"Op een bepaald moment voelde ik een knobbeltje in Miekes borst. We zijn onmiddellijk bij de dokter geweest voor een echo. De conclusie was dat het een kliertje was. Een paar maanden later voelde mijn vrouw opnieuw iets, in haar oksel. Toen werden we echt ongerust en zijn we onmiddellijk doorverwezen. Het verdict was toch een donderslag bij heldere hemel. Mieke was nooit ziek geweest. Ze sportte veel, leefde gezond. Dan begin je vragen te stellen. Waarom zij? 43 is ook zo jong om kanker te krijgen … De dagen en weken na de diagnose voelden aan als een rollercoaster. Er volgden 20 chemokuren, een borstsparende operatie en 33 bestralingen. We zijn voluit voor de genezing gegaan. Van in het begin. We zijn goed begeleid en hebben vaak tegen elkaar gezegd hoe goed we het in België hebben. Mieke werd medisch ondersteund, maar ook psychologisch. Mieke was vooral teleurgesteld in haar eigen lichaam.

Als koppel zijn we er sterk uitgekomen. Tijdens haar behandeling hebben we veel gewandeld, gepraat en geweend. Ze probeerde me uit te leggen dat zij elke dag met die kanker opstaat en zal opstaan. Dat ze haar hele leven lang een kankerpatiënt zal blijven. Terwijl ik soms met andere dingen bezig kon zijn. En er vandaag ook al eens een dag passeert waarop ik niet aan de kanker denk. Ik ben er ook altijd van overtuigd geweest dat ze er zou doorkomen. Ze moest.

Alles is bespreekbaar

We proberen alles bespreekbaar te maken. Maar aan de dood denken is voor mij geen optie. Ik laat dat niet toe. Dan praat ik over de toekomst en zegt zij: ‘Ik kan nog steeds heel moeilijk twee jaar vooruitkijken. Dan tracht ik een tegenwicht te zijn. Oké, laat ons dan focussen op vandaag en niet te veel achteromkijken. Laten we vandaag léven en genieten. Als ze morgen opnieuw ziek wordt, gaan we weer vechten. Dat klinkt misschien lichtzinnig. Maar ik zie de dingen anders dan zij dat doet. De wonden bij haar zijn dieper. De schaduw op haar ziel is iets donkerder. Ik herinner me de momenten in de afdeling oncologie. Waar iedereen stil staat aan te schuiven. Waar veel geweend wordt. Het verschil met een wachtkamer waar mensen zitten met een breuk wordt dan heel tastbaar.

Een blijvende uitdaging

Vandaag is Mieke beter, maar worstelt ze emotioneel nog. “De buitenwereld ziet niet meer dat ze ziek is geweest en staat er dus ook niet meer bij stil. Wij wel. Het was ontluisterend om te zien wie onze echte vrienden zijn en vooral wie niet. Om vast te stellen hoe weinig mensen erover praten. Het is zwaar om je lief zo hard te zien afzien, om haar fysiek te zien aftakelen. Ook het haarverlies was zeer ingrijpend. Maar als partner moet je je trachten sterker te houden. Voor de ander. En de kinderen. Want ook aan hen moet je op een bepaald moment uitleggen dat hun mama ziek is. Dat is voor hen niet helemaal binnengekomen, denk ik. Het was een opluchting toen het niet erfelijk bleek."

Ze hebben geleerd stil te staan bij het leven, zegt Nicolas. “Het is een uitdaging, hoor. Maar we durven weer te genieten en impulsief te zijn. Vier weken vakantie nemen en gematigder zijn. Durven toegeven dat ons bedrijf en de rest van de wereld ook wel doordraait wanneer we er even niet zijn. De scherpe kantjes zijn eraf. Pas op, dat is het enige positieve aan heel die miserie.”

Auteur: TDV