Mijn verhaal

Mijn borstkankerverhaal begon met het idee om een 3 à 4-tal maanden thuis te zijn. Oorspronkelijk bestond mijn behandeling enkel uit een borstbesparende operatie met achteraf bestralingen. Al snel sloeg ik een ander pad in en was ik 1 extra jaar later 3 extra operaties rijker. De teller stond op 4 en er stonden me nog 2 te wachten.

Kan ik opnieuw aan de slag?
Ik was het thuiszitten echter beu, voelde me zo nutteloos en ik had het gevoel dat de muren thuis op me afkwamen. Ik miste het sociaal contact met mijn collega’s en wou weg van al die medische termen, onderzoeken en consultaties, waar mijn leven op dat ogenblik voornamelijk uit bestond.

Ook al besefte ik toen dat voltijds werken volledig ‘uit den boze’ was, was de drang ernaar toch heel groot. Ik besloot om er met mijn werkgever over te praten. Hij begreep me volkomen en wou me hierin tegemoetkomen. Mijn oorspronkelijke job werd tijdelijk door een nieuwe collega uitgevoerd en toch kreeg ik de kans om terug te gaan werken. Mijn dankbaarheid was groot. Ik wist natuurlijk ook dat het geen evidentie is voor een werkgever om zomaar iemand werk te geven voor slechts 12u per week. De mogelijkheid was er echter en het paste perfect in de werkverdeling.

Terug aan het werk
Ik telde de dagen in de aanloop naar mijn Pink Monday (de dag waarop ik terug zou gaan werken) gretig af. Bij mijn aankomst op het werk, werd ik dan ook emotioneel. Tranen vulden mijn ogen omdat ik vaak het gevoel had gehad dat ik die dag niet meer zou kunnen meemaken. Door steeds nieuw opduikende complicaties was mijn eerste werkdag al zo vaak ‘verschoven’ dat ik er soms niet meer in geloofde. Ik werd wel heel goed opgevangen door mijn baas en collega’s. Ik mocht op erg veel begrip rekenen van hen.

Mijn lichaam in overdrive

Een dikke maand na mijn nieuwe start op het werk, mocht ik spijtig genoeg aan den lijve ondervinden dat ik mijn lichaam tot het uiterste had gedreven. Op een dag verloor ik 4 keer op 45 minuten tijd een fractie van 1 seconde het bewustzijn, telkens voorafgaand door een heel ijl en draaierig gevoel in het hoofd. Mijn benen voelden aan alsof ik er elk ogenblik door kon zakken. Ik vertrouwde mijn eigen lichaam niet meer. Mijn ongeruste baas bracht me voor zekerheid naar spoed, waar ik aan de balie nogmaals ‘weg van de wereld’ was. 7 uur en een resem onderzoeken later was het verdict: dat ik in ‘overdrive’ was. Mijn geluk om aan het werk te zijn was zo groot, dat ik in een continue hyperactieve staat verkeerde en zonder enig besef in hyperventilatie ging. De bijhorende signalen negeerde ik blijkbaar waarop mijn lichaam op een gegeven moment stop zei en het bewustzijn uitschakelde. Sindsdien word ik nauwlettend in het oog gehouden door mijn baas en collega’s.

Stap per stap

Er stonden op dat moment nog 2 operaties op het programma. Dat werden er uiteindelijk 5. Telkens hervatte ik na de herstelperiode het werk. In mijn ogen heb ik dan ook 5 Pink Mondays gehad, waar ik elke keer met veel steun en begrip ontvangen werd op het werk. Meer nog: mijn baas en collega’s waakten over mijn welzijn en er wordt op tijd en stond aan de rem getrokken, zodat ik mijn grenzen niet overschrijd. Ondertussen ben ik van 12 uur werken per week veranderd naar 16 uur. Ik wou dit eigenlijk meteen verhogen naar 20 uur per week, maar mijn collega’s én adviserende geneesheer hebben me aangeraden eerst een tussenstap van 16 uur te maken. Ik doe het nu dus stap per stap in plaats van te veel ineens te willen met alle gevolgen vandien. Zodat ik snel weer als voltijdse werkkracht kan beginnen.

Dankjewel!

Ik besef dat ik op vlak van werk enorm veel geluk heb. Ik hoor spijtig genoeg van lotgenoten andere verhalen. Ik wil met mijn verhaal anderen zeker niet vertellen dat je werk hervatten een must is. Iedereen moet dat voor zichzelf uitmaken. Het hangt allemaal af van je traject, hoe je lichaam het aangeeft en last but not least: of je werkgever die toelaat.

Wat ik wel als advies mee wil geven is: luister naar je lichaam, doseren is het magische woord en vooral communiceer open met je werkgever. Hou die ook op de hoogte over het reilen en zeilen van je traject. En eens aan het werk: aarzel niet om op tijd en stond eens te laten weten hoe het met je gaat. Begrip en erkenning zijn namelijk zo belangrijk en zullen mee bepalen hoe je je eigen traject doorspartelt. Mijn Pink Mondays verliepen alvast heel positief. Als er ooit een award uitgereikt wordt voor ‘meest begripvolle werkgever’ wil ik alvast de mijne nomineren.