“Een maand nadat ik een reeks kleine bolletjes in mijn rechterborst ontdekte, ging ik naar de gynaecologe, maar ze vond niets opmerkelijks. Twee maanden gingen voorbij… Tot op het moment dat ik toevallig een grote knobbel onder mijn oksel ontdekte. Op dat moment stond mijn wereld stil.

Ik liet een mammografie uitvoeren, maar de dokter verzekerde me dat het waarschijnlijk niet om borstkanker zou gaan, maar een bacteriële infectie aangezien ik nog geen 30 jaar was en ik geen voorgeschiedenis had met kanker. De dokter gaf me een voorschrift voor ontstekingsremmers, en ik mocht gaan.

Als koningin der fora liet ik niet los. Ik was overtuigd dat er iets ergs aan de hand was.

Als koningin der fora liet ik niet los. Ik was overtuigd dat er iets ergs aan de hand was. Vervolgens, maakte ik afspraken bij drie verschillende huisartsen en ging ik opnieuw langs bij mijn gynaecologe. Altijd met hetzelfde resultaat: te jong, geen medisch verleden, niets opvallends bij het bloedonderzoek, noch de mammografie en de echografie. Toch liet ik het daar niet bij. Ik zocht naar dé specialist, die blijkbaar niet bestaat.

Toen ging ik naar de afdeling hematologie in het ziekenhuis. Daar vertelden ze me dat het zeker niet om een lymfoom ging. Ik wou een biopsie, maar die werd geweigerd. Een longscan en een bloedonderzoek kon wel. Ondertussen was ik nog steeds zeker dat het niet om een lymfoom ging, maar om borstkanker.

Tot ik uiteindelijk bij de afdeling senologie terechtkwam waar ik een afspraak had op 31 december 2014. Ik zou een IRM-scan laten uitvoeren, dat ik kon uitstellen tot na het nieuwjaarsfeest. Maar het feest was toch al voorbij. Ik moest en zou het weten, ook al wist ik het diep vanbinnen al.

Op 5 januari 2015 maakte ik kennis met de hematoloog die me de resultaten van de scan zou meedelen. Mijn moeder en schoonmoeder waren erbij. Het was eindelijk zo ver, mijn vermoeden dat ik kanker had, werd bevestigd. Tranen stroomden. Ik zei niets. Ik was alleen maar bang. Bang voor de toekomst, bang om dood te gaan. Het eerste wat ik aan de verpleegster vroeg was: “Wat gebeurt er met mijn zoontje van vier als ik doodga?”

Het eerste wat ik aan de verpleegster vroeg was: “Wat gebeurt er met mijn zoontje van vier als ik doodga?”

Ik stuurde een sms naar mijn beste vriendin met daarin enkel en alleen maar: KANKER. Zij vertelde het nieuws door aan mijn vriend en mijn collega’s. Verder kon ik rekenen op de steun van mijn mama om het door te vertellen aan de familie. Om de anderen te informeren, maakte ik gebruik van social media. Niet om medelijden op te wekken, maar om anderen wakker te schudden dat niet enkel vrouwen met een zekere leeftijd dit konden krijgen. Want veel jonge vrouwen zijn zich hier nog steeds niet van bewust.

Ik heb meerdere behandelingen ondergaan. We startten met een ovariële stimulatie, vervolgens 8 chemotherapieën, een borstoperatie (lumpectomie) en 22 sessies radiotherapie. Uiteindelijk ben ik begonnen met een anti-hormonale behandeling.

Het is belangrijk om samen te werken met artsen die vertrouwen hebben.

Ik was heel ongeduldig om me te laten opereren. Ik wou alle slechte dingen uit mijn lichaam. Doorheen alle behandelingen, heb ik enorm veel steun gekregen van mijn medisch team. Ik raad hen ten sterkste aan voor diegenen die zich in dezelfde situatie bevinden. Het is belangrijk om samen te werken met artsen die vertrouwen hebben.

Ik voelde me heel vastberaden doorheen de hele periode. Er waren momenten waar ik heel diep in de put zat, maar ik bleef glimlachen en mijn goed humeur behouden. Het pijnlijkste was om mijn zoon te zien. Hij was mijn grootste drijfveer, maar tegelijk mijn grootste angst. Soms stroomden de tranen over mijn gezicht omdat ik bang was dat ik er niet zou zijn om hem te zien opgroeien. Ik durfde naast hem te wenen en kon hem vertellen waarom ik verdrietig was.

Ondertussen bleef ik mijn naasten sensibiliseren door mijn blog. Het was voor mij ook een manier om mijn gevoelens van me af te schrijven. Ik ben ook naar het werk blijven gaan, om mijn collega’s te zien. Kortom, ik hield me sterk omdat het moest. Nu leef ik gewoon zoals vroeger: metro – boulot – dodo. Ik ben zoals mijn vrienden, collega’s en ik probeer de beste mama te zijn ondanks alle doktersafspraken. Ik doe dit allemaal zelfs al heb ik pijn en ben ik vermoeid.

Er ontbreekt maar 1 iets: sporten. Het is absoluut noodzakelijk dat ik dit opnieuw opneem.

Ik probeer mijn lichaam en de signalen die het me geeft, beter te lezen. Ik eet gezonder en ik drink geen alcohol. Ik mis het helemaal niet sinds de diëtiste me verteld heeft dat dit het risico om te hervallen verhoogt met 10%. Er ontbreekt maar 1 iets: sporten. Het is absoluut noodzakelijk dat ik dit opnieuw opneem.

Ik wil vrouwen horen zeggen dat ze op 30-jarige leeftijd kanker hadden en dat ze nog grootmoeder geworden zijn.

Ik wil 90 jaar worden. Ik wil vrouwen horen zeggen dat ze op 30-jarige leeftijd kanker hadden en dat ze nog grootmoeder geworden zijn. Het allerbelangrijkste is dat je je sterk moet houden, een glimlach opzetten en in de wetenschap geloven. Bovendien moet je geloven in je eigen innerlijke kracht. Er zullen paniekmomenten zijn, twijfels, zorgen… Maar dat is allemaal normaal wanneer je zo’n zware behandelingen moet doorstaan.

Ik wil jonge vrouwen laten weten dat ze op tijd naar hun borsten moeten laten kijken. Het is opmerkelijk hoeveel jonge vrouwen al in een vergevorderd stadium zitten zonder dat ze het weten, en dat is zeer jammer. Ten slotte vind ik dat je in jezelf moet geloven, en de signalen die je lichaam geeft niet mag negeren. Jij kent jouw lichaam het best, dus geef de zoektocht niet op ook al wordt er beweerd dat er niets aan de hand is.”