“Enkele weken later voelde mijn man Nicolas een knobbeltje in dezelfde borst. Ik voelde zelf, maar kon niets vinden. De pijn in mijn borst bleef echter aanhouden en ik besloot naar mijn huisarts te gaan. Afgaande op mijn zwierverhaal, dacht zij in eerste instantie aan een spierscheurtje, maar verwees me veiligheidshalve toch door naar de radioloog voor een echografie. Die bevestigde dat het ging om een spierscheur en verduidelijkte dat dit op deze plek zeer moeilijk geneest en de pijn dus nog even kon blijven duren. We tekenen april 2016.

Sinds het begin van ditzelfde jaar was ik vaak futloos en emotioneel. Ik kon niet altijd even goed tegen de drukte op het werk en had vaak nood aan een rustmoment. Op onze skireis ging ik eens een namiddag niet mee skiën om een dutje te doen. Na een opendeurdag op ons bedrijf viel ik bijna al rijdend in slaap. Ik stak de vermoeidheid op de drukke periode op het werk en keek uit naar onze vakantie in Italië. Maar ook tijdens die vakantie kwam ik er niet bovenop. Veel piekeren, soms sombere stemmingen en weeral die erge vermoeidheid. Er was iets, dat was voor mij duidelijk, ik wist alleen niet wat.

Kort voor het einde van de zomervakantie, op maandag 22 augustus, voelde ik plots een heuse knobbel onderaan mijn rechter oksel. Ik zweeg tegen mijn man en ouders en al zeker tegen de kinderen. Omdat ik immers 4 maand eerder was onderzocht, wou ik niet overkomen als een hypochonder. Ik wachtte nog 2 dagen, maar vond de knobbel toch belangrijk genoeg om nog eens bij de huisarts langs te gaan. Ook zij vond het belangrijk genoeg om nog eens een echografie aan te vragen.

Maandag 29 augustus om 9u30 mocht ik mij aanmelden. Mijn mama ging mee. Eerst had ik haar voorstel om met me mee te gaan afgewezen, omdat het anders zo ‘echt’ leek. Plots had ik het bijgeloof dat als zij meeging dit een signaal was dat er wel iets ernstigs zou zijn. Maar ik voelde al dat het geen geruststellend onderzoek zou zijn. Mijn mama en ik hebben dezelfde humor en lachen vaak onze stress weg, maar die ochtend onderweg naar het AZ Sint-Jan bleef ik stil.

De radioloog, een andere dan 4 maand eerder, kwam vlotjes binnen en vroeg me ‘U maakt zich een beetje ongerust mevrouw?’ Ik deed hem kort mijn verhaal, duidde aan waar het knobbeltje zat en al snel daarna werd hij stil. Hij polste naar pijn en ongemakken en zette met een koude balpen kruisjes op mijn borst en in mijn oksel. Of ik tijd had om meteen een biopsie te laten doen, vroeg hij. Ik hield me sterk en antwoordde dat ik mijn vergadering van 11u wel zou kunnen verplaatsen.

Terwijl de ruimte klaargemaakt werd voor de biopsie, moest ik ook meteen een mammografie laten nemen, om een zo duidelijk mogelijk beeld te krijgen van “het letsel”. Want zo noemen ze dan een nog onduidelijke tumor. Beseffend dat mijn mama ondertussen wel al even in de wachtzaal zat, ging ik vóór de volgende stap in het onderzoek naar haar. Zodra ik buitenkwam, veerde ze recht en nam haar tas en jas om naar huis te vertrekken. Maar ik knikte ‘nee’ naar haar, vertelde haar dat ze ‘veiligheidshalve’ nog wat onderzoeken wilden doen.

Mijn ganse lijf begon te trillen. Ik belde mijn Nicolas, vertelde wat er gaande was en dat ik pas na de middag op kantoor zou zijn. Mijn allereerste mammografie. Ik trilde van de emotie. De verpleegkundige stelde me gerust, hield haar warme handen op mijn schouders zodat het schokken zou stoppen. Via de achtergangen van de dienst radiologie mocht ik meteen door naar de ruimte waar de biopsie zou gedaan worden. De blikken van het verplegend personeel achter de schermen zeiden eigenlijk al genoeg. Je voelde ze denken: ‘Ai, nog eentje.’

