Medeleven

“Ik ben al meer dan dertig jaar actief in de loopsport en neem deel aan allerlei wedstrijden. Een vriendin uit onze loopclub heeft borstkanker. Ze is een buitengewoon iemand en houdt er op een fenomenale manier de moed in. Ze werkt als secretaresse in een ziekenhuis en slaagt erin, zelfs nu ze zelf behandelingen ondergaat, andere patiënten op te vrolijken met haar aanwezigheid en grapjes. Zo had ze zich tijdens het laatste WK voetbal helemaal uitgedost en ging ze in de andere kamers de clown uithangen. De behandelingen zijn loodzwaar, maar ze laat zich daar niet door ontmoedigen. Haar wilskracht, overlevingsdrang en sport stuwen haar voort. Deelnemen aan deze shoot doe ik dus ook voor haar. Het is een verrassing, ze weet niet dat ik hieraan deelneem. En ik weet: het is niet veel, maar het is in elk geval iets dat ik zelf kan doen. Ze verdient het om ondersteund en in de bloemetjes gezet te worden. Verbaal heb ik mijn medeleven ook al overgemaakt, al vond ik dat, zoals gezegd, niet makkelijk. Deze kalender zie ik als een mooie kans om mijn gemeende steun te laten blijken, aan haar, maar ook aan alle andere kankerpatiënten. Met onze loopclub hebben we ook al twee keer deelgenomen aan een 24 uur durende run ten voordele van een vereniging die mensen met borstkanker ondersteunt. Elk clublid loopt één uur voor het goede doel en dat zullen we volgend jaar ook weer doen.

Meedogenloze ziekte

In mijn directe omgeving is er ook een vriend die enkele jaren geleden overleden is. Een jaar nadat hij in Mallorca een volledige Ironman-triatlon afgewerkt had, is hij gestorven aan pancreaskanker. Dat heeft me opnieuw doen nadenken. Iemand met een geweldige conditie, enorm veel levenslust en een gigantische vastberadenheid om erbovenop te komen en zijn ziekte te overwinnen. En toch is het niet gelukt. Zo unfair. Ik ben geëmotioneerd terwijl ik erover praat, want er zijn te veel goede mensen die ons op die manier vroegtijdig moeten verlaten. Zulke ingrijpende ervaringen leren je de bijzaken in het leven te relativeren. Ze doen je beseffen dat je moet profiteren van elk moment. Aan mijn levensstijl heb ik zelf niet zoveel veranderd. Ik eet nog altijd veel salades en rauwkost. Een grote vleeseter ben ik nooit geweest. En als sporter ben ik een flinke eter, vooral pasta.

Samen de strijd aangaan

Sport blijft een eeuwige motor. Voor mijn gezondheid. Om te ontspannen. Om de stress achter me te laten. Dat geldt ook voor mijn loopvriendin die kanker heeft. Ze blijft lopen en heeft tonnen karakter. Naast haar familie geven ook het sporten en de vrienden in onze club haar de kracht en energie om door te gaan. Of ik iets geleerd heb? Het belangrijkste wat je als buitenstaander kunt doen voor mensen met kanker is er zíjn. Onze steun, onze glimlach en ons medeleven zijn zo belangrijk. En natuurlijk maakt ook onze houding mee het verschil. Zelf wil ik op zieke mensen leren toestappen en durven vragen hoe het gaat. Ik wil leren zeggen dat ik meeleef en dat ik hen wil helpen om de strijd met hun ziekte aan te gaan, ook al vind ik dat niet makkelijk. Er is de angst om iets verkeerds te zeggen en zo uitgerekend de persoon die je wilt steunen te verliezen. De herinneringen aan de ziekte van mijn vader en zijn einde spelen me nog altijd parten, maar ik wil de uitdaging aangaan.”