegroeid tot marketing manager.

Mieke