Tegen vrouwen die nu strijden tegen borstkanker, wil ik het volgende zeggen.

1. Neem steeds iemand mee tijdens consultaties. Zelf ben je soms zo overdonderd door de situatie en onthoud je lang niet alles wat de dokter zegt. De 2^e persoon luistert voor je mee en kan notities maken. Schaam je niet om met pen en papier voor de dokter te zitten. En maak vooraf een lijstje met vragen, want eens bij de dokter vergeet je de helft.
2. Omring je verder met positief ingestelde mensen. Je kan na het krijgen van de diagnose negativiteit missen als kiespijn.
3. Luister naar je lichaam, rust veel, hou rekening met jezelf en kom op voor jezelf. Ik herinner me nog dat ik op mijn knieën voor mijn wasmachine zat om ze te vullen. Zo gaat het ook!
4. Als familie en vrienden hulp aanbieden, aanvaard die dan! Overwin je trots. Laat ze boodschappen voor je doen en helpen in het huishouden. Maak wel correcte afspraken. Als je bijvoorbeeld in de voor- of namiddag wil rusten, laat hen dit weten.
5. Schaam je niet bij haaruitval. Zelf had ik samen met mijn dochter voor mijn behandelingen reeds een pruik gaan uitkiezen. Mijn kapster had ik ook op de hoogte gebracht. We maakten de afspraak dat als het zover was en ik de eerste haarplukken in mijn handen kreeg ik altijd welkom was na de openingsuren om de tondeuse erin te zetten en mijn haar lekker kaal te scheren. Ik had de grote steun van mijn vader die op dat bewuste moment zei “maak voor mij ook maar een afspraak” en samen werden we zij aan zij die avond kaalgeschoren. Dat is tot op de dag van vandaag nog steeds een herinnering die ik innig koester.
6. Als je wilt blijven werken en de aard van je werk laat het toe, maak dan een afspraak met je chef en eventueel je HR-verantwoordelijke en vraag wat de mogelijkheden zijn. Als je dat écht wil, kan het een helend effect hebben. Niet iedereen denkt er zo over maar in mijn geval was het een voltreffer.
7. Informeer in het ziekenhuis waar je patiënt bent of er een “prevalidatie” programma is. Zelf heb ik dit gevolgd in St. Augustinus. Het is uiteraard wel al 10 jaar geleden en er zijn ondertussen waarschijnlijk wel al andere activiteiten vermoed ik. Toen bestond het programma uit fietsen, loopband en roeien, maar uiteraard op een basisniveau en aangepast aan je situatie/conditie. Dit om te vermijden dat je zou wegzakken in een diepe put en je conditie hopeloos achteruit zou gaan. Het helpt enorm! Het deed vooral deugd om omringt te zijn door lotgenoten. En die lotgenoten zitten allemaal in een andere fase van het genezingsproces. Zo zie je aan andere personen wat er nog gaat volgen bv. haaruitval of juist vrouwen bij wie het haar al terug groeit. Je leert er dat de vermoeidheid normaal is, je krijgt tips van andere lotgenoten en komt dingen te weten als het hebben van een droge mond door de chemo. Kauwgum is een goed middel om opnieuw meer speeksel aan te maken en even een betere smaak te hebben. Je voelt je er begrepen en er wordt natuurlijk ook gelachen!! Je zit allemaal in ’t zelfde schuitje. En wie niet wil deelnemen aan het gesprek hoeft dat ook niet. Alleen luisteren en kijken kan ook al deugd doen!
   

Veel liefs,

Christel