Eind augustus, de chemotherapie is voorbij! Ik ben blij dat het achter de rug is, dat mijn haar langzaam terug begint te groeien... met al stevige plukken op mijn kruin! Ik voel me goed en om dit te vieren vertrek ik op vakantie met mijn vriend. Ter controle onderga ik bij mij terugkomst meteen een MRI-scan en die blijkt uitstekend. Toch is er een ‘maar’, want twee dagen na het onderzoek vertelt de gynaecoloog me dat de tumor ‘multifocaal’ was, d.w.z. samengesteld uit vele kleine tumoren. Daarom bestaat het risico dat sommige microkankercellen zich nog steeds in mijn borst schuilhouden. Ze zijn zo klein dat een MRI-scan ze niet kan opsporen. Daarom is een mastectomie (borstamputatie) laten uitvoeren de verstandigste keuze. Wat een koude douche, daar had ik me helemaal niet aan verwacht...

Woede en frustratie

Mijn eerste reactie: geen sprake van een operatie, ik weiger! Tot nu toe heb ik alles aanvaard en altijd gedaan wat er van mij gevraagd werd, zo leg ik mijn dokter uit. Maar dit gaat te ver, ik wil deze operatie niet ondergaan. Ik zie de noodzaak er niet van in, stel alles in vraag: was die chemotherapie die net voorbij is wel echt nodig? Was enkel een borstamputatie niet genoeg geweest?

Mijn frustratie verandert in woede… maar de gynaecoloog sust me: hij belooft mijn keuze te respecteren en vraagt me enkel langs te gaan bij de oncoloog. Daar worden al mijn vragen beantwoord, want deze kankerspecialist maakt twee uur vrij voor mij. Hij legt uit dat gezien mijn jonge leeftijd (27) en mijn kinderwens (ik wil er meerdere!) de risico’s op een herval groter zijn. Om die te verminderen is het beter om de chemotherapie te combineren met mastectomie en radiotherapie. Maar ondanks het strakke tijdschema jaagt hij me niet op en stelt voor om eerst contact op te nemen met de plastisch chirurg en de uitvoerder van de borstamputatie. Ook zij zijn zeer empathisch en weten me te kalmeren, want ik ben zo bang dat het resultaat lelijk zal zijn, te zichtbaar, niet harmonieus... Ze nemen de tijd, stellen me gerust door foto’s van ‘voor en na’ een operatie te tonen en beloven me een mooie en snelle borstreconstructie. Ik voel dat ik kan rekenen op de beste medische zorgen!

Discrete littekens

Twee dagen later lig ik al op de operatietafel: dat is snel, maar noodzakelijk om het effect van de chemotherapie niet te doen afnemen. Geen tijd meer hebben om te tobben, ervaar ik uiteindelijk als positief en ben ik klaar voor de mastectomie. Ik stel me zelfs de vraag of het geen goed idee is om beide borsten te laten verwijderen. Maar de artsen leggen me uit dat het risico op een nieuwe kanker in de tweede borst of elders niet groot is. Bovendien blijf ik zo in staat om ooit borstvoeding te geven. Een overtuigend argument!

De operatie duurt zes uur en ook achteraf verloopt alles ideaal: geen pijn, geen complicaties... Die avond droom ik dat ik wakker word en het resultaat aanschouw, maar dat is onmogelijk door het verband... en de verpleegsters die toezicht houden! Het is de daaropvolgende dag dat ik eindelijk mijn nieuwe borst te zien krijg. Wat een mooie verrassing! De littekens, één onder de oksel en de ander op de borst ogen prachtig en zeer discreet. De zone van de amputatie is nu plat omdat de tissue expander (de prothese) nog niet gevuld is. Ik blijf nog vijf dagen in het ziekenhuis. Daarna wordt de expander elke week geleidelijk opgeblazen en krijgt zo vorm.

Op mentaal vlak kan ik alles relativeren en waardeer zelfs het resultaat, dat ik zeer geslaagd vind. En mijn familie steunt me ondertussen enorm. Ik verlies gewicht, ga weer sporten en draag ook geen pruik meer als ik bij vrienden of familie ben. Ze complimenteren me zelfs met mijn ultrakort kapsel.

Een maand later, begin november, ga ik van start met de radiotherapie. Opnieuw uit voorzorg schrijven de dokters het maximaal aantal sessies voor: 28. Momenteel ben ik halverwege en heb het geluk dat mijn huid gezond en soepel blijft. Twee à drie keer per week ga ik naar de kinesitherapeut voor het masseren van de littekens en ik drink veel om mijn lichaam te hydrateren.

Ik blijf ook werken, behalve als ik naar het ziekenhuis moet. De chirurg gaf een attest voor twee maanden, maar ik heb gevraagd om sneller weer aan het werk te gaan, deeltijds. Ik kan onmogelijk mijn werk laten liggen of mijn collega’s in de steek laten als ze me nodig hebben! Hun bedankjes geven me voldoening...

Een lach en een traan

Maar tegelijk voel ik me emotioneel kwetsbaar: ik verval snel in extremen, van een lach in een traan. Zo kan ik heel blij zijn en een paar seconden later helemaal down en verdrietig. En dat voor futiliteiten… Mijn familie maakt zich geen zorgen, want ze begrepen snel dat die buien al na vijf minuten weer weg zijn! Ik besef zelf ook dat mijn reacties overdreven en buiten proportie zijn. Dat heeft ongetwijfeld met die laatste maanden van behandeling te maken, toen ik niet echt de tijd heb genomen om tot rust te komen. Sindsdien doe ik het rustig aan: ik slaap meer, neem tijd voor mezelf, laad de batterijen weer op... Binnenkort ga ik zelfs met mijn vriend op vakantie, gewoon om te ontspannen en vooral om onze twee verjaardagen te vieren. Dat wordt een mooie afsluiter voor 2021, om daarna het nieuwe jaar op de best mogelijke manier aan te vatten!