Hallo. Ik ben Davina, aangenaam.

23 jaar, Antwerpse rechtenstudente aan de UGent, levensgenieter met een hoek af, gepassioneerd door lopen, glitters, lippenstift, Disneyprinsessen en Nutella, drager van het BRCA1-gen en sinds 19 december 2017 trotse eigenares van een paar nieuwe borsten in wording.

Misschien eerst een beetje geschiedenis. Mijn mama heeft al twee keer tegen borstkanker moeten vechten. De eerste keer in 2006, hervallen in 2015. Er werd haar toen aangeraden om een genetische test te laten uitvoeren. Daaruit bleek dat ze genetisch belast was met het BRCA1-gen. Oké, het BRCA1-gen. Wat houdt dit nu precies in? Zo’n 85% kans om borstkanker te krijgen en zo’n 60% kan om eierstokkanker te krijgen. Oei. Veel te veel dus.

Er bestond 50% kans dat ze dit zou hebben doorgegeven aan mijn zus en mezelf. We hebben er dan ook onmiddellijk voor gekozen om ons ook te laten testen. Ik was toen 20 jaar.

Samen met mijn zus ging ik op 8 december 2015 naar het ziekenhuis voor onze testresultaten. Ik mocht als eerste naar binnen. Mijn test was positief. Lap. “Oké. En nu?” Dat was mijn eerste vraag. Ik had voor mezelf op voorhand al uitgemaakt dat ik voor een preventieve dubbele mastectomie zou gaan, dus ik wilde direct weten wat de opties waren en hoe dat nu allemaal in zijn werk zou gaan.

Ik ging terug naar buiten, mijn zus ging naar binnen. Ze kwam wenend terug buiten. “Ik heb het niet, gij wel hé?”. Ja, inderdaad. Ik heb geen traan gelaten, ik heb haar eens goed vastgepakt, gezegd dat ik blij was dat zij het niet had en daarna zijn we samen lekker op restaurant geweest. Om te vieren dat zij het niet had en om te vieren dat ik het wel had maar dat ik er iets aan ging doen. Nah.

Ik ben altijd heel open geweest over de kanker van mijn mama, over het feit dat we gingen testen en zo ook over mijn eigen genetisch defectje. Mijn dichte vrienden waren dus op de hoogte van de test en ze leefden samen met mij naar het testresultaat toe. Die 8^e december 2015 kreeg ik dan ook van iedereen berichtjes met “En?”, “Hoe was het?”. Ik heb het gewoon direct tegen iedereen verteld. Sommigen waren heel erg geschrokken en ik had de indruk dat mijn omgeving het bij momenten moeilijker had dan ikzelf. Ik heb direct gezegd wat ik van plan was en dat ze mij alles mochten vragen en zeggen. Ik vond het belangrijk om er open en eerlijk over te praten, zowel voor mijn omgeving als voor mezelf. Na een tijdje werden er zelfs mopjes over gemaakt en nu wordt er over mijn borsten gepraat zoals over het weer of het avondeten. Geen spanning, geen taboes. Gewoon gewoon doen.

Bon, maar dan, die dubbele mastectomie. Ik ben direct naar de bib geweest om boeken te gaan huren over borstreconstructies om me goed te kunnen informeren. Ik ben eens langs geweest bij de plastisch chirurg van mijn mama, ik zocht informatie op internet,… Dit was moeilijker dan ik dacht. Er is zo veel informatie, maar tegelijkertijd ook zo weinig. Je leest ook heel veel verschillende dingen en ik vond ook niemand van mijn eigen leeftijd die iets soortgelijks had meegemaakt.

Na een tijdje ben ik bij professor Phillip Blondeel van het UZ Gent terechtgekomen. Daar had ik direct een goed gevoel. Hij zou het worden. We hebben gekozen voor het plaatsen van expanders en nadien een reconstructie door middel van lipofillingen, zodat ik borsten met eigen weefsel heb als eindresultaat.

Op 16 mei 2017, één dag na mijn 21^e verjaardag, hebben we mijn operatiedatum geprikt: 19 december 2017. Mooi verjaardagscadeautje voor mezelf, niet ziek worden en een paar nieuwe gezonde borsten. Haha. SPANNEND!

Ik heb direct een aftelklok gemaakt op mijn gsm. Mijn bompa kon maar niet begrijpen hoe ik zo vrolijk kon aftellen naar de dag dat mijn borsten er zouden afgaan, maar ik zag het als iets positiefs, als een cadeau. Ik wéét dat ik genetisch belast ben, dus ik krijg de kans om borstkanker een stap voor te zijn. Mijn mama wist dat niet, zij had deze keuze niet en ze is twee keer ziek geworden. Ik ga niet ziek worden, geweldig toch?

