Blijven vechten

Op persoonlijk vlak is er het verhaal van mijn moeder. Toen ze 56 was, de leeftijd die ik nu heb, begon ze wat gewicht te verliezen. Ze ging naar de dokter en kreeg te horen dat ze eierstokkanker had. We spreken over twintig jaar geleden. In de medische literatuur werd eierstokkanker toen nog omschreven als ongeneeslijk en dus alleen palliatief te behandelen. Mijn moeder wist dat niet, de dokter had het haar niet verteld. Dus werd ‘de behandeling’ opgestart. Niet veel later werden er uitzaaiingen vastgesteld. Als gevolg daarvan kreeg mijn moeder een opgezwollen buik door ascites (buikwaterzucht, red.). Toen duidelijk werd dat haar arts haar niet meer aan het behandelen was en ze dus langzaam zou sterven, heeft ze op eigen initiatief een andere dokter gevonden die zich wel nog aan een behandeling wilde wagen.

Uiteindelijk is mijn moeder volledig genezen. Dat ging niet over rozen. Er kwam chirurgie aan te pas en een zware behandeling met cytostatica (geneesmiddelen die de celdeling remmen en daarmee ook de groei van tumoren, red.). Ondanks drie operaties bleef de kanker telkens weer op de kop opsteken. Toch is mijn moeder altijd blijven vechten en in genezing blijven geloven. Ze weigerde zich neer te legen bij de feiten.

Hindernissen overwinnen

Finaal is de ziekte na vijf jaar vallen en opstaan niet meer teruggekomen. Pas zestien jaar later – ze was toen 72 – is mijn moeder gestorven aan de spier- en zenuwziekte ALS. Na haar herstel van kanker heeft ze nog een stuk van de wereld gezien, zich geëngageerd in het verenigingsleven en mensen verzorgd in de ziekenzorg. Fysiek was ze weer helemaal in orde.

De boodschap die ik wil meegeven is dus deze: zelfs als je denkt dat de toestand volkomen hopeloos is en dat het over and out is, moet je blijven geloven in je kansen en alle mogelijkheden benutten. Blijf vechten. Ik kan getuigen dat mijn moeder een tweede – én kwaliteitsvol – leven gekregen heeft door een goede behandeling en de ozrgen van een bekwame dokter.

Leef en geniet

Mij heeft het doen inzien dat als je ergens in gelooft en ervoor wilt gaan, je je niet mag laten tegenhouden door de eerste hindernis. Daarom zit ik vandaag ook hier. Het ligt niet in mijn aard om op een kalender te gaan staan, zelfs niet met m’n kleren aan. Maar na alles wat ik mijn moeder heb zien doorstaan, vind ik: als je iets wilt realiseren of ondersteunen, moet je durven springen en de hindernissen uit de weg ruimen. Dat is de les die zij me meegegeven heeft. Deze foto en dit verhaal zijn dus ook voor haar. Wat mijn moeder meegemaakt heeft, is een kwestie van ongeluk. Je kunt weinig dingen aanhalen die een specifieke invloed op haar gezondheid gehad hebben. Op het vlak van eten en beweging heb ik sindsdien dan ook zelf geen grote aanpassingen gedaan. Omdat ik de neiging heb om heel zwaar te worden, fiets ik wel een aantal keer per week. Zo blijf ik in conditie. Maar voor de rest is mijn credo: gewoon leven en genieten, zonder te overdrijven.

Positief denken

Wat ik vooral heb bijgesteld, is mijn geestelijke houding. You only live once. Probeer er dan ook het beste van te maken en naar de positieve kant van de dingen te kijken. Er zijn altijd zaken waar je om kunt treuren of bedrukt of depressief om kunt zijn. Maar dat is contraproductief en daartegenover kun je altijd wel dingen plaatsen die je doen lachen. Daar moet je je op richten. De rest kun je beter aan de kant schuiven. Of iedereen dat kan? Ik stond vroeger ook anders in het leven. Van nature ben ik eerder een pietje-precies dat alles perfect wil. Mijn moeders kanker heeft me met mijn neus op de feiten gedrukt en me veranderd. De dingen evolueren nu sneller en ik ben gelukkiger. Ik zie nu in dat imperfectie, en hoe ik op deze foto sta, ook oké en dus goed genoeg is.