"Ik raad iedereen die opnieuw aan het werk gaat aan om het rustig aan te doen en te doseren."

In september 2013 voelde ik zelf een knobbeltje in mijn borst. Als een donderslag bij heldere hemel kwam al gauw de diagnose dat ik een agressieve tumor had. De hemel viel dan ook op mijn hoofd. Ik was gelukkig en had een gezin met drie jonge kinderen waarvan de jongste maar drie jaar oud was. Wat nu? Ik ging meteen in vechtersmodus. Ik moest stante pede onder het mes voor een amputatie en er volgden chemotherapie, bestralingen en hormoontherapie. Omdat mijn tumor eveneens HER2 gevoelig* was, moest ik elke maand gedurende één jaar herceptine krijgen. Het was het allemaal meer dan waard, want alles bleek uiteindelijk weg te zijn. Ik ging opnieuw aan het werk als schadebeheerder bij een groot verzekeringsbedrijf. Ook al was er veel veranderd, toch probeerde ik met een positieve kijk verder te leven. Ik voelde me over het algemeen heel goed. Enkel wanneer mijn controles er aankwamen, ging ik met een heel klein hartje naar het ziekenhuis.

* HER2 = Bij sommige vormen van kanker zijn de tumorcellen overgevoelig voor bepaalde groeifactoren. Bij zogenoemde HER2/neu-positieve borstkankers komt dit doordat op de celwand bijzonder veel HER2/neu-receptoren liggen. Deze receptoren kunnen eiwitten (epidermale groeifactor) aan zich binden die de celgroei stimuleren. Doordat er zoveel receptoren zijn, ontvangt de cel teveel groeisignaal en zal ongecontroleerd gaan groeien. Bron: https://borstkanker.slingeland.nl

Verbazing

Die schrik bleek uiteindelijk terecht. Vijf jaar later, bij de laatste controle, bleek dat mijn tumormarker**, plots heel erg de hoogte in was geschoten. Een bijkomende scan wees uit dat ik opnieuw verschillende tumoren had, deze keer in mijn hersenen. Als de vloer van het ziekenhuis een moeras was geweest, was ik er zo in weggezonken van verbazing. Ik ervaarde namelijk geen symptomen als duizeligheid of hoofdpijn, zelfs de dokters vonden dat raar. Hoe kon dit nu?

** Tumormarker = een bepaalde stof die in het bloed voorkomt bij (borst)kanker.

Voor de tweede keer moest ik stoppen met werken. Toen ik voor de eerste keer kanker kreeg, belde ik persoonlijk met mijn verantwoordelijke op het werk. Desondanks dat die vol begrip reageerde, bracht ik hem deze keer via sms op de hoogte. Ik had het namelijk heel moeilijk. Ik zat deze keer enorm diep en voelde me zo slecht. De kanker had ontzettend hard toegeslagen, maar ik zou nog harder terugslagen. Ik moest opnieuw onder het mes. De grootste tumor werd succesvol verwijderd, de kleinere uitzaaiingen zijn uiteindelijk weggegaan door radiografie. Ondertussen krijg ik om de drie weken een nieuwe soort immuuntherapie toegediend: perjetta en herceptine. Ik neem ook nog altijd tamoplex en krijg maandelijks een injectie met zoladex. De bijwerkingen van de therapie zijn niet min, maar stoppen is voor mij geen optie. Moeilijk of niet, ik wil deze verschrikkelijke ziekte telkens een stap voorblijven.

Alles is veranderd

Volgens de oncoloog is het slechts een kwestie van tijd dat de kankercellen opnieuw zouden opduiken. Ik probeer daar niet te veel aan te denken en leef mijn leven verder zoals ik bezig ben. Toen ik de eerste keer de diagnose kreeg van kanker veranderde er voor mij veel, maar nu is alles veranderd. Dat besef ik maar al te goed. Ik zie wel dat de wetenschap steeds verder evolueert en men nieuwe, nog effectievere behandelingen zal ontdekken. Ik hoop dat ik daarvan nog kan profiteren. Ik word van heel dichtbij opgevolgd en tot nu toe is alles nog heel goed. Natuurlijk beleef ik donkere dagen, dagen waarop ik het emotioneel moeilijk heb. Dan denk ik aan wat ik allemaal moet achterlaten als het slecht afloopt. Maar mijn gezin helpt mij er bovenop. Ik kijk dan naar mijn kinderen, uit hen put ik nieuwe kracht en energie. Mijn drie prachtige kinderen zijn alles voor me.

Mijn kijk op het leven

De periode dat ik thuis was, heb ik me volledig op mijn gezondheid gefocust. Op de dagen waarop ik me goed voelde, ging ik wandelen en genoot ik enorm van mijn gezin, ouders en vrienden. Mijn ziekte heeft mijn kijk op het leven niet in grote mate veranderd. Ik kan nu wel vaker gewoon relaxed in de tuin gaan zitten, zonder specifiek iets te doen. Ik geniet, kijk en luister naar de natuur en de geluiden van buiten.

