Don’ts

Het ergste na de diagnose van borstkanker is de plotse stilte die er valt bij sommige mensen. Ze weten niet hoe ze zich moeten gedragen of wat ze moeten zeggen en doen dan maar alsof ze je niet zien en alsof er niets aan de hand is. Als kankerpatiënt heb je een ontzettende angst voor de dood en wanneer sommige mensen niet vragen “hoe gaat het met je”, dan wordt die angst alleen maar groter. Het lijkt dat alsof er dan al wordt gedaan alsof je er niet meer bent.

“Je moet positief blijven hé”: dat is voor mij de meest gehate uitspraak die ik kreeg tijdens mijn behandeling. Alsof je niet positief bent als kankerpatiënt(e), alsof je niet wíl vechten en liever wil doodgaan. Mensen moeten beseffen dat – ondanks borstkanker de kanker is met een hoge kans op genezing – je wel door een keiharde periode gaat en je best mág huilen, ongerust en zelfs eens boos mag zijn.

Eens de behandeling is gestart, gaat de emotionele storm vaak een beetje liggen en wil je niet mensen ten laste blijven. Maar het blijft toch aangenaam als er iemand meegaat naar de chemotherapie of bestraling. Want ook bij de 10^de, 16^de of 33^ste keer chemo ben je bang. Het werkt ontzettend verbindend om samen met iemand die je nauw aan het hart ligt die dag door te brengen, zowel voor de patiënt als de “coach”.

Do’s

“Mag ik je hoofd eens zien?”: Sarah, een van mijn beste vriendinnen, durfde die vraag vlakaf te stellen en ik vond dat zalig. Het is bijzonder ingrijpend om je haar te verliezen. Iedereen weet dat je onder je mutsje, pruik,… kaal bent, maar er wordt weinig of niet over gesproken. Je wilt als kankerpatiënt(e) natuurlijk ook daarover je verdriet delen.

Er zijn: het is een cliché, maar er gewoon zijn voor de kankerpatiënt is erg belangrijk. Mijn Mama was er bijna dagelijks voor mij. We hebben samen veel gehuild én gelachen. Op de slechte dagen vlak na de chemo, was het vaak uren stil. Maar dat was niet erg, die stilte vertelde mij dat ik niet steeds sterk hoefde te zijn. We wisten allebei ook dat ik eenmaal door die storm door moest.

Ik wist niet dat samen huilen zo’n deugd kon doen. Ik heb gehuild met mijn man, mama en enkele vriendinnen. Soms van angst en miserie, soms van opluchting bij goed nieuws en van vreugde en overweldigende emoties bij het afsluiten van de behandeling. Er zijn erg veel tranen gevloeid. Je voelt je erdoor met elkaar verbonden en zo dicht bij elkaar. Samen huilen schept een ontzettende band.

Auteur: Mieke V