Ondertussen tikte mijn aftelklok verder. Een paar dagen voor mijn mastectomie ben ik met Lieve Blancquaert foto’s gaan maken van mijn “oude” borsten, voor in De Borstkankerbijbel. Dit is een boek dat ze gemaakt heeft samen met Barbara Debusschere en waar ik ook aan heb meegewerkt. Die fotosessie was fantastisch, dank u Lieve. Het is een mooi aandenken aan mijn oude borsten en het heeft mij geholpen om afscheid te kunnen nemen van mijn oude lichaam en om het voor mezelf te kunnen afsluiten. Nu was ik er helemaal klaar voor.

Dan was het eindelijk zo ver, 19 december 2017. Ik was heel rustig die ochtend. Mijn beste vriendin heeft mij naar het ziekenhuis gebracht, het was een leuke autorit. Keihard meekelen met de radio.

Mijn operatie is goed verlopen en ik voelde mij zo opgelucht toen ik terug op mijn kamer was. De verpleging heeft mij in mijn Minnie Mouse-pyjama mét glitters geholpen en mijn mama heeft mijn nagels gelakt. Voor mijn operatie moest mijn nagellak eraf en ik ging echt niet zonder nagellak in het ziekenhuis liggen. #stylish

De dagen die volgden heb ik enorm veel bezoek gekregen, ik was letterlijk en figuurlijk nooit alleen. Ik ben echt omringd door een fantastisch netwerk. Mijn vrienden hebben er ook voor gezorgd dat mijn ziekenhuiskamer de mooiste van het hele ziekenhuis was. Van een overload aan ballonnen tot een kartonnen kerstboom voor op mijn nachtkastje, tot een glitterslinger voor aan mijn bed.

Ik heb ook heel veel leuke cadeautjes gekregen, van een gepersonaliseerde glitterdoos met eenhoornknuffel tot potten Nutella. Mijn zes beste vriendinnen hadden zelfs een heus “Tietenboek” in elkaar gestoken met een pagina met een boodschap en foto’s van zo ongeveer iedereen die dicht bij mij staat. Het mooiste cadeau dat ik ooit gekregen heb. Ik heb mij een oog uitgejankt.

Daarnaast werd ik bedolven onder de lieve berichtjes en kaartjes. Zelfs Natalia had een foto van ons op Instagram gepost om mij een hart onder de riem te steken. Hartverwarmend, al die steun. Opgelucht en dankbaar, zo voelde ik mij.

Ondertussen zijn we bijna tien maanden en drie operaties verder. Het was een pittig jaar, een mastectomie en reconstructie combineren met een master in de rechten, het is geen kattenpis. Haha. Ik ben er wonderwel in geslaagd om te slagen voor al mijn examens dit academiejaar, ook al moest ik herstellen van mijn operaties tijdens mijn examenperiodes.

Het is niet makkelijk geweest en er staat mij nog wat te wachten, maar ik probeer het allemaal zo positief mogelijk te bekijken. 4 december staat mijn volgende operatie gepland. Ondertussen doe ik stage, schrijf ik mijn thesis en loop ik terug 10 kilometer. All good.

Natuurlijk heb ik ook wel eens een kutdag, het blijft natuurlijk wel wat het is. Ik vond het heel frustrerend dat ik een tijdje niet meer mocht lopen, dat ik afhankelijk was van anderen, dat ik voor mij moest laten zorgen, dat ik niet kon studeren voor mijn examens zoals ik dat wilde, dat ik die littekens elke dag in de spiegel moet zien. Maar dit alles weegt niet op tegen de opluchting die ik voel, dat die twee tikkende tijdbommen die mijn borsten waren nu weg zijn. En het kan nu alleen maar beter worden, the only way is up!

Zo, dit was mijn verhaal in een notendop. Voor wie graag verder op de hoogte blijft van mijn borstenavontuur of voor wie graag alles tot in de kleine details wil weten, heb ik een blog gemaakt “Fake boobs, real smile”.

Ik wou graag iets positiefs doen met mijn genetische belasting en er een mooi verhaal van maken. Daarom ben ik een blog begonnen waar ik schrijf over mijn borstenavonturen. Door mijn verhaal te delen, wil ik dit onderwerp bespreekbaar maken, andere vrouwen in mijn situatie een hart onder de riem steken en er voor mezelf iets ‘leuks’ van maken.

Wat ik nog graag wil zeggen aan elke vrouw die op de één of andere manier geconfronteerd wordt met borstkanker: ik ben zelf niet ziek geweest en elk verhaal en elke vrouw is anders, maar je bent niet minder vrouw doordat je (even) geen borsten meer hebt of wanneer ze “in progress” zijn. Vrouw zijn is veel meer dan borsten alleen, jullie zijn allemaal mooi.

Veel liefs,

Davina

Davina schreef dit blogartikel voor ons in 2018. Vandaag is ze afgestudeerd en aan het werk als advocate. Op 10 september heeft ze een laatste lipofilling*. Daarna zal ze nog een tepeltatoeage laten zetten.

Lipofilling = een techniek waarbij vet ergens wordt weggezogen – bijvoorbeeld uit de buik of dij – en op een andere plek weer ingespoten. Na een borstreconstructie wordt lipofilling gebruikt om het resultaat te verbeteren of pijnklachten te verminderen.