Best jong heb ik het avontuur van kanker meegemaakt. Het was 2001: Ik was 35 jaar en had een fijn gezin met 3 kinderen. We hadden net een te renoveren huis gekocht toen het verdict viel: borstkanker stadium 4, chemo, borstamputatie, -reconstructie, en hormoontherapie. Een herval volgde in 2003: het was maar een klein herval, een klein knobbeltje, maar weer was die angst daar, zelfs nog meer dan de eerste keer. Ik kreeg toen bestralingen en een intensievere hormoonbehandeling.

Mijn droom om de wereld rond te reizen in een camper werd alsmaar groter. Vol emotie zag ik een heleboel huisjes op wielen voorbijrijden!

Ik zie me nog zitten met de kinderen… Het moet in 2005 geweest zijn. Op een avond zaten we allen samen aan de tafel en we vroegen ons af wat we zouden doen als we de lotto zouden winnen.

Er kwamen veel ideeën boven, maar het idee van een caravan te kopen en de wereld rond te reizen schoot er bovenuit. We lachten ons een breuk toen mijn jongste, toen 9 jaar, vroeg of we ook konden stoppen in de Ardennen…

De jaren zijn welgevuld voorbijgegaan, maar de zin om te reizen liet me niet los.

Op een dag, waarschijnlijk na een of ander gesprek, vroeg ik mij af hoe het vrouwen elders in de wereld verging. Kregen ze goede zorgen? Was er wel sprake van borstkankerpreventie? Welke invloed hebben de cultuur, tradities en de omgeving?

Kunnen die andere vrouwen beroep doen op natuurlijke alternatieven of krijgen ze geestelijke hulp? Is er een verband tussen de omgeving en de voeding in de verschillende continenten en het aantal gevallen van borstkanker? Want het is vanzelfsprekend dat we niet allemaal gelijk aan deze strijd beginnen…

Er zijn duizenden vragen en ik ben zeer benieuwd. Het was evident dat mijn droom om te reizen gelijk liep met de zin om andere lotgenoten te ontmoeten. Waarom er geen clip van maken, een video, een tentoonstelling… we zien wel! Ik heb het project de naam ‘Pink World’s Tour’ gegeven.

Vorig jaar, heb ik samen met mijn partner een campingcar van 1991 gekocht en we hebben ze Billy genoemd. In november zijn we vertrokken. Ik moet toegeven dat ik, net voor ons vertrek, het project in vraag gesteld heb. Ik dacht dat het te gek was en dat ik te weinig middelen had.

Verderop tijdens de reis, kreeg ik meer zelfvertrouwen en dacht ik ‘waarom niet’. We hadden tenslotte ook alles durven achterlaten.

Toen we aan de Spaanse grens kwamen, begon ik na te denken over de organisatie. Al wandelend zijn we toen in Fuengirola, een beetje achter Malaga, de Spaanse Kom op Tegen Kanker-organisatie tegengekomen. Ik heb de voorstelling van mijn project vertaald in het Spaans en ik heb mij aan hen voorgesteld… Wat een ontvangst, wat een warmte heb ik daar gekregen! Dat gaf me extra zelfvertrouwen.

Daar heb ik fantastische momenten beleefd en de eerste groep vrouwen ontmoet voor mijn project. Dat had ik nog net nodig om mezelf te overtuigen van het nut van een dergelijk project en wat het kan doen voor vrouwen.

Pink World’s Tour staat nu in kinderschoenen en alleen is het niet makkelijk. Ik heb beslist er een kleiner project van te maken, het belangrijkste is dingen te kunnen delen.

Dus toen ik de oproep zag van Pink Ribbon, wist ik dat ik daar mijn ervaringen en de ervaringen van de vrouwen die ik overal ter wereld ontmoette, met jullie ging kunnen delen.

Het is zeer motiverend voor mij te weten dat ik jullie mijn verhalen, mijn ervaringen ga kunnen vertellen, jullie kan laten kennismaken met lotgenoten en misschien zelfs zal mensen samenbrengen.

Op 52 jaar, is het uiteindelijk niet te laat om dromen te realiseren, integendeel.

Ben jij ook klaar om met mij mee te reizen?

Groetjes,

Nathalie P