“Een collega van mij zegt altijd: “Je bent nu Samantha 2.0”. Meestal is dat een verbetering, maar in mijn geval is het eentje met mankementjes (lacht).”

Tijdens het douchen ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst. Ik wachtte nog twee dagen omdat ik nog ongesteld moest worden, maar het knobbeltje bleef er. Als ik mijn arm omhoog deed, was er ook een kuiltje onderaan mijn borst te zien. Ik ben toen naar de huisarts gegaan en die zag meteen dat er iets niet pluis was. Vanaf dat bezoek aan de huisarts, ging het allemaal erg snel. De radioloog nam onmiddellijk een echo van de borst en ik zag aan zijn blik dat het niet oké was. Daarna volgden de mammografie en een MRI. Er werd ook onderzocht of er uitzaaiingen waren, maar gelukkig was dat niet het geval. Het was een lang en zwaar proces dat volgde. Eerst onderging ik een borstsparende operatie. Toen bleek dat de tumor erg agressief was en daarna moest ik starten met chemo: 4 keer EC dose dense (wat wil zeggen om de 2 weken i.p.v. om de 3 weken), 12 keer Taxol, 18 keer Herceptin, 33 bestralingen en anti-hormoonmedicatie voor minstens 5, maar waarschijnlijk 8 jaar.

Toeverlaat

Toen we het verdict te horen kregen, vond ik het erg moeilijk om het nieuws te vertellen aan onze zoon. We hebben het een week verzwegen, omdat hij net examens had. Mijn man heeft nadien de naaste familie op de hoogte gebracht. Ik was altijd al een vrouw met het hart op de tong, en ook over mijn borstkanker kon ik redelijk vlug met iedereen praten. Het fijne is dat ik gaandeweg ook op mijn beurt een echte steun kon zijn voor een aantal lotgenotes, die later ook de diagnose kregen. Ik kon hen voorbereiden door mijn verhaal en ervaringen te delen en geruststellen voor wat nog moest komen.

Mijn broer had een viertal maanden voor mij ook de diagnose kanker gekregen, bij hem was het longkanker. Zijn prognose was niet goed en hij is helaas aan het einde van mijn chemokuur overleden. In de toneelvoorstelling ‘Ik ben kankerpatiënt, et alors?’, waarin ik meespeel, lees ik een brief voor die ook deels over hem gaat. Mijn broer zei altijd tegen mij: “Blijven gaan hé, zus”. En dat is ook altijd mijn plan geweest.

Samantha 2.0

Praten met een psychotherapeute heeft me geholpen om mijn nieuwe ‘ik’ te vinden en te aanvaarden. En die is niet te vergelijken met de Samantha van vroeger. Een collega van mij zegt altijd: “Je bent nu Samantha 2.0”. Meestal is dat een verbetering, maar in mijn geval is het eentje met mankementjes (lacht). Ik had pech en kreeg veel bijwerkingen van Taxol. Hoewel ik soms enorm moe was, bleef ik wel altijd goed gezind. En het ziekenhuispersoneel zag dat ook, waarop ik schertste: “Waarom zou ik hier met een triestig gezicht staan? Ik maak er gewoon het beste van”. Het was en is nog steeds mijn drijfveer om positief in het leven te staan. Ik heb nog wat last van tintelingen en gevoelloze delen in mijn voeten, maar ik ben tevreden dat ik nog kan gaan wandelen. Ook de late gevolgen van de behandeling en de bijwerkingen van de huidige medicatie bezorgen me last. Ik probeer die lichamelijke klachten zo veel mogelijk te minimaliseren en het positieve te zien in wat wél kan.

Ik ben dankbaar voor elke dag. Ik kan nu veel meer genieten van kleine dingen waar ik vroeger soms geen belang aan hechtte. Als ik nu ga wandelen langs de zee, valt het mij veel meer op hoe adembenemend mooi het daar is. Ik waardeer de rust en neem dagelijks een momentje voor mezelf.