De spanning uit mijn lijf boksen

De eerste vier dosissen chemotherapie waren zwaar, want ik voelde me dagenlang erg zwak, zonder energie... Het was een moeilijke periode... maar niet ondraaglijk! Ik besloot om door te gaan met mijn normale leven omdat het me hielp om me beter te voelen. Ik dwong mezelf te bewegen en mijn familie hielp en ondersteunde me, door mee te gaan wandelen... Vervolgens startte ik met het tweede deel van de chemotherapie, bestaande uit twaalf doses. Het is hout vasthouden, want ik ben nu halverwege het traject en ondervond nog niet al te veel bijwerkingen, op enkele goed te verdragen opvliegers na. Het grote nadeel in dit stadium van de therapie: een aanzienlijke gewichtstoename. Tijdens de eerste sessies heb ik nauwelijks iets gegeten omdat ik me zo ongemakkelijk voelde. Maar mijn eetlust kwam terug... een beetje te veel, eigenlijk!

Ik haat diëten en de dokters hebben me dit trouwens afgeraden! Ik ben dan op consultatie gegaan bij een diëtiste om mijn gewicht onder controle te krijgen en niet verder te laten stijgen. Want dit overgewicht in combinatie met het uitvallen van mijn haar en wimpers ... dat is een zware dobber! En vooral, het is niet het beeld van mezelf dat ik in de spiegel wil zien. Met dit in mijn achterhoofd ben ik ook beginnen boksen. Tijdens deze lessen raak ik snel buiten adem en word duizelig, maar ik verleg mijn grenzen: de sport helpt me zo goed om die spanning kwijt te raken! En ik rijd nog steeds paard: dat is mijn passie, een uitlaatklep en het verzet mijn gedachten. Al deze oefeningen stellen me in staat mijn energie op peil te houden, de schade op de weegschaal te beperken... en ook sneller weer fit te worden eens de therapieën achter de rug zijn!

Make-up, henna en valse wimpers

Ik zette ook mijn professionele activiteiten verder en begon zelfs meer te werken. De meeste van mijn collega's waren niet op de hoogte van mijn ziekte en deden dus vaak een beroep op mij. Op een dag, tijdens een presentatie, merkte een vrouw mijn toestand op en informeerde discreet wat er aan de hand was. Geschokt vroeg ik mij hoe dit kon gebeuren, want ik doe er alles aan om mijn ziekte te verbergen. Steeds slaag ik erin om vrolijk en energiek over te komen! Maar zij had dezelfde medische problemen doorgemaakt en merkte details op die anderen niet zagen. Buiten haar heeft niemand ooit iets gemerkt: ik draag make-up en verf mijn wimpers en wenkbrauwen met henna. Ik gebruikte ook veel wonderolie om ze te versterken en zodra de babywimpers terugkwamen, kon ik valse wimpers aanbrengen. Allemaal kleine gebaren die helpen om een beeld van mezelf te behouden dat bij me past en te slagen in mijn uitdaging: ik heb dan wel kanker maar het is niet te zien! Dat vind ik belangrijk, zelfs als ik er hier nu zonder complexen en taboes over praat.

Humor als steun

Als ik me lichamelijk niet best voel, heb ik het daar moeilijk mee, want ik wil zo aantrekkelijk mogelijk blijven voor mijn partner. Hij stelt me voortdurend gerust over zijn gevoelens voor mij, zegt dat ik me niet hoef te verstoppen, dat we slechts een tijdelijke situatie doormaken... Opnieuw redt de humor ons wanneer hij me teder ‘zijn potvisje’ noemt. En we zetten ons leven gewoon verder… met uitgaan, vrienden bezoeken (die niets vermoeden!) of feestjes organiseren. Hij biedt me troost en is een enorme steun voor mij, ook al zijn we nog maar een paar jaar samen.

Mijn familie adviseert me vaak om geduldig te zijn en niet te streng voor mezelf. Dat irriteert me omdat het niet de raad is die ik wil horen! Ik wil mezelf in vorm houden, me niet laten gaan en futloos op de bank blijven hangen! Aan mijn grootmoeder heb ik nog niet verteld dat ik ziek ben, want ik wil haar beschermen. Ze surft dan wel op het internet... maar mijn getuigenis heeft ze nog niet gevonden! Als ze erachter komt, zullen we er natuurlijk over praten. Soms is het lastig, want ze staat erop dat we samen naar de kapper gaan, omdat ze mijn kapsels niet mooi vindt! Dan moet ik snel een smoesje verzinnen om er tussenuit te knijpen...

Het einde van de tunnel

Hoe dichter de laatste chemo nadert, eind augustus 2021, hoe moeilijker het paradoxaal genoeg wordt: ik ben volledig op! Ik kan niet wachten om opnieuw te leven zoals voorheen, om mijn haar terug te krijgen... zelfs om de brushings te hervatten die me uren werk kostten! Gelukkig tonen de onderzoeksresultaten dat de kanker werkelijk verzwakt is. Ik besef nu dat ik niet het lichaam heb waarvan ik droom, maar ik schik me ernaar en geniet. "Het zit allemaal in je hoofd!" herhaal ik voortdurend. Ik heb mijn vertrouwen en zelfrespect behouden en accepteer mezelf, wat er ook gebeurt. Deze therapieën hebben me levenslessen en mentale kracht bijgebracht... Ik wist dat ik sterk was, maar niet dat ik zo ver kon gaan. Wil ik een bron van inspiratie zijn voor anderen? Dat is iets om trots op te zijn!

Geschreven door Michele Rager

Vertaling door Filip Godelaine