Moedige collega

Op 15 april 2008 ging Marleen op bezoek bij haar huisarts omdat ze een bolletje voelde onder haar oksel. Ze kreeg de raad om dat meteen verder te laten onderzoeken en kon de volgende dag al een mammografie en echografie laten uitvoeren. Het resultaat van de onderzoeken was duidelijk: borstkanker met uitzaaiingen. Het bolletje was niet goedaardig. Marleen was volledig van slag en wist niet hoe ze dat nieuws thuis moest vertellen. Ze is moeder van een gezin met drie kinderen van wie er twee doofstom zijn en één zoon op het moment van het nieuws net zou gaan trouwen. Marleen deelde het moeilijke nieuws eerst met haar man en uiteindelijk ook met de kinderen en haar collega’s.

Marleen is blijven werken tot 3 mei 2008. Als collega’s voelden we erg met haar mee en waren we aangeslagen, maar Marleen bleef optimistisch en ook haar gevoel voor humor bleef intact. Ze grapte dat ze wel een ritssluiting zou laten plaatsen in de geopereerde borst. De dag na die operatie heeft ze enorm veel pijn gehad, maar tegenover de buitenwereld hield Marleen zich sterk. Moedig spartelde ze zich door de vijf chemokuren en 35 bestralingen heen. Tijdens de behandeling kreeg ze ook te horen dat haar dochter zwanger was. Haar kinderen zeiden tegen haar: “Mama, geef niet op en blijf vechten, ook voor dit kindje.” Het blije nieuws gaf Marleen extra kracht, hoewel ze zich erg ziek voelde door de bestralingen.

Een eerbetoon

Marleen heeft door haar ziekte een jaar niet kunnen werken. Later onderging ze ook nog verschillende hartoperaties. Toch is ze nog altijd op de afdeling actief en blijft ze haar opgewekte en positieve zelf. Maar de angst blijft aanwezig. Na elke controle is het bang wachten op het resultaat. Ik werk elke dag met Marleen samen en ken haar redelijk goed, dus het nieuws rond haar kanker hakte er stevig in en haar verhaal heeft me enorm aangegrepen. Volgend jaar gaat Marleen met vervroegd pensioen. Omdat ze zo’n toffe, moedige en optimistische vrouw is, wil ik haar strijd via deze weg eren en haar eens extra in het zonnetje zetten. Ik hoop ook dat mensen die haar verhaal lezen er moed uit zullen putten.

In mijn eigen familie is mijn neef overleden aan kanker. De vrouw van een andere neef stierf bijna op hetzelfde ogenblik aan een zeer agressieve kanker. Na enkele weken sloeg het noodlot al toe. De dokters konden helaas niets meer doen. Verhalen zoals dat van Marleen en van naaste familieleden van dichtbij meemaken, verandert je blik op het leven. Je leert beter relativeren. In het dagelijkse leven kunnen we soms zeuren over kleinigheden, maar als je ziet hoe plots en ongenadig het noodlot kan toeslaan, besef je hoe futiel en idioot dat is.

Vroeger was ik zelfstandige. Ondertussen werk ik al tien jaar voor Carrefour. Ik heb nu een mooier leven en ik heb ervan leren genieten. Mijn ervaring met de kanker van naasten heeft dat nog versterkt. Ik beleef meer plezier aan mijn vrije tijd en probeer minder materialistisch te leven. Aan mijn kinderen geef ik mee dat niet geld, maar gezondheid het allerbelangrijkste is.

Sport en gezonde voeding

Met het oog op mijn gezondheid en conditie heb ik altijd veel aan sport gedaan. Vroeger heb ik veel gevoetbald, maar na twee knieoperaties ben ik beginnen fietsen. Dat doe ik zeer gepassioneerd. Dit seizoen heb ik al 11.500 kilometer in de benen. Ik lette altijd al op mijn voeding, maar nu nog meer. Veel fruit en groenten, weinig vetten, weinig vlees. Vis eet ik wel regelmatig. En natuurlijk ook pasta, voor de koolhydraten. Die heb je nodig als je veel sport. Ik drink ook weinig alcohol. Toch ga ik ook graag eens goed uit eten en dan lust ik daar wel een glas wijn of een bruin biertje bij.

Ik hoop dat mensen deze kalender massaal zullen kopen om Pink Ribbon te steunen. En dat ze zo nog meer zullen stilstaan bij de vreselijke ziekte die kanker is en bij het belang van blijvend vooruitgang boeken in het kankeronderzoek. Er mogen dan wel steeds meer mensen zijn die genezen, kanker blijft nog altijd zeer veel
voorkomen. Er kan altijd nog meer gedaan worden.