“November 2020 ben ik begonnen met hormoontherapie. Ik kreeg Tamoxifen, een antihormoon preparaat dat ervoor zorgt dat er geen oestrogeen wordt aangemaakt. Daardoor zou er geen nieuwe borstkanker kunnen ontstaan. Maar ik moet deze pillen ongeveer 7 jaar slikken, en dat zag ik helemaal niet zitten.

Word ik ooit nog dezelfde ik?

Ik had best veel last van de bijwerkingen: hoofdpijn, spier- en gewrichtspijn, plotse huilbuien en vermoeidheid. Door de chemotherapie heb ik ook nog last van neuropathie, dat zijn tintelende vingertoppen en voeten. Je lijkt de hele dag op zand te lopen, waardoor het bijna niet mogelijk is om lange wandelingen te maken.

Door dat alles kwam ik in een neerwaartse spiraal terecht. Normaal zouden de bijwerkingen na ongeveer zes maanden afnemen maar niets bleek minder waar. Na overleg met de oncoloog besloten we om gedurende zes weken te stoppen met de Tamoxifen zodat mijn lichaam en geest even tot rust konden komen