Hallo,

Eerst en vooral wil ik graag zeggen dat ik met zeer veel plezier mijn verhaal met jullie deel.

Mijn ervaring heeft me geleerd dat getuigenissen van andere mensen die in hetzelfde schuitje zitten een bron van kracht kunnen zijn om je eigen situatie te kunnen overbruggen.

Ik hoop dus ook om, door middel van mijn getuigenis, jullie de nodige kracht en positivisme te kunnen meegeven.

Wel wil ik graag duidelijk meegeven dat ik – gelukkig- nooit ziek geweest ben. Ik heb het ‘geluk’ gehad dat ik puur preventief heb kunnen handelen.

Mijn naam is Delphine, 36 jaar en gelukkig samenwonend met mijn vriend Ricardo en ons hondje Baziel in Knokke.

Toen wij amper 1 week samen waren kreeg ik het nieuws te horen dat ik drager ben van het bekende BRCA1-gen.
Ik ben zeer openhartig en extravert van aard. Wellicht is dat dan ook de grote reden dat ik voor mezelf een blog opgestart heb om mijn verhaal neer te pennen en te delen met de wereld. Niet om aandacht te krijgen voor mezelf, eerder om het bestaan van dit gen en de mogelijke aanpak ervan onder de aandacht te brengen. Mijn volledige verhaal kan je lezen op www.delphinesjourney.com

Alles begon ongeveer in mei 2016, toen mijn nonkel aan mijn broer en mezelf liet weten dat er een gemuteerd gen, BRCA1, ontdekt was in onze familie.

Hijzelf vocht toen al enkele jaren tegen kanker en heeft zijn dappere strijd jammer genoeg enkele maanden nadien verloren.
Zijn kinderen hadden de gentest reeds ondergaan; mijn neef bleek ook drager te zijn, mijn nicht gelukkig niet.
Aangezien onze papa enkele jaren terug eveneens aan de gevolgen van kanker gestorven was, werd ons ten zeerste aangeraden om dit ook te gaan onderzoeken.

Zo gezegd zo gedaan.

In november 2016 ging ik samen met mijn broer terug naar het UZ Gent voor de uitslag van onze bloedtesten. Het moment dat me werd meegedeeld dat ik drager was vergeet ik nooit. Ik had gedacht dat ik me sterk zou houden maar niks was minder waar. Het eerste moment is het een serieuze klap in je gezicht. Want ik denk veel verder dan enkel aan de verhoogde kansen op bepaalde kankers. Dit is ook iets dat je kan doorgeven aan je nageslacht etc, en ook over deze zaken had ik me reeds voldoen geïnformeerd.

Mijn broer bleek gelukkig een negatieve uitslag te hebben.

In het UZ Gent kreeg ik het advies om preventief te handelen en een preventieve reconstructie van de borsten te ondergaan. Volgens hen had ik hier wel nog de tijd voor om dit te beslissen.
De eerste maanden die volgden heb ik dit alles onbewust wat in de doofpot gestoken. Ik dacht dat ik ok was, maar als ik het nu bekijk was ik gedurende die periode zeer onrustig en zeer onzeker.

In maart 2017 ging ik samen met mijn mama naar de dienst oncologie in het AZ Brugge voor een 2^e advies.

Dr. De Cuypere was zeer duidelijk. De kansen op borstkanker waren zeer groot en ik bevond me momenteel reeds in de risicogroep. Een preventieve ingreep werd ook door haar ten zeerste aangeraden en ik zou er best geen aantal jaar meer mee wachten.
Ook al vond ik het allemaal hard om aan te horen, toch heb ik bijna meteen beslist dat ik dit zou ondergaan. Ik had helemaal geen andere keuze. Tot 90% kans op borstkanker is in mijn ogen zo goed als zeker. Ik vind mijn visie dan ook niet pessimistisch zoals sommige mensen denken, maar eerder realistisch.
Voor mij was het dus kiezen tussen elke 6 maand testen ondergaan, wachten tot je kanker krijgt, hopen dat je gaat genezen en dan nog eens je leven lang in angst leven en hopen dat je niet hervalt. Of ik koos voor enkele lastige maanden, een ingrijpende operatie maar wel een bepaalde zekerheid nadat ik dit doorstaan had.

Na vele onderzoeken, voorbereidende scans, en doktersbezoeken werd ik op 11 augustus 2017 voor het eerst binnengereden in het operatiekwartier van het AZ in Brugge.
De schrik die ik toen ervaarde is onbeschrijfelijk. Je weet totaal niet wat er je te wachten staat en hoe je eruit gaat komen. Plus ik bleek ook een panische angst voor de narcose te hebben.

