“Mijn tante is op 49 jaar overleden aan borstkanker. Wanneer ze de familie doorlichtten werd het BRCA1-gen ook bij mijn mama ontdekt. Mijn zus en ik wisten dat de kans 1 op 2 was dat we ook drager zouden zijn. Ik was blij dat ze het niet had. En wist wat de dokter ging zeggen toen hij zicht tot mij richtte. Ik was 21. Hoorde niet meer wat hij zei. Psychologische hulp nadien heb ik geweigerd. Ik wil daar niet constant over praten of over nadenken.

Om de zes maanden worden mijn borsten en elk jaar mijn baarmoeder gecontroleerd. Elke keer opnieuw heel confronterend. In de wachtzaal durft niemand elkaar aan te kijken. Of krijg ik van die zielige ‘ze is nog zo jong’-blikken.” Ze denkt na over de toekomst.

“De dokter heeft me gezegd dat ik voor ik 30 word aan kinderen moet beginnen. Ik heb nog geen vriend. Wanneer drop je zo’n nieuws bij een nieuwe partner? Het is zo al moeilijk genoeg.”

Ze staat positief in het leven en probeert negativiteit te bannen.

“Ik wil genieten van het leven. Van de kleine dingen, de rust en de kalmte. Dit is niet het einde van de wereld. Ik heb dit wel, maar bén het niet. "

"Natuurlijk ben ik bang. Ik weet dat mijn borsten eraf moeten en mijn baarmoeder eruit. Vanaf mijn dertigste. Dan ga je in de menopauze. Mijn mama heeft die operaties ook ondergaan. Ik heb gezien hoe zwaar dat was. We praten daar niet over. Ik merk dat ze zich schuldig voelt. Wat nergens voor nodig is natuurlijk.”

Soms mag je niet te veel nadenken, zegt ze. En al zeker niet beginnen googelen. Er staat ‘just live’ op haar arm getatoeëerd. “Ik weet wat er komt. Een verrassing zal het al niet zijn. Er zijn dingen die je moet accepteren. Met triest zijn, gaan die niet voorbij. Iedereen heeft een verhaal en emoties. Ik wil de dingen niet erger maken dan ze zijn, denk ik soms. Maar het is wel erg.”