Ik ben Naeyma, 54 jaar oud. Ik ben huisvrouw en trotse grootmoeder van een kleindochtertje waar ik met volle teugen van geniet. In maart 2014 kreeg ik echter slecht nieuws. Er werden afwijkingen gevonden op een mammografie die ik onderging na de jaarlijkse bevolkingsoproep voor een screening. Ik had er als moslima geen enkel probleem mee om op de oproep in te gaan. Jammer genoeg zijn er andere allochtone vrouwen die daar wel moeite mee hebben, meestal door hun cultuur of religie. De meeste allochtone vrouwen die in België wonen zijn erg vertrouwd met de Belgische samenleving, maar er zijn toch nog vrouwen voor wie het onderwerp nog een groot taboe is. Vooral vrouwen die recent zijn geëmigreerd naar België hebben het hier nog altijd heel moeilijk mee. Zoals bij zoveel andere aspecten is het een kwestie van aanpassen.

Na allerlei onderzoeken met scanners, een biopsie, echo’s,…, kreeg ik de diagnose van borstkanker. Dat was heel moeilijk voor mij en vanzelfsprekend werd mijn leven helemaal overhoop gegooid. Zo’n diagnose is voor alle vrouwen wereldwijd, ongeacht afkomst of religie heel aangrijpend. Voor mij als moslima was dat dus niet anders. Ongeloof, angst en paniek overvielen mij. Ik herinner mij nog weinig van de gesprekken die ik heb gehad met de artsen omdat ik mij als het ware verdoofd voelde. Bewust en onbewust begon ik mij in stilte met smeekbedes naar Allah te wenden voor genezing. Aangezien in mijn gezin ons geloof, de islam, centraal staat in het dagelijkse leven, heb ik me daaraan vastgeklemd en er kracht uitgehaald.

Het was niet makkelijk om over kanker te praten met mijn naasten. Voordat ik mijn familie op de hoogte heb gebracht, heb ik eerst alles zelf laten bezinken. Ik praat nog het meest met mijn dochters, zus en enkele hartsvriendinnen over mijn ziekte. Met mijn man spreek ik minder over dit onderwerp. Hij kan niet goed om met iemand die ziek is. Operaties en ziekenhuizen zijn hem al helemaal vreemd. Hij is echter wel een grote hulp op andere vlakken. Ik heb er ook bewust voor gekozen om maar een kleine groep mensen, van familie en vrienden, op de hoogte te brengen van mijn diagnose. Ik sta niet graag in de belangstelling en ik word ook niet graag bemoederd. Voor mij is en blijft deze ziekte iets heel persoonlijks.

Qua behandeling kon ik na mijn diagnose onmiddellijk starten met een hormoontherapie voor 15 maanden en dus bleef ik eerst gespaard van chemo en een operatie. Lichamelijk voelde ik me redelijk goed op een paar bijwerkingen na van de hormoontherapie. Ik besefte echter al te goed dat het een kwestie van tijd was voordat ik verdere behandelingen zou krijgen. Ik voelde angst, paniek en onrust over wat me nog te wachten stond.

Ondertussen zijn we al meer dan vier jaar verder sinds de diagnose en kreeg ik tot twee keer toe te horen dat de kanker toegenomen was. Elke keer probeerde ik mezelf niet te laten ontmoedigen, maar gemakkelijk was het niet. Soms werd ik ook belemmerd in mijn sociale contacten wanneer ik al eens een mindere dag had. Aan het begin van de zomervakantie kwam mijn grootste angst uit en kreeg ik een mastectomie waar ik nu nog steeds van herstel. Ik word nog steeds opgevolgd aangezien ik drie jaar geleden in een studie rond borstkanker ben opgenomen.

Kanker heeft mij wel veranderd. Met al de ups en downs die ik de afgelopen vier jaar doormaakte voel ik me vandaag zeker anders. Ik ben me meer bewust van leven en dood. Ook door het feit dat je lichamelijk littekens vertoont waar je dagelijks mee geconfronteerd wordt, kun je moeilijk ontkennen dat er niets is veranderd. Ik ben van nature wel positief ingesteld. Spiritueel zie ik deze aandoening als een beproeving. Mijn religie leerde me immers dat het leven een strijd is, dat we voortdurend beproefd worden en gaandeweg allerlei hindernissen moeten overwinnen. Het leven staat niet stil en je moet proberen zo goed mogelijk mee te draaien. Een houvast zoeken en steun vinden bij anderen is daar ook heel belangrijk bij. Ik ben huisvrouw en in vergelijking met veel andere vrouwen die buitenshuis werken, heb ik wel minder het gevoel dat ik zaken heb moeten opofferen of uitstellen.

Mijn verwachtingen voor de toekomst zijn eigenlijk vrij simpel. Ik neem het leven van dag tot dag en hoop dat mijn chronische ziekte stabiel blijft voor een lange periode. Borstkanker is een strijd van lange adem en de enige manier om het een beetje draaglijk te maken is gewoon van dag tot dag te leven, af en toe te genieten en blijven hopen op betere tijden.