Mijn plastisch chirurg was Dr. De Frene. Een, voor mij, topdokter die mij zo ongelooflijk goed begeleid heeft doorheen dit hele traject.

We hebben geopteerd voor een reconstructie met eigen vet maar aangezien ik niet genoeg buikvet had, heeft hij het huid- en vetweefsel van mijn billen moeten nemen. Een (blijkbaar) op zich minder pijnlijke operatie maar het nadeel is dat je 2 operaties moet ondergaan van ongeveer 7 tot 8u. Mijn tweede operatie werd 6 weken later ingepland, op 22 september.

Op zich heb ik de operaties goed doorstaan, mits enkele complicaties die je meer gedetailleerd kan nalezen in mijn blog. Het is ook gek hoe snel je vergeet hoe ellendig je jezelf gevoeld hebt op het moment zelf.

De borsten op zich waren, voor mij, het minst pijnlijk. Van mijn benen had en heb ik nu nog steeds het meest last. De ingreep bleek daar toch het meest ingrijpend te zijn geweest.
Het is mij ook duidelijk geworden dat je lichaam de tijd nodig heeft om die 2 zware narcose ingrepen te verwerken. Ik merk dat ik momenteel minder immuun ben voor kleine kwaaltjes en dat ik lang mezelf heb moeten verplichten om op tijd te rusten.

Chirurgisch gezien vind ik het resultaat van mijn borsten prachtig, de littekens zullen na verloop van tijd amper te zien zijn. Hopelijk is dit ook zo voor mijn billen want daar heb ik 2 grote ritsen die meer opvallen.

We zijn er nog niet… Op 25 mei staat de hopelijk laatste ingreep ingepland, namelijk de lipofilling. Bedoeling hiervan is om de vorm en indien mogelijk ook de grootte van je borsten te ‘finetunen’. Ook al vind ik het resultaat chirurgisch gezien fantastisch, ikzelf heb nog niet 100% vrede genomen met mijn nieuwe borsten. Maar ik ben positief en weet dat dit alles ook psychologisch gezien tijd nodig heeft.

En net daarover wil ik graag nog even uitweiden. Want lichamelijk heb ik dit allemaal alleen doorstaan, maar mijn verhaal heeft vele mensen rondom mij ook geraakt. En ik kan niet genoeg benadrukken wat hun steun voor mij betekent heeft. Mijn goede vriendinnen, ze weten heus wel wie ze zijn, mijn familie, mijn schoonfamilie, maar vooral mijn vriend Ricardo.

Voor hem was dit allemaal ook niet evident om dragen.
Gelukkig had een goede vriendin, die borstkanker overwonnen heeft, me daarvan in het begin op gewezen. Zonder haar woorden had ik dit misschien niet zo goed beseft en had ik me misschien anders opgesteld ten opzichte van hem.

Wij waren tenslotte een heel pril koppel die geconfronteerd werd met een harde realiteit op een moment waar we onbezonnen elkaar moesten leren ontdekken. Ook al had hij het vast niet altijd even gemakkelijk met de situatie, mijn onzekerheden en mijn moodswings, hij is me blijven steunen door dik en dun.

Ik kan samenvatten dat deze toch wel soms harde periode in mijn leven ook veel positiefs heeft meegebracht.
Tijdens mijn tijd thuis heb ik de tijd gehad om na te denken en heb ik beslist om een volledige nieuwe wending aan mijn leven te geven. Ik moet leven in het nu, doen waar ik echt zin in heb, en omgaan met de mensen die oprecht om je geven. Ik heb geen tijd voor negativiteit en laat dan ook liever achterwege.

Zodoende heb beslist om mijn ontslag in te dienen bij mijn vorige werkgever en heb sinds 1 januari 2018 een bedrijf opgericht die instaat voor de ondersteuning van Social Media voor externe bedrijven. “Bellini – Be Socialized” is mijn nieuw baby waar ik me vol passie in stort.

Meer dan ooit besef ik het belang van familie en het feit dat we allemaal moeten overeenkomen.

En Ricardo en ik hebben wat mij betreft deze periode samen overwonnen, zowel hij als ik hebben dit positief en vol goede moed ondergaan. En we zijn er sterker dan ooit uitgekomen. We zijn klaar voor de toekomst ;-)

Lees meer over Delphines ervaringen op haar blog: www.delphinesjourney.com