Wat er door je hoofd gaat als er ook nog maar een vermoeden bestaat van kanker is heel moeilijk te beschrijven. Wanneer je verward en in slow motion de hoorn weer half op de haak legt na HET telefoontje van de dokter dat er iets heel erg mis is. Als de onderzoeken en de uitslagen in de weken daarna als een gitzwart wolkendek boven je hoofd blijven hangen. Als de onmacht je overvalt wanneer dat restje hoop dat je had opeens verandert in wanhoop. Wanneer de medische woorden zoals kwaadaardig, agressief, tumor, invasief... dagenlang door je hoofd blijven gonzen en dansen als muggen op een zwoele zomeravond. Als de tumor in je borst die de dokter je heeft laten zien op het computerscherm op je netvlies gebrand blijft voor de rest van je leven, dan ben je diep in trouble. Het zijn dagen dat je verlangt om weer dat kleine meisje te zijn dat bij haar moeder op schoot troost en veiligheid kan zoeken. Het zijn onrustige nachten en de ontelbare tranen die je huilt eenzaam en alleen, ziet niemand buiten jou.

Sommige gebeurtenissen zijn zo ingrijpend, zo verdrietig, ze slaan je ankers los en het helpt dan niks om wild om te schreeuwen, wild om je heen te slaan of te zwemmen voor je leven. Het lijkt of je in een film meespeelt op vijf maar de film is niet meer dan de keiharde werkelijkheid en je kan niets aan het script veranderen. Samen met de eerste tekenen van ongerustheid worden er zaadjes van angst in je binnenste geplant. Angst die heel de komende tijd en lang daarna zal blijven wortelen in je lichaam. Angst die kan eindigen in grote paniek wanneer je hoort dat toch niet alles weg is. Want je leven wordt door elkaar geschud, regelmaat verandert in chaos. Het is een puinhoop maar net zoals bij het opruimen vind je nu en dan nog mooie dingen terug die maken dat je er weer tegen kunt.

Ik heb weer eens geleerd dat de grens tussen geluk en ongeluk heel fragiel is. Opeens ken je dus de twee kanten van de medaille die het leven je schonk. Kanker had als een despoot het alleenrecht in mijn al fragiele lijf. De ziekte heeft mij dan ook getroffen in mijn totale vrouw zijn en heeft mij aangevallen in mijn diepste meest kwetsbare ik. Bijna alles wat mij tot vrouw maakt, heeft hij mooi en meedogenloos van me afgenomen. Ik zeg bijna alles want mijn zelfrespect, mijn ziel en mijn lach zal dat kankerkreng nooit krijgen. Hoe verloren je als een klein kind staat te snikken onder de douche, terwijl het stromende water zich vermengt met je zilte tranen en je snottebellen, je niet meer naar je mooie warme borst durft te kijken, laat staan aanraken omdat je zo boos bent op haar of omdat je eigenlijk al een beetje afscheid neemt. De wanhoop wanneer je enkele maanden later weer onder diezelfde douche met tranen in je ogen naar je verminkte bovenlijf staart en je het eindelijk aandurft om die lege plaats aan te raken. Ook al weet ik wel dat ik fier mag zijn op het litteken dat je ziet omdat het bewijst dat ik sterker was dan wat mij probeerde kapot te maken. Je blijft je ook die dag herinneren dat je opeens tientallen haren in je haarborstel en op je hoofdkussen vond en die ene dag dat je er alles onverbiddelijk af moest laten halen door je dochter omdat het niet meer om aan te zien was. Kan het nog erger,denk je dan?

De energieke, levenslustige vrouw van enkele maanden voordien is nu nog slechts een leeg omhulsel zonder kracht en futheid, zonder haar en met 1 borst minder, een zitzak waar de vulling dag na dag met beetjes uitloopt omdat er een foutje inzit. Ik ben nu de ideale reclamelokker voor een nieuw wondermiddel tegen extreme vermoeidheid, kaalheid en prothesen. Kanker heeft me echt kaalgeplukt, letterlijk en figuurlijk. De tumor pakt immers niet alleen je lichaam aan maar ook je geest. Hij heeft me gedwongen om stil te staan, om dikwijls ziek of uitgeteld in je bed te liggen, om geregeld naar het ziekenhuis te gaan, te stoppen met werken, feestjes en hobby’s aan de kant te laten. Mijn sociale leven kreeg een harde knauw en dat alles maakt je eenzamer dan ooit.

