Mijn vrouw had enkele weken voordat ik in dat mandje met tijdschriften zocht een knobbeltje in haar borst ontdekt en was door de waarnemend huisarts (een vrouw) onmiddellijk doorverwezen naar het ziekenhuis. Het bleek foute boel. Hormoongevoelige kanker. De behandeling bestond uit een chemokuur, een borstsparende operatie en een aantal bestralingen. Alles bij elkaar duurde dat ongeveer tien maanden. In de jaren die volgden moest mijn vrouw elke dag een pil slikken die het vrouwelijk hormoon onderdrukt om de kans dat de kanker terugkeert te verkleinen.

Het zal niemand verbazen dat gedurende die tien maanden seks voor geen van ons beiden prioriteit had. Na die behandelingen keerde het gewone leven heel langzaam terug. Maar één ding keerde niet terug: het libido van mijn vrouw. Door de chemokuur was mijn vrouw zonder pardon de overgang in geduwd met alle verschijnselen van dien. Ik moest terugdenken aan het artikel dat ik in het ziekenhuis had gelezen. Relaties die op de klippen lopen, nadat de behandelingen eindelijk achter de rug zijn. Ik kon mij daar toen niets bij voorstellen. Nu wel. Je wilt na tien maanden stress, ziekenhuisbezoeken, behandelingen en complicaties samen zo snel mogelijk je oude leventje weer proberen op te pakken, maar het wordt al snel duidelijk dat het nooit meer wordt zoals toen. Wat er ook overbleef aan intimiteiten, van gedeelde opwinding was geen sprake meer. We waren midden vijftig en het was duidelijk dat ons seksleven zoals we dat gekend hadden een definitief afgesloten hoofdstuk vormde.

We vroegen ons af of ons daar in het ziekenhuis ooit iets over was verteld. We hadden weliswaar aan het eind van het behandeltraject een gesprek gehad met een of andere verpleegkundige, maar wat daar gezegd was stond ons niet echt helder voor de geest. We konden, zo meenden we ons te herinneren, praten met lotgenoten, als we daar behoefte aan hadden. Dat was iets waar we absoluut niet op zaten te wachten. We wilden zo snel mogelijk alle ellende achter ons laten en verder gaan met een leven waar de kanker niet langer centraal stond.

Hoe meer het gewone leven terugkeerde, des te meer ging het verdwenen libido een rol spelen. Rationeel wisten we dat ons seksleven, net als de kanker, door de chemo was vernietigd, maar alles leek verder zo normaal, en het viel daarom voor mij niet altijd mee om de nieuwe situatie te accepteren. We hebben die eerste jaren regelmatig met elkaar over ons verdwenen seksleven gepraat. We hebben voorzichtig de grenzen afgetast van wat nog mogelijk en bevredigend was. Dat was helaas minder dan we gehoopt hadden.

Om te weten of je partner zin in seks heeft hoef je die vraag niet altijd expliciet te stellen. De meeste stellen zullen zo hun eigen woorden, gebaren, handelingen hebben om de stemming bij de ander te peilen. Vreemd genoeg gebruiken mijn vrouw en ik die ook zo nu en dan nog, hoewel we weten dat ze verbonden zijn met iets dat definitief voorbij is en dat ze dus nergens toe zullen leiden. We worden daar niet treurig van, in tegendeel, meestal moeten we er allebei om glimlachen. We blijven werken aan een gedeelde acceptatie van de situatie.

- Lucien Van Rooy