“Chemodag is de beste dag van de week” is zoals het echt is! Zo herkenbaar voor lotgenoten. Aangenaam geschreven, hartverwarmend, eerlijk, ontroerend, bevestigend, soms zeer confronterend en heel begrijpelijk. Ik heb het in één ruk uitgelezen. Je begint erin en kan niet stoppen tot je aan de laatste pagina bent.” (Annette Van Hoof)

Chemodag is de beste dag van de week

Liesbeth neemt je op een warme, zachte manier mee in haar kankerverhaal. Vanaf het moment dat ze de diagnose te horen krijgt, tot de behandeling met chemo, bestralingen en operaties. Zelfs een blik op hoe ze haar werkleven invult en hoe ze omgaat met de reacties van de mensen die haar graag zien. Alle thema’s komen aan bod en ze verbloemt niets. Zo waren er goede en slechte momenten, werd er gelachen, maar ook gevloekt en getierd. Ze beschrijft alle gevoelens die ze tijdens haar behandeling voelde en geeft aan hoe je met die vele emoties kan omgaan en welke valkuilen je kan verwachten.

‘Kanker: een taal, een woordenboek’ is voor mij hét hoofdstuk waarin je alle waarheden terugvindt. De zin “Sla een kankerpatiënt niet dood met geforceerd optimisme” slaat voor mij de nagel op de kop. Liesbeth vertelt hoe belangrijk het is om ruimte te laten voor zaken als angst en pijn. Het is een hoofdstuk waarin ik me erg verbonden voelde met Liesbeth en haar woorden me tot tranen toe brachten. Wat ik verder nog een enorm pluspunt vond aan het boek is dat je niet continu met medische termen te maken krijgt, maar dat alles in gewone, begrijpelijke mensentaal geschreven is.

Herkenbare momenten

Het verhaal van Liesbeth was voor mij verrassend herkenbaar. Zo vertelt ze op een gegeven moment over haar bezoek aan, wat ik zelf de ‘kankerkapper’ noemde. Een kapper die je pruik onder handen neemt alsof het je eigen haar is. Toevallig had ik dezelfde kapper als Liesbeth en werd ik door haar beschrijving naar mijn eerste bezoek teruggebracht. Ondanks dat het toch een pijnlijk bezoek was, was het ook zo hartverwarmend, zo zonder medelijdende blikken en zo respectvol dat ik nu opnieuw dat warme gevoel ervaar. Zelf ben ik ook regelmatig met mijn pruik naar de kapper geweest en keek ik ernaar uit om, ondanks mijn ziekte, toch ook af en toe wat ‘normale’ dingen te kunnen doen.

Een pakkend moment in het boek is wanneer Liesbeth schrijft dat ze het ziekenhuis mist. Het zijn woorden waarvan je nooit had verwacht dat ze over je lippen zouden rollen. Net die onverwachte, maar toch ook zo herkenbare waarheid heeft mij enorm geraakt. Het ziekenhuis, de zorgverleners en de lotgenoten zijn voor een intense periode van weken, maanden of zelfs jaren je houvast. Ze zorgen ervoor dat je je veilig voelt en zijn je rots in de branding. Van zodra je zelf weer je eigen leven in handen moet nemen, is het toch even slikken en moeilijk om die periode in het ziekenhuis stukje voor stukje weer los te laten.

Een zoektocht naar mezelf

“Ik ben niet bang voor kanker, ik ben bang wat de kanker met mij doet.” Dat citaat is me bijgebleven, omdat het waar is. Er is een Annette van voor de diagnose en een andere Annette van na de diagnose. Ik ben al zo dikwijls met mijn kopje tegen de muur gelopen, zelfs nu nog, dat ik de tel ben kwijtgeraakt. Die nieuwe, andere Annette leren aanvaarden, is niet altijd even makkelijk geweest.

Het boek kan voor vele lotgenoten een troost zijn. Het kan een bevestiging geven van wat je allemaal voelt, maar het kan ook deugd doen om te weten dat er ook anderen zijn die dagelijks de strijd met het ‘kankermonster’ moeten aangaan. Die strijd is er eentje die iedereen op z’n eigen tempo levert, met vallen en opstaan. Voor al diegenen die er voor iemand willen zijn, op welke manier dan ook, is dit een boek waar je de do’s en dont’s kan uithalen. Ook voor professionelen kan dit boek een meerwaarde zijn. Je even aan de andere kant plaatsen, kan je helpen om te begrijpen wat een impact zo’n kankerdiagnose op iemand heeft. Iedereen beleeft dat moment anders, waardoor het voor hulpverleners niet altijd evident is om in dat menselijke aspect een goede of juiste weg te vinden.

Mijn eerste kankerboek

Ik heb bewust nooit een boek over kanker gelezen. En na dit boek te hebben gelezen, vind ik dat eigenlijk wel jammer, want het had een aantal dingen veel makkelijker kunnen maken. Er zijn veel raakvlakken tussen Liesbeths verhaal en dat van mezelf, want ook het mijne was er ééntje met veel onverwachte hindernissen. Bij sommige passages sprongen de tranen me zelfs in de ogen, bij andere dan weer een glimlach. Het is ook gek dat je door dit verhaal te lezen, ontdekt dat je, ook al probeer je zo goed mogelijk verder te leven, je je eigen verhaal nog steeds van A tot Z herinnert zelfs de details. Wat ik vooral ga onthouden, is dat ik mijn traject echt wel op de best mogelijke manier voor mezelf heb gedaan, als die manier al bestaat, en dat ik dat nog steeds dagelijks doe.

Geschreven door Annette Van Hoof