“In 2004 liet ik, met een bang hartje, een mammografie nemen. Mijn eerste. Ik was nooit ziek geweest en in mijn medicijnenkastje lag niet veel meer dan een doosje pleisters en een oude tube aspirine. Ik was gelukkig. Ik was nog in mijn wittebroodsweken, voelde me goed in m'n vel.

Tot ik op een zondagvoormiddag een telefoontje kreeg van mijn behandelende arts. Iets in het onderzoek was niet duidelijk. Of ik toch niet snel bij een specialist op consult zou gaan voor een second opinion? Het uiteindelijke verdict sloeg in als een bom: "Mevrouw, u hebt borstkanker in een vrij vergevorderd stadium. We hebben geen tijd te verliezen." Een donderslag bij heldere hemel. De gebruikelijke vragen spookten door m'n hoofd: waarom ik? Dat moet toch een vergissing zijn? Ga ik dood? Het jaar daarna ging alles zeer vlug: zware chemo, haaruitval, vermoeidheid, gewichtstoename door de cortisone, mastectomie en bestraling.

Toen ik het nieuws te horen kreeg, had ik twee opties: bij de pakken gaan neerzitten en tranen met tuiten huilen of de rug rechten en vechten. De keuze was snel gemaakt. Misschien ging ik het niet halen, maar vechten zou ik. Ik moest het alleen wel nog vertellen aan mijn man en mijn twee kinderen. Maar hoe doe je dat? Of je dat nu wil of niet, zo'n nieuws slaat altijd in als een bom. Onvermijdelijk begin je na te denken over de dood. Mijn man was een voorbeeld, één uit de duizend. Altijd aan m'n zijde. Een rots.

In die tijd werkte ik op de marketingafdeling van een multinational. In de vestiging in België werkte zo'n vijftig man. Er heerste een zeer familiale sfeer. Ik deed m'n werk zielsgraag en stond elke dag klaar om nieuwe uitdagingen aan te gaan. Via mail vroeg ik mijn baas en collega's om naar de vergaderzaal te komen. Luid en duidelijk zei ik: "Ik heb borstkanker. Er breken moeilijke tijden aan, maar ik heb besloten om te vechten voor mijn leven en daar heb ik jullie steun bij nodig. Ik blijf werken, want dat geeft me moed en het gevoel nuttig te zijn." Na een lange, ongemakkelijke stilte susten ze me dat ze er voor mij zouden zijn. Ik had een nieuw levenstempo gevonden. 's Maandagvoormiddags kreeg ik chemo. Ik wist dat ik tot woensdag mijn leven op een 'normale' manier kon leiden. Vanaf woensdagavond begon de vermoeidheid zwaarder door te wegen, tot op het punt dat ik niet meer in m'n eentje kon stappen of eten. Zo ging dat tot zondagochtend. Op zondagmiddag maakte ik een korte wandeling in de buurt, aan de arm van mijn man. Maandag ging ik twee weken naar het werk en zo maar door. Op de dagen dat het écht niet ging, zeiden mijn baas en collega's me om naar huis te gaan, zij zouden mijn werk wel afmaken. Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik werkte voor een bedrijf dat zo diepmenselijk was, met zo'n begripvolle collega's.

Na mijn bestraling hervatte ik het werk zoals normaal. Daarna ben ik nog acht keer hervallen, met minder zware chemosessies. Elke drie weken was ik twee dagen afwezig maar ik bleef wel werken, soms van thuis uit.

Vijf jaar later werd een reorganisatie doorgevoerd en kreeg ik van mijn nieuwe bazen het voorstel van een gouden handdruk, en dat ik heb aangenomen. Sindsdien heb ik niet meer gewerkt. Ik was toen 60 en het was tijd om met pensioen te gaan.

Ik besef dat mijn keuze persoonlijk is. Andere mensen hadden misschien iets anders beslist.”

“Door kanker ben ik het leven door een andere bril gaan zien. Ik stelde prioriteiten om tot de essentie te komen, om geen tijd meer te verliezen aan banaliteiten en om elke ochtend met de glimlach op te staan, springlevend en boordevol goesting om door te gaan, dingen te ontdekken.”