Ze kan organiseren als de beste, zorgt ervoor dat de werkzaamheden soepel verlopen en in lijn liggen met de missie van de vzw én behoudt het overzicht. Maak kennis met Ruth Geysen (35), jonge moeder van twee en coördinator van de vzw Pink Ribbon.

Je hebt de dagelijkse leiding over het team van Pink Ribbon en bent bij zowat alle projecten betrokken. Hoe omschrijf jij je takenpakket bij de vzw?

Ruth Geysen: Mijn takenpakket is alvast erg gevarieerd. Ik coördineer zowat alle communicaties op de social-media-platformen, voor de nieuwbrieven en de website. Onze website zijn we trouwens helemaal aan het vernieuwen. Daarnaast verzorg ik de persrelaties en ondersteun ik partners bij hun acties. Verder heb ik de lead bij de organisatie van events, zoals onze recente Walk for Pink Ribbon. Ik ben gelukkig omringd door heel fijne collega's, die allemaal met hart en ziel samen voor een resultaat gaan.

Naast jouw drukke baan heb je ook nog een gezin. Krijg je dat allemaal gemanaged?

Ruth: Natuurlijk is het druk, maar ik haal ook veel energie uit een job met maatschappelijke relevantie. Daarom heb ik geen seconde getwijfeld om de overstap te maken van een uitgeverij voor schoolboeken naar de vzw Pink Ribbon. Iets kunnen doen voor anderen, vind ik heel inspirerend. Daarnaast heb ik ook een fijn gezin. Ik ben getrouwd met Maarten en moeder van Félice en Modest. Overigens speel ik saxofoon als amateurmuzikant. En ik houd van theater, van festivals en van boeken.

Hoe kijkt zo’n jonge vrouw als jij naar borstkanker? Heb je er zelf mee te maken gehad?

Ruth: Aanvankelijk was het voor mij een ver-van-mijn-bed-show, wat niet wil zeggen dat ik er helemaal niet mee bezig was. Zo ken ik de 9 alarmsignalen van borstkanker heel goed en ik zorg ervoor dat mijn vriendinnen en familie daar ook van doordrongen zijn. Eerder dit jaar was het zover: ik voelde een knobbeltje in mijn borst. Ik ben meteen naar mijn huisarts gegaan. Vervolgens kreeg ik een mammografie, een echografie en een biopsie … Ik ben over het algemeen heel nuchter en niet snel ongerust. Ik heb geen directe verwanten met borstkanker en ik ben nog jong. Toch was het wachten op de resultaten enorm stresserend! Het bleek gelukkig vals alarm, het waren goedaardige gezwelletjes (fibroadenomen). We konden weer opgelucht ademhalen. In diezelfde periode organiseerden we met Pink Ribbon een patiëntendag voor vrouwen met triple negatieve borstkanker. Daar viel het weer op hoe borstkanker ook veel jonge vrouwen treft. Ik ontmoette er leeftijdsgenoten met minder geluk en dat was toch even slikken.

We kennen allemaal mensen met borstkanker in onze omgeving. Bij jou is dat niet anders, vermoed ik.

Ruth: Zo’n 4 jaar geleden kreeg mijn schoonmoeder eierstokkanker, een agressieve vorm. Na veel tests bleek dat haar kanker genetisch gelinkt was aan borstkanker. Mijn schoonmoeder is draagster van een borstkankergen, dat ook het risico op eierstokkanker vergroot (BRCA1). Daarop werd mijn hele schoonfamilie genetisch getest en dus ook mijn man Maarten. Hij blijkt gelukkig geen drager van het gen en bijgevolg zijn onze kinderen ook gevrijwaard. Helaas heeft niet iedereen in mijn schoonfamilie datzelfde geluk. Zij worden nu van nabij opgevolgd.

Dingen kunnen jou erg raken. Hoe ga je om met emotionele verhalen en getuigenissen over borstkanker?

Ruth: Voor mij persoonlijk is dat het moeilijke deel van mijn job. Ik ben iemand die zo’n verhalen mee naar huis neemt. Ik leer er wel mee omgaan, maar zo’n verhalen zullen mij altijd raken. Ik probeer me dan te focussen op het operationele en trek me op aan de gedachte dat Pink Ribbon wel degelijk een verschil maakt voor deze mensen. Regelmatig geven getuigen ook aan dat het goed doet om hun verhaal met lotgenoten te kunnen delen.

Welk diertje ben jij in de Mammoquiz?

Ruth (lacht): Zoals je wel kunt vermoeden, ik ben een echte dolfijn. Niet snel ongerust, maar altijd alert en goed op de hoogte van de alarmtekens.

Welke projecten staan er op stapel bij Pink Ribbon?

Ruth: Er staat enorm veel op stapel momenteel. We zitten in volle voorbereiding van oktober, de internationale borstkankermaand en bij uitstek de drukste periode bij Pink Ribbon. Daarbij is één van de hoogtepunten, zoals ieder jaar, de aankondiging van ons nieuwe lintje. Het belooft weer een prachtexemplaar te worden. Ik ben er trots op, maar daar mag ik uiteraard nog niks over vertellen. Daarnaast ligt Pink Monday me nauw aan het hart. Op 19 januari roepen we bedrijven op om aandacht te schenken aan borstkanker op de werkvloer. We horen nog te vaak dat borstkankerpatiënten op weinig begrip kunnen rekenen op de werkvloer, zowel van collega’s als van de werkgever, wanneer ze na hun behandeling het werk hervatten. Dat moet anders! En daar zal ik ook dit jaar opnieuw voor strijden.