Toen ik een week verlof had ging ik op maandag naar mijn vertrouwde gynaecoloog. Ze voelde niks speciaal maar wou toch voor de zekerheid een echo laten nemen. Ze vertrouwde me toe dat ze geen reden tot paniek zag. Dat stelde me enigszins gerust en zelf had ik ook niet direct het gevoel dat er echt iets ergs aan de hand was.

Die echo gebeurde dan op vrijdag en vlak erna volgde een mammo. Iedereen was heel stil en die stilte deed me vermoeden dat het niet goed zat. De radioloog kwam het kleedhokje binnen met zijn hand voor zijn mond, hij werd met dezelfde verstomming geslagen als ikzelf. De grond zakte onder mijn voeten weg.

De volgende maandag kreeg ik een punctie. Die punctie was nodig om te zien in welke mate er cellen te vinden waren in mijn borstweefsel. Er werd gesproken over een groot gebied met "kalkspatjes". Voor de volledigheid werd er nog een MRI genomen, hierop waren schaduwvlekken te zien en dus volgde er een tweede punctie.

Het was een zenuwslopende periode: weten dat er iets niet goed zit, maar niet juist weten wat. Die periode van onzekerheid was achteraf gezien het ergst. Je wordt van links naar rechts geslingerd, een rollercoaster van emoties.

De "voorlopige" diagnose was DCIS, ductaal carcinoma in situ (deze werd later in het traject bevestigd). Een voorloper van borstkanker dus, maar in een uitgestrekt gebied van 8,5 cm. De behandeling hield in dat mijn linkerborst geamputeerd diende te worden en dan zou verder onderzoek uitwijzen of de diagnose juist was en er zeker niets in mijn borstweefsel zat. Ook het schildwachtklieronderzoek diende te gebeuren. Dat betekende dat een aantal klieren naar de arm preventief weggenomen zouden worden om te onderzoeken of ook daar cellen in zouden zitten.

Ik was in de fleur van mijn leven, totaal zorgeloos. Een gezin met een fijne man en twee kleine kinderen en ziek zonder dat ik het zelf door had. Een nieuwe professionele uitdaging wachtte op me en toen kwam dit. Murphy had me getroffen.

Ondertussen zijn we een hele poos verder en stel ik het goed. Het ziek zijn heb ik achter mij gelaten en voor je omgeving en jezelf gaat het leven verder. Maar ik ben niet meer dezelfde Inne als voorheen. Ik leef bewuster en gretiger. Het besef dat het op elk moment kan stoppen en dat ik me gelukkig mag prijzen dat ik er nog ben, dat speelt. Achteraf bekeken heb ik enorm veel geluk gehad dat het “maar” een voorloper van borstkanker was. Heel veel mensen in mijn nabije omgeving herinneren mij daar ten gepaste tijde aan en ik weet dat ik me gelukkig mag prijzen dat ik geen chemo en bestraling heb moeten krijgen. Ik heb gezien in de wachtkamer en gehoord in gesprekken met lotgenoten wat die laatste twee met je doen. Zoals mijn gynaecoloog het omschreef, ik had het beste van het slechtste (scenario).

Maar een “voorloper” van borstkanker klinkt toch net iets onschuldiger dan het in werkelijkheid is, want uiteindelijk lopen een aantal behandelingen in het traject parallel en de lichamelijke schade valt niet te ontkennen: leven zonder je echte warme borst, fantoompijnen die als brandende messen aanvoelen, een arm die soms nog zwelt doordat een aantal klieren verwijderd zijn, hormoonmedicatie die je fantastische (not) moodswings bezorgt, een aantal extra kilos op de weegschaal en cystes op je eierstokken van de antihormoonmedicatie.

Maar het valt allemaal te relativeren, want ik heb geluk gehad en ik ben er nog. Eén van mijn beste vriendinnen verwoordde het overlaatst heel mooi toen ik een foto whatsappte van een nieuwe bikini die ik wou kopen en die een stukje litteken toonde: “Je littekens storen niet, ze zijn een deel van wie je bent, draag ze met trots.”

Dankzij een vriendin was ikzelf er op tijd bij en ik besef dan ook als geen ander hoe belangrijk preventie is, want anders had ik het waarschijnlijk niet kunnen navertellen. Dat was voor mij dan ook de belangrijkste reden om mijn verhaal na al die tijd nog te delen en ook om aan anderen tips en info te geven. Het gevoel dat je niet alleen bent in je parcours dat doet wonderen.

Inne