Herkenbaar voor jou? Altijd opnieuw dezelfde gangen door voor weer een nieuwe, belastende gebeurtenis. Je hebt immers alweer een afspraak voor een scan, een echo, een MRI, een mammografie of een periodieke controle met bloedonderzoek. Want na alle behandelingen ben je nog steeds vaste klant in het ziekenhuis met de daarbij horende angst en onzekerheid in je winkelwagen. Zelfs jaren later krijg je nog niet de kans om tot rust te komen. Wat als het terug is, wat als het weer fout loopt? Zeker voor ongeneeslijk zieke mensen die moeten leven met een onbetrouwbaar lichaam en het zwaard van Damocles boven hun hoofd is het heel moeilijk en vraagt het enorm veel veerkracht om zonder angst en zorgen verder te leven. Je bent echter niet alleen met je worstelingen. Angst komt heel vaak voor, zelfs bij mensen met een goede prognose.

Enkel als je kanker (gehad) hebt, weet je hoe het voelt om met een klein hartje in de wachtzaal te zitten. Dat je omgeving jouw onrust en onzekerheid niet begrijpt, maakt het allemaal nog een stuk eenzamer. De wachttijd tussen het onderzoek en de datum van de uitslag is vaak moordend. Als dan alles goed is, is er eventjes opluchting, maar dan komt de volgende controle weer in zicht en alles herhaalt zich.

Ik herinner mij nog de eerste keer dat ik echt doodsangsten heb uitgestaan. Ik was net uitbehandeld, maar omdat ik op het randje van stadium vier zat, raadde de dokter mij aan om met hem in een experimentele studie te stappen. Bij het verdict van de verplichte PET-scan daverden zijn woorden door mijn hoofd: “We hebben slecht nieuws, we zagen schaduwen op je longen.” Hij had me eerst nog vriendelijk gecondoleerd, want hij was gebrieft dat ik net de avond voordien het overlijden had vernomen van een lieve vriendin en lotgenote. Ik voelde me dus al heel kwetsbaar. Pas drie maanden later zou ik een nieuwe scan krijgen, omdat ze pas dan echt goed konden zien of de cysten die er zaten, al dan niet gegroeid zouden zijn. Ik kan beamen dat die drie maanden de hel waren. De ergste scenario’s spookten door mijn hoofd. Ik sliep niet, ik at amper, ik was heel gevoelig en lichtgeraakt. De bijwerkingen van de hormoontherapie die ik nog niet zolang slikte, hakten er ook nog stevig in. Ik was emotioneel het wrak van de Titanic. Gelukkig was de scan uiteindelijk wel oké, de carcinomen waren gekrompen en ik kon met een gerust hart in het experiment stappen. Wel werd ik opnieuw van heel dichtbij opgevolgd met heel dikwijls spannende controles en elke keer de nare confrontatie met het gevecht en verdriet van nieuwe lotgenoten op de oncologische dagkliniek. Ongewild blijf je immers de patiënte met de slechte prognose die zich vastklampt aan elk strootje hoop.

Het is nu al bijna zes jaar geleden sinds ik de diagnose kreeg. Mijn lichaam heeft me in die tijd vaak voor de gek gehouden met als resultaat tientallen extra scans, controles en bloedonderzoeken. Nog altijd heb ik de kriebels als ik door de ziekenhuisgangen loop, maar ik panikeer niet meer zo dikwijls. Ik probeer meer te relativeren. Mijn leven en dat van mijn mooie, grote gezin zo aangenaam mogelijk te maken, daar houd ik me liever mee bezig. Het heeft geen zin over het verleden te blijven piekeren en om je nu al zorgen te maken over wat er eventueel fout kan gaan. Je zorgen maken, kan je nog altijd eens het zover is.

• Wat helpt is dat je weet dat je angsten veranderlijk zijn: ze komen, maar gaan ook weer weg. De angst wordt gewoonlijk minder met de jaren.
• Praat over je angsten en ga de confrontatie aan. Vraag je af waarvoor je eigenlijk bang bent en zoek naar oplossingen. Wat ook helpt is erover lezen.
• Doe de dag voor je controle of je uitslag leuke dingen. Zorg voor afleiding, ga sporten of wandelen.
• Zeg stop tegen je negatieve gedachten en geef jezelf positieve peptalk. Van het negatieve “Ik weet zeker dat de kanker zal terugkeren” tot het positievere “Ik heb een goede dokter en er is een gerede kans dat ik zal genezen.” Of: “Ook als de kanker terugkeert, hoeft het nog niet het einde te betekenen, de wetenschap staat immers niet stil.”
• Vertrouw je dokters, zij weten waarover ze praten en wees niet bang om uitleg te vragen. Het is tenslotte jouw lijf en jouw leven.

Zorg goed voor jezelf, probeer moedig te blijven en zoek eventueel gespecialiseerde hulp als het te erg wordt. Laat je leven niet overheersen door je angst, het is te mooi.