Dag iedereen,

Eerst en vooral wil ik jullie graag laten weten hoe blij ik ben om deel uit te maken van het redactieteam van Pink Ribbon België. Voor velen onder ons is Pink Ribbon een mythische, mondiale organisatie. Een vzw die zoveel vrouwen en mannen samenbrengt met gelijkaardige gezondheidsproblemen. En daarmee belichaamt Pink Ribbon een menselijke gemeenschap die mensen op basis van hun parcours verzamelt.

Sinds de Oudheid hebben filosofen besloten dat 'het lijden' beter aanvaardbaar, verdraagzaam en minder pijnlijk is als het gedeeld wordt. Pink Ribbon geeft ons de mogelijkheid om dat lijden en onze specifieke identiteit te delen op maat van een grote groep. Want ja, wij zijn verschillend: al zeker door onze achtergrond en zonder twijfel ook door de manier waarop we onze levensweg zien en bewandelen. Het is in die context dat ik me aan jullie voorstel.

Mijn naam is Marie Paule en ik ben 55 jaar. Ik ben 30 jaar getrouwd met mijn man en mama van een zoon. Ik woon in Brussel, maar ben afkomstig van de regio Luik. Daar heb ik mijn jeugd beleefd en gestudeerd. Door mijn werk ben ik in Brussel gaan wonen. Ik moet toegeven dat ik genoeg had van de lange pendeltijd. Het leven is veel te kort en onze dierbaren zijn te belangrijk om vrije tijd aan te verliezen. Vandaar dat ik nog geen enkel moment spijt heb gehad van mijn beslissing

Net zoals voor jullie is het door mijn borstkanker dat ik jullie kan ontmoeten. Een zeer invasieve kanker werd vastgesteld in de lente van 2010, in een stadium “in de huidige staat niet te opereren”. Ik heb dus lang chemotherapie gevolgd gevolgd door een mastectomie, bestraling en tenslotte hormoontherapie gedurende 5 jaar. Ik werd ook aan andere delen van mijn lichaam geopereerd (vb. aan mijn baarmoeder, traankanalen, …) door voorvallen als voorloper op mijn voornaamste kanker. Nu nog worden mijn botten en longen in de gaten gehouden, waarschijnlijk voor de rest van mijn leven. Dat is een woord dat ik vaak schrijf omdat “LEVEN” voor mij hét sleutelwoord is. Het is fundamenteel, doet ons doorgaan en stelt ons open voor geluk!

Als jullie me over mijn lichaam aanspreken, zal ik zeggen: "Ik ben en zal een amazone blijven die zich accepteert zoals ze is, zelfs in bikini." In de zomer van 2016 heb ik zelfs als naaktmodel deelgenomen aan een fototentoonstelling, met een reeks van andere vrouwen die een mastectomie ondergaan hadden. Ik was erg fier op mezelf. Het was geweldig om reacties van de bezoekers te horen: "Wat een schoonheid en wat een menselijkheid in die lichamen." Die ervaring heeft me onder andere terug zin gegeven om zorg te dragen voor mijn lichaam: via voeding, beweging, maar ook voor het plezier. Zonder schaamte kan ik sindsdien zeggen dat ik mezelf graag zie. Een liefde voor mezelf waarvan ik oprecht hoop dat jullie die ook voelen.

Ik heb na mijn bestraling het geluk gehad om deel te nemen aan een experimentele psychologische post-kanker opvolgsessie aan het Bordet instituut in Brussel. Het was een waar geluk om me te kunnen openstellen en dingen te kunnen uitwisselen met lotgenoten. Of het nu in een praatgroep was, via contacten, meditatie,… Het was een echt geschenk om me mentaal open te stellen voor gelijkgezinden. Als jullie arts of jullie zorginstituut jullie deze hulp voorstelt, doe me dan een plezier: ga ervoor en draag zorg voor jullie mentale gezondheid!

Sindsdien ben ik ook lid van enkele Pink ladiesfora en onder ons is een kleine vriendengroep ontstaan. We hebben elkaar in voor de eerste keer in 2015, te Brussel ontmoet. We zijn vrouwen uit België, Frankrijk en Zwitserland met affiniteiten die overeenkomen, zowel in het dagelijkse leven als in humor.

Op een ander niveau, zorgt Pink Ribbon ook voor een community. Ik ben ervan overtuigd dat dat onze LEVENS aangenamer maakt en ons helpt om op ons eigen ritme verder te gaan. Het LEVEN biedt ons elke dag geluk aan en die is er zomaar voor het grijpen! Het is ieders taak om voor zichzelf uit te maken wat het voor hen betekent en daarna de moeite en de tijd te nemen om het te zoeken : dat is ook een van mijn diepste wensen voor jullie. En wat mij betreft, kan ik zeggen dat ik geluk vind in literatuur, sociaal contact, mijn kat Virgilius, en ik sta ook meer open voor de liefde voor de natuur, kleine attenties, kalme activiteiten (ik wandel – ik heb onder andere meegedaan aan the Race for the Cure in Brussel in 2017- en yoga, voor de rust, niet voor het resultaat) en in reizen.

Als jullie me zouden vragen: "Waar vind je de tijd vinden voor alles?", dan geef ik toe dat ik sinds dit jaar een jonge (pre-)gepensioneerde ben en dat helpt natuurlijk. Toch wil ik benadrukken dat noch de kanker, noch zijn gevolgen me hebben gedwongen om mijn plaats aan de jeugd af te staan. Het is het opduiken van een pijnlijk syndroom van zware fibromyalgie dat ervoor gezorgd heeft dat ik wegging, om zorg te dragen voor mijn pijnen en te LEVEN MET andere lichamelijke limieten.

Ik was begin 2012 terug gaan werken, weliswaar eerst met een aangepast uurrooster en daarna door gebruik te maken van heroriëntering. Het verliep echter niet zonder slag of stoot (zo onderging ik een juridische strijd voor mijn uren en voor het verderzetten van mijn beroep) en ook zonder flexibiliteit van mijn kant (door nieuwe opleidingen te volgen). Na die lange strijd genoot ik van het resultaat. Ondanks de zware vermoeidheid na de behandelingen, kon ik ook mijn deel van de familiale verplichtingen uitvoeren en ben ik nog jaren professioneel aan de slag gegaan.

Nadat ik jullie dit alles heb toevertrouwd, sluit ik deze eerste uitwisseling af door het woord MET te schrijven. Het andere woord waar ik vaak aan denk en in drukletters zet. Het heeft het woord VOOR voor me vervangen. Dat is zelfs volledig uit mijn woordenboek verdwenen. Ik wil doorgaan met LEVEN MET wie ik geworden ben. Het is mijn LEVEN en dat betekent heel veel voor mij!

Dat jullie de kracht vinden om door te gaan!

Veel liefs,

Marie Paule