Een kankerdiagnose schudt je wereld door elkaar. De grond zakt weg onder je voeten. Sommigen voelen de nood om tegen de ziekte te vechten, om niet bij de pakken te blijven zitten. Anderen voelen zich hulpeloos en hopeloos, neergeslagen en depressief. Ze kruipen in hun schulp. Britse onderzoekers gingen na of de attitude na het krijgen van de diagnose borstkanker een impact heeft op de overleving na 10 jaar. Ze volgden 578 vrouwen, met een gemiddelde leeftijd van 55 jaar, die de diagnose borstkanker in stadium I of II kregen. De vrouwen vulden tussen 4 en 12 weken na de diagnose vragenlijsten in die peilden naar depressiviteit, angst, strijdvaardigheid, passiviteit, gevoelens van hopeloosheid, vermijdingsdrang en fatalisme. Vrouwen die hoog scoorden op strijdvaardigheid, hadden geen betere overlevingskansen na 10 jaar. Herval kwam ook niet vaker voor bij de vrouwen die bij de pakken bleven zitten. Zelfs depressiviteit had geen impact. De idee dat je moet vechten tegen kanker om je overlevingskansen te verbeteren, is een misverstand. Of je nu een vuist maakt tegen je ziekte of wegzakt in gevoelens van hopeloosheid en somberheid, beïnvloedt de behandeling op geen enkele manier. Chirurgie, chemo, bestralingen en hormoonbehandeling doen hun werk, zonder zich iets aan te trekken van je emoties op dat moment. Het allerbelangrijkste is dat je je behandeling volgt, bij voorkeur in een erkende borstkliniek.

Watson M, Homewood J, Haviland J et al. Influence of psychological response on breast cancer survival: 10-year follow-up of a population-based cohort. European Journal of Cancer 2005;41:1710-1714.