Aan de andere kant heeft kanker me ook geleerd geduld te hebben, bewuster om te gaan met tijd en van dingen te genieten die ik vroeger niet eens opmerkte. Ik zie, voel en ruik veel intenser dan vroeger. Ik ben nu nog gevoeliger en aan de andere kant assertiever geworden maar vooral: ik ben binnenkant echter, wijzer en rijper geworden. Misschien ben ik eindelijk volwassen geworden. Albert Einstein zei ooit : “In tegenspoed maak je kennis met jezelf.” Zo is het ook, alles is veranderd en toch ben ik meer dan ooit mezelf. Hoe chemo in je wroet en graaft, je ondermijnt tot je nog een schaduw van jezelf bent. Hoe bestralingen je afmatten, verbranden en je daar jaren later nog schade van ondervindt. Hoe ingrijpend een borstamputatie is en welke negatieve invloed hormoontherapie op je heeft. Je kan het je bijna niet voorstellen als je het niet zelf meegemaakt hebt en toch blijf je jezelf.

De shock, het trauma, de onzekerheid, de twijfel, de emoties, de angst, de pijn en al de rest dat er nog allemaal komt bij kijken, heeft mijn hele leven en dat van mijn gezin en mijn ouders toch wel in meer of mindere mate serieus overhoop gehaald. Allemaal waren we bang, bang voor het onbekende, voor het onwetende. Allemaal verdwaald in het labyrint van pijn en verdriet want natuurlijk associeer je dat nare woord dat je te horen krijgt met nog een naarder woord. Want zie je: 1 op 3 sterft aan de ziekte en wat als ik nu net die ene ben. Je begint te denken want “wat als?”. Je begint door te denken, je begint te overdenken, je kan niet meer slapen maar toch blijf je hopen, want misschien ben jij die ene die het wel overleeft. Ik besef heel goed dat de ziekte kan terugkeren, dat het hele circus dan opnieuw begint en dat er dan misschien niks meer aan te doen is. Deze slag heb ik gewonnen en bij de volgende zal ik nog meer terugvechten omdat ik nog niet klaar ben om alles achter te laten wat me zo lief is. Mijn houdbaarheidsdatum is nog lang niet verstreken en ik wil gewoon niet denken aan wat er kan foutlopen. Zoals de komiek Woody Allan ooit zei: “Ik ben niet bang om dood te gaan maar ik wil er niet bij zijn als het gebeurt”.

Weet je, het beste wat je kan doen is er dwars doorheen te gaan, roepen, huilen en tieren, je boosheid er figuurlijk uitstampen, het verdriet omarmen en je angsten recht in de ogen kijken. Het enige wat je hebt is immers het vertrouwen, niet eens dat het goed komt, maar dat je erdoor komt. Haal op tijd adem en sta tussendoor stil bij de mooie dingen in het leven. Vergeet niet: het is niet het aantal keren dat je kan ademhalen dat telt maar het aantal keren dat je ademloos bent. Wij zijn immers veel sterker dan we denken. Mensen zijn gemaakt om veel verdriet en lasten te dragen en om grote veranderingen te doorstaan. Ik zie dat bij vele lotgenoten en ik heb het gezien bij mijn sterke ouders die al zoveel leed hebben moeten dragen. Vertrouwen hebben in jezelf, in je lichaam dat je toch maar verraden heeft en in de dokters, je overgeven aan wat je overkomt, blijven hopen en blijven lachen, dat geeft je uiteindelijk kracht. De kunst om dit grote kansspel te winnen is niet langs de kant van de weg te gaan zitten met je hoofd in je handen. Je zal zien dat je dit aankunt, hoe moeilijk het soms ook is. Het is zoals het is, het zal nooit meer zijn zoals het was maar er is ook nog een leven na kanker, een mooi leven! En als het weer eens moeilijk is, zeg dan deze woorden hardop voor jezelf:

“IK BEN WEL GEPLOOID, MAAR NIET GEBROKEN

IK BEN DE KRACHT VAN DE ORKAAN

IK BEN DE SCHOONHEID IN HET BEEST

IK BEN HET VERTROUWEN IN HET MIDDEN VAN DE TWIJFEL"

Tieneke-vr