Ik laat de dingen minder aan mijn hart komen. Mijn werk is momenteel van mindere prioriteit, mijn leven is nu belangrijker! Ik neem mijn werk niet meer mee naar huis. Omdat ik in een enorm groot bedrijf werk en de laatste jaren op steeds wisselende plaatsen werkte, wist slechts een kleine minderheid van mijn collega’s hoe ziek ik was. Er waren daardoor maar een aantal mensen waar ik af en toe iets van hoorde tijdens mijn afwezigheid van het werk.

Tijdens en na mijn eerste kanker, zocht ik zelf contact op met mijn toenmalige collega’s. Ik ging er dan ook op bezoek, maar dat was omdat de groep rondom mij op dat moment hechter was doordat ik toen een vaste plaats in het bedrijf had. Het contact met mijn lieve collega’s was toen ook intenser. Nu, tijdens en na mijn tweede afwezigheid, gaat het er veel onpersoonlijker aan toe. Buiten mijn verantwoordelijke en een handvol collega’s, die mij wel af en toe berichtjes stuurden, had ik niet veel contact met mijn werkomgeving. Uit het oog, uit het hart, denk ik. Ik neem het hen zeker niet kwalijk.

Tweede Pink Monday

Op 2 mei ben ik met een dubbel gevoel opnieuw aan het werk gegaan, halftijds deze keer. De behandelingen hadden mij heel erg vermoeid. Het was allemaal veel zwaarder en emotioneler dan de eerste keer. Vooral de eerste twee weken van mijn terugkeer naar de werkvloer waren vermoeiend en zwaar. Naar mijn werk rijden vergde al een grote inspanning. Ik rijd elke dag een kwartier met de auto naar het station, waarna ik 25 minuten met de trein reis. Vandaar is het nog een kwartier stappen tot aan mijn werk.

De eerste dag was heel spannend. Ik was enorm zenuwachtig en bang voor bijwerkingen. Mijn oncoloog had mij gewaarschuwd voor eventuele geheugenstoornissen en concentratieproblemen. Daar had ik vooral de eerste twee dagen last van. Nadien ging alles heel vlot. Mijn verantwoordelijke omringt me met de beste zorgen. Ik word niet overladen door het werk. Ik krijg pas een nieuwe opdracht als ik klaar ben met de vorige. Ik mag rustig de tijd nemen om mijn mails door te nemen en voel absoluut geen druk. Regelmatig mag ik ook van thuis uit werken. Ik raad iedereen die opnieuw aan het werk gaat aan om het rustig aan te doen en te doseren.

Onzekerheid bij de werkhervatting

Het is wel zo dat ik heel erg in de onwetendheid gelaten werd door mijn werkgever over belangrijke zaken bij mijn eventuele werkhervatting. Ik voelde me onvoldoende geïnformeerd over de mogelijkheden van een eventuele verzekering, halftijds werken, soepelere uren en de financiële gevolgen. Het is jammer dat als je zelf zo ziek bent en zoveel zorgen hebt, je ook nog eens alles zelf moet uitzoeken over je werkhervatting en dat er geen deftige procedures zijn voor mensen met kanker of een andere zware ziekte die willen terugkeren naar het werk. Het opzoekwerk is een bijkomende last bij alles wat je al doormaakt en het vraagt ook heel veel tijd, tijd die ondertussen jouw vijand is geworden en die je liever met je geliefden spendeert. Zelfs mijn verantwoordelijke liep dikwijls tegen een muur van onwetendheid aan als hij mij goed bedoeld wou helpen.

P&V Verzekering, het bedrijf waar Leen werkt, organiseerde dit jaar van 1 tot en met 31 mei samen met Pink Ribbon, de Roze Mars. We vroegen haar ook hoe zij hierover dacht en wat zij belangrijk vindt aan wandelen.

Het is positief dat mijn werk zich inzet voor borstkankerpatiënten . Ik heb er dit jaar helaas zelf niet aan deelgenomen omdat ik te veel andere dingen aan mijn hoofd had. Ik ben pas op 2 mei begonnen met werken en was nog volop mijn weg aan het zoeken. Daarbij was ik de eerste weken erg vermoeid en volop aan mijn herstel bezig, maar volgend jaar, als alles hopelijk stabiel is, zal ik zeker meestappen in de Roze Mars. Mijn zoon, die nog maar recent in hetzelfde bedrijf werkt, heeft zich wel geregistreerd. Daar ben ik wel heel fier op.

Ik stap zelf alles bij elkaar een half uur per dag van het station naar het werk en omgekeerd. Ik woon vlakbij een bos en ik vind het zalig om samen met vriendinnen te gaan wandelen, te lachen en te praten en nog liefst als de zon schijnt. Het contact met de natuur geeft mij nieuwe energie en ik voel me fitter. Ik heb begrepen dat bewegen een essentiële rol speelt bij het herstel en de kans op herval vermindert. Na mijn eerste kanker heb ik aan oncorevalidatie gedaan. Dat is me deze keer niet voorgesteld. Ik weet niet of ik het zou gekund hebben want de vermoeidheid na de bestralingen was enorm. Naast wandelen, probeer ik ook zoveel mogelijk gezond te eten, veel water te drinken en genoeg te slapen en dat lukt heel goed.