“Ik kan mij de periode waarin het woord ‘borstkanker’ voor het eerst viel nog zo goed herinneren. Het was het einde van het jaar, Music For Life was op de radio, en ik zat midden in de eerste blokperiode van de hogeschool. Normaal gezien zat ik doorheen de week op kot, maar het was fijner om tijdens de studeerperiode thuis te studeren. Dan moest ik me geen zorgen maken om huishoudelijke taken als koken.

Mijn moeder had altijd al veel kwaaltjes gehad dus ik keek er niet van op toen ze weer eens naar de dokter ging. Maar toen volgde de doktersbezoeken elkaar wel heel snel op. Als mijn moeder dan samen met mijn vader voor de zoveelste keer een specialist gingen bezoeken, voelde ik dat er iets mis was. Tijdens een blokpauze luisterde ik even naar Music For Life, maar ik brak spontaan in tranen uit bij het horen van een liedje van Coldplay. Ergens wist ik al dat er niet veel goeds op komst was. Niet veel later vertelden mijn ouders me dat mijn moeder borstkanker had en behandelingen moest ondergaan.”

Nood aan steun en aanpassing

“Veel van die behandelingsperiode weet ik niet meer. De borstsparende operatie ging enkele weken later door op de dag van mijn allereerste examen, en dat was te merken aan mijn punten. Omdat ik door de week op kot zat, kon ik mijn moeder niet vergezellen naar de chemo en bestraling. Na de diagnose spendeerde ik mijn tijd in het weekend steevast thuis. Ik wou mijn moeder steunen en kwam dus elk weekend naar huis om er voor haar te zijn, anders voelde ik me schuldig. Uiteindelijk werd dat een gewoonte in de vele jaren dat ik op kot zat.

Na een jaar van chemo- en radiotherapie werd mijn moeder kankervrij verklaard. Maar het werd al snel duidelijk dat ze blijvende gevolgen had van de behandelingen. Zo was ze sneller moe en waren grote uitstappen dus uit den boze. Ook familietripjes werden aangepast zodat ze ten volle kon meegenieten. Voor een weekje zee huurden we een appartement op de zeedijk. Zo moesten we niet te ver lopen om van de zee te genieten. Ook haar geheugen wilde niet meer zo goed mee en ze klaagde ook over minder gevoel in haar vingertoppen. Dat laatste was voor haar de ergste bijwerking van de behandelingen. In haar vrije tijd maakte ze graag wenskaarten en de fijne handelingen die voor sommige technieken nodig zijn, kon ze moeilijk uitvoeren.”

Een aartsmoeilijke keuze

“Toch heeft mijn moeder altijd veel moed getoond. Ze was tijdens het overgrote deel van haar behandeling positief ingesteld. Ook toen er twee jaar na de eerste diagnose terug borstkanker in haar lichaam werd gevonden, was er niet veel negativiteit te bespeuren. De dokters vonden tumoren in de lever, en dat bleek moeilijk te behandelen, al dachten mijn ouders aanvankelijk dat mijn moeder nog kon genezen.

Toen ik hoorde dat de kanker de lever had bereikt, had ik meteen door dat die ongeneesbaar was. De lever is zo’n belangrijk orgaan en je hebt er maar eentje van. Mijn ouders raadden me af om er dingen over op te zoeken op het internet, maar toch kon ik het niet laten om later even op het toilet naar informatie te zoeken. Wat ik daar las, bevestigde mijn buikgevoel: dit ging mijn moeder niet overleven.

Tijdens de jaren daarop volgde de ene behandeling na de andere. Allemaal met één doel: het leven van mijn moeder zo lang mogelijk rekken. Aan het einde van mijn opleiding stond ik voor een aartsmoeilijke keuze. Kiezen tussen blijven studeren en nog langer van huis wegblijven of beginnen werken en opnieuw volledig thuis komen wonen. Ik wou graag blijven studeren, maar wou geen kostbare tijd met mijn moeder verliezen. Uiteindelijk heb ik na enkele gesprekken met een psycholoog toch de knoop doorgehakt en besloten om een nieuwe studie aan te gaan. De psycholoog drukte me op het hart dat het belangrijk was om dingen voor mezelf te doen. Het was mijn leven en dat moest ik inrichten hoe ik het wou.”

Omarm het leven!

“Nu pas besef ik hoeveel ik heb opgeofferd in die vijfjarige periode waar borstkanker met de plak zwaaide. Als je er middenin zit denk je soms dat je jezelf veel gunt maar eigenlijk is het omgekeerde eerder de waarheid. Je hele leven staat in functie van de persoon met kanker zonder dat je het zelf al te goed beseft. School was voor mij eerder een afleiding van wat er zich thuis afspeelde. Mijn sociaal leven stond op een laag pitje, en hierdoor zijn veel van mijn vriendschappen aan een stille dood gestorven. Eens weggaan en iets leuks doen, gebeurde vaak toch met een schuldgevoel. Was ik beter niet thuisgebleven om de was te doen of een luisterend oor te zijn?

Versta mij niet verkeerd. Ik heb van niets spijt, ook niet van hoe ik toen de dingen heb aangepakt. Borstkanker, dat overvalt je en iedereen gaat er anders mee om, ook als naaste van iemand met de ziekte. Het heeft mijn leven drastisch veranderd. Mijn moeder is er helaas niet meer. We hebben haar vorig jaar moeten afgeven. Maar als er één ding is dat ik geleerd heb, dan is het wel dat je van je leven moet genieten. Omarm alles wat ze je geven en neem alle kansen. Daarom stap ik ook begin volgend jaar op het vliegtuig richting andere oorden. Zonder die verdomde borstkanker had ik die keuze nooit gemaakt en wie weet waar het mij brengt. Ik heb alvast een goede beschermengel die mij van daarboven zal volgen en met haar in mijn zog, komt dat allemaal wel goed.”

Geschreven door Cato Geeroms