Opnieuw een andere verpleegkundige, maar even lief en attent als haar collega van de mammo. Ze legde mij uit hoe de biopsie in zijn werk zou gaan en legde mijn armen en bovenlijf in de juiste positie. Mijn mama keek van achter de tafel ongerust toe. De radioloog bleef even stil als een halfuur eerder. Zeer sereen voerde hij de biopsie uit op 3 plaatsen: 2 in mijn borst en 1 van de knobbel in mijn oksel. Hij verzekerde mij dat hij meteen met mijn huisarts contact zou nemen, zodat ze de resultaten nauw kon opvolgen en mij snel op de hoogte kon brengen.
3 dagen zou het duren voor alle resultaten er zouden zijn. Terugkijkend op de behandeling die 9 maanden zou duren, lijkt dit niks. Maar het waren de ergste 3 dagen van mijn kankerperiode.

In stilte wandelden mijn mama en ik naar de uitgang. In de hal van het ziekenhuis vroeg ik haar even te wachten. Ik plofte neer op een bankje en begon te huilen. ‘Wie zal er voor de kinderen zorgen?’ was het eerste wat ik zei. Daarna heb ik eens goed gevloekt. Thuis wachtte mijn papa bij de kinderen. Ze zouden die dag met mijn ouders meegaan naar zee. We vertelden mijn papa over de verschillende onderzoeken en spraken af dat we de kinderen pas zouden inlichten als alle resultaten binnen zouden zijn. Bijtend op mijn onderlip zwaaide ik ze uit. Pas bij mijn man op kantoor ben ik gecrasht. Ontlading van de spanning van de voorbije uren en angst voor wat de komende dagen zou blijken.

De drie dagen daarna leken wel weken te duren. Tussenin belde ik met mijn huisarts, hopend op vroeger en vooral goed nieuws. Ik hoorde haar frustratie, omdat ze mij niet kon helpen om de angst en onzekerheid van de komende dagen weg te nemen. Ik mocht haar woensdagavond terugbellen. Tegen die woensdagavond was ik al 3kg afgevallen door de stress. Ik trachtte mijn gedachten wat te verzetten en ging naar zee bij mijn kinderen en ouders. Ik ben nogal authentiek en mijn collega’s zouden al snel doorhebben dat er iets niet pluis was. Tot de definitieve uitslag wilden we dit voor ons houden. We lachten en huilden samen en zeiden af en toe: ‘Misschien is het niks,’ terwijl we allemaal diep vanbinnen wisten dat er niet zomaar een biopsie wordt gedaan.

Op woensdagavond vertelde mijn huisarts dat nog 1 deel van de labotesten moest binnenkomen. Maar ze zou de volgende ochtend bij ons thuis komen. En ik moest zorgen dat er iemand bij me was als ze kwam. Dan weet je eigenlijk al genoeg. Het zou niet zijn om een feestje te vieren, dat er iemand bij mij moest zijn. En toch. Toch heb ik tot het moment dat ze mij die donderdagochtend 1 september 2016 om 10u de diagnose bracht, de hoop gehad dat het toch om een vergissing zou gaan. Ze was zeer direct. ‘Mieke, het gaat wel degelijk om een kwaadaardige borstkanker. Je gaat een zware periode tegemoet, maar we gaan er samen door.’ Nicolas begon te huilen. Ik zei dat ik bang was om niet sterk genoeg te zijn om door de behandeling te gaan.

Ik belde mijn ouders met het slechte nieuws en we spraken af om samen te lunchen. Heel vreemd, maar tijdens de lunch was ik wat euforisch. Waarschijnlijk de adrenaline die vrij kwam na alle spanning van de voorbije dagen. Nu wisten we waar we aan toe waren en konden we de strijd aanvatten.”

Ben jij ook zo geraakt door het verhaal van Mieke? Check hier de 9 alarmsignalen (URL) of doe de online Mammoquiz: www.mammoquiz.be en deel deze met al jouw naasten, want een vroege opsporing kan het verschil maken.