De ziekte is zo dichtbij

“Ik heb de ziekte ook zelf van dichtbij meegemaakt. Mijn moeder is zeventien jaar geleden overleden aan een zeer agressieve vorm van kanker. Ze werd opgenomen in het ziekenhuis en is veertien dagen later gestorven. Welke kanker ze precies had, hebben we nooit geweten. Hij was al volledig uitgezaaid. We vermoeden dat ze al langer wist dat ze ziek was, maar het voor ons, haar kinderen, verzwegen heeft tot we op eigen benen konden staan.

Een directe collega bij Carrefour moest enkele jaren geleden ook een chemokuur ondergaan, en een operatie aan haar slokdarm. Die leken te zijn geslaagd, tot er bij een controle dit jaar opnieuw een tumor gevonden werd. Onze collega zag het niet zitten om opnieuw de strijd aan te gaan en is na een periode van palliatieve zorg zacht ingeslapen.

Levenswijze aangepast

Het zijn ervaringen die me meer hebben doen nadenken over mijn eigen manier van leven. Kanker kan je plots overvallen en overal in je lichaam toeslaan. Ik heb mijn levenswijze dus aangepast: alles met mate en genoeg bewegen. Ik rook ook niet. Mijn moeder deed dat wel. En in mijn studententijd durfde ik weleens stevig in de drank te vliegen, maar dat doe ik niet meer. Eens een glas op restaurant of als ik vrienden bezoek, meer hoeft dat niet meer te zijn.

Ik kom uit een familie van bourgondiërs, maar ben toch meer op mijn eten gaan letten. Minder vetten, suikers en sauzen, meer groenten en fruit. In mijn jonge jaren ging ik makkelijk vier keer per week naar een fastfoodrestaurant. Dat is fel verminderd, al durf ik er nog wel eens langs te gaan bij een late shift. En ik ben nog een vleeseter, maar wissel nu wel vaker af met een vis- of wokgerecht. Meer variatie door een groter bewustzijn, het is een tweede natuur geworden. Ik ga ook veel fietsen. Recreatief, met een hybride fiets, soms 35 tot 40 kilometer per rit. Ik woon in een vrij landelijke omgeving, dus dat is ideaal.

Harde klap

Kanker van nabij meemaken zet je wereld op zijn kop. Het heeft een gigantische impact, zeker als er familieleden bij betrokken zijn. Ik was zelf 27 en stond op eigen benen toen ik mijn moeder verloor. Maar het blijft hard op die leeftijd. En al helemaal als je het niet hebt zien aankomen. Ik ben meer gaan genieten van elke dag. Vroeger was ik een planner: ik ga dán een huis kopen, daarna ga ik dát doen, dán ga ik trouwen. Dat is niet meer het geval. Ik denk dat onze familie een ware systeemshock gekregen heeft door het abrupte overlijden van mijn moeder. Ik vind het nog altijd onvoorstelbaar dat iemand er in een tijdspanne van veertien dagen plots niet meer kan zijn.

Aandacht en medeleven

Als je zelf met kanker geconfronteerd wordt, besef je dat patiënten onze steun hard nodig hebben. Van begin tot einde, wat de afloop ook is. Ik weet zeker dat de aandacht en het medeleven enorm geapprecieerd worden, zelfs als mensen dat op het moment zelf door hun ziekte niet altijd kunnen tonen. Chemo is zwaar en echt niet evident. Het is doorslaggevend dat kankerpatiënten omringd worden door mensen die hen erdoorheen trekken. Ik weet het wel: vaak is er een drempel. Als we horen dat iemand kanker heeft, denken we dikwijls: die gaat sterven. En vervolgens: hoe moet ik daar als gezonde mens in godsnaam op reageren? Maar je ziet ook dat er mensen zijn die over die drempels heen stappen. Meestal zijn het diegenen die iets soortgelijks meegemaakt hebben. Zij kunnen zich makkelijker inleven en de hand reiken. En gelukkig maar.”