“Ik volgde een hormoontherapie om zwanger te worden. Dat had nooit mogen gebeuren. Die hormonen hebben de ziekte versneld, terwijl mijn dokter wist dat borstkanker in de familie zat. Ook na het vinden van een knobbeltje, is er te lang geaarzeld. Er zijn fouten gemaakt. Daar ben ik enorm kwaad om. Mijn volledige borst werd weggehaald, ik kreeg 8 chemokuren en 32 bestralingen. De hormoonbehandeling moest ik onmiddellijk stoppen, kinderen mocht ik vergeten.

Maar ik heb gevochten. Ik was mijn mama al verloren, mij zouden ze niet klein krijgen. Met huilen raak je niet verder, al lucht het af en toe wel op.

Ik leerde mijn ‘boezemvriendinnen’ kennen. Vrouwen die ook tegen borstkanker vochten. In 2004 kreeg ik mijn laatste chemokuur. Vijf jaar laten werd Jenna geboren. Ondanks alles, een wonder. Zij heeft me erdoor gehaald.”

Vandaag is ze niet meer dezelfde. “Dat is het moeilijkste. Fysiek heb ik niet meer de energie van vroeger. De reconstructie is niet gelopen zoals het moest. Je moet omgaan met een lichaam dat anders is. Je moet sterk zijn.”

In 2014 volgt een nieuwe klap. “Na een erfelijkheidsonderzoek kreeg ik te horen dat ik drager ben van het BRCA1 gen. Dat betekent dat ik tot 80% kans heb om te hervallen en dat mijn dochter het ook kan hebben. Mijn twee borsten zijn leeggemaakt, mijn eierstokken verwijderd. Ik ben sinds mijn 41^ste in volle menopauze. Met alle klachten die erbij horen. Ik kan nog slechts deeltijds werken. Ik moet inboeten in het leven, terwijl ik dat niet wil. Dan moet je jezelf heruitvinden. Ik bouw rustmomenten in voor mezelf. Drink een koffie en kijk naar de vogeltjes.

Het was en is zwaar, want je bent altijd bang om te hervallen. Maar vechten is de moeite waard. En positief zijn is de helft van de strijd. Als we dat kunnen vertellen, dat het niet altijd slecht moet aflopen, kunnen we een lichtpuntje zijn voor elkaar.”