“November 2019, na het douchen voelde ik iets in mijn rechterborst, iets wat er niet hoorde te zitten. Een flinke knobbel. Ik voelde meteen de schrik, vooral omdat het z'n grote knobbel was. ‘Hoe kan dat nu?’, vroeg ik me af. Ik laat elk jaar netjes een mammografie nemen omdat borstkanker in mijn familie voorkomt. Toch werd op 18 december de diagnose bevestigd. Wat ik eigenlijk van binnen al wist, werd werkelijkheid. ‘Een flinke tumor mevrouw, we gaan meteen een biopt* nemen.’ Eerst kwam de shock, de stilte, het huilen, pas daarna kon ik er samen met mijn gezin over praten.

Eén van mijn dochters is mee naar het ziekenhuis geweest. Dan komt het moment dat je het aan je andere kinderen ook moet vertellen. Dat valt niet mee, het is heel zwaar. Gelukkig had ik hulp van mijn dochter om de diagnose te vertellen want ik kreeg het niet over mijn lippen. Je kinderen moeten vertellen dat je kanker hebt, dat is de hel. De schrik bij hen was dan ook groot. Ogen vol onbegrip keken mij aan. Even was het helemaal stil alsof het nog door moest dringen. En dan hebben we erover gepraat. Ze vuurden vragen op mij af waar ik nog geen antwoord op had. Ze maakten zich terecht zorgen.”

Een zware behandeling

“17 januari kreeg ik een borstsparende operatie, die was goed verlopen. Enkele weken daarna had ik een consultatie bij de oncoloog voor het behandelplan. Het hele programma van wat mij te wachten stond, werd uitgelegd. Ik heb het hele pakket gekregen: 25 bestralingsbehandelingen, 18 keer alleen de borst, vijf keer borst en hals en dan nog twee keer borst, hals en net boven mijn sleutelbeen. Voorlopig kreeg ik 16 chemobehandelingen, daarna moest ik nog minimaal 7,5 jaar anti-hormoonpillen nemen.

Heel wat, dus ik moest me opmaken voor de strijd. In deze tijd brak ook de coronapandemie uit. Dat betekende dat ik altijd alleen naar het ziekenhuis moest voor de bestralingen, chemotherapieën en alles wat erbij komt kijken. De bestralingen zijn ‘goed’ verlopen, de eerste vier chemotherapieën minder. Van de AC-kuren** ben ik vaak ziek geweest. De volgende reeks van 12 kuren gingen veel beter en voelden veel minder zwaar.

Gelukkig krijg ik veel steun van mijn kinderen, familie en vrienden. Eén vriendin in het bijzonder. Zij heeft mij vanaf het begin een hart onder de riem gestoken. De dag dat ik het haar vertelde was de angst bij haar en haar man natuurlijk groot, maar haar positieve instelling gaf mij kracht.

Toch heb ik me tijdens deze periode vaak alleen gevoeld. Die momenten van eenzaamheid hakten er stevig in, want omwille van het coronavirus kon ik niet of nauwelijks bezoek krijgen. Je kon ook nergens naartoe, omdat je zo moest oppassen voor een besmetting. Ik ben toen ook nog eens in het ziekenhuis beland met een longontsteking. En klap op de vuurpijl ben ik twee maanden later nogmaals opgenomen met zware wondroos. Je kan dus wel begrijpen dat ik me nogal vaak miserabel heb gevoeld.”

Heling

“Na al deze behandelingen kwam de genezing. Heling, zou ik bijna zeggen. De tumor is verwijderd en de eventuele restanten zijn gedood, maar ik ben er nog lang niet. Ik heb in deze tijd veel angst en verdriet gekend. Maar ook vreugde en blijdschap waren mijn deel. Uit al deze ellende heb ik alleszins enkele levenslessen geleerd.

Ik heb nu geen fysieke behandelingen meer. Voorlopig ga ik nog wel driemaandelijks op controle. Omdat ik een hormonale borstkanker heb, slik ik nu Tamoxifen om de ontwikkeling van het hormoon oestrogeen tegen te houden. Ik voel me nog lang niet de oude en moet nog steeds wennen aan mijn kleine en grote borst. Ik heb best wel last van de bijwerkingen van het anti-hormoonmedicijn, zo ben ik snel moe en heb ik soms nog huilbuien.

Ik voel dat ik veranderd ben. Na een jaar van ‘over’-leven, begin ik langzaamaan weer écht te léven. Ik ben me meer bewust van elke dag die ik meemaak, ik luister goed naar mijn lichaam en eet en drink gezond. Uit de dagen dat ik me goed voel, probeer ik zoveel mogelijk positiefs te halen. Als ik me iets minder voel dan doe ik het lekker rustig aan en houd ik het alleen bij een stukje wandelen. Dat probeer ik echt elke dag te doen. Ik vind wandelen fijn en het werkt heerlijk ontspannend.”

De toekomst

“Wat de toekomst mij brengt? Dat weet ik niet. Ik kan niet in de toekomst kijken, maar wat ik wel weet is dat ik zoveel mogelijk ga genieten van het leven. Naar mijn aanvoelen heeft de deur naar ‘boven’ op een klein kiertje gestaan en is die gelukkig weer gesloten. En dat wil ik graag zo houden. Ik maak me niet meer druk over wat mensen denken en zeggen. Ik heb besloten om gewoon mijn eigen leven te leiden. Niet altijd ‘ja’ zeggen, maar ook ‘nee’ durven zeggen wanneer ik iets niet kan of wil.

Of ik echt helemaal terug de oude word? Nee, dat denk ik niet. Ik leef veel bewuster en ik maak me niet meer druk om onbenulligheden. Carpe diem is mijn nieuwe levensmotto. Er zijn nog zoveel dingen in het leven die mooi en kostbaar zijn.

Heb je net de diagnose te horen gekregen of zit je midden in de behandeling, dan wens ik je ontzettend veel beterschap en kracht toe. Blijf knokken en geef nooit op. Mijn verhaal is ook op mijn blog te lezen. Misschien geeft dit je wel steun. Mijn blog vind je op: https://liweda57.jimdofree.com/”

Geschreven door Tineke Tuinman

*biopt: Bij een biopsie haalt men een stukje weefsel weg, een biopt. Bron: https://www.umcg.nl/-/biopsie

**AC-kuur: Deze kuur bestaat uit twee verschillende medicijnen: Adriamycine (A) en Cyclofosfamide (C). Bron: https://www.bijwerkingenbijkanker.nl/behandelplan/ziekenhuis/1/landelijke_informatie/32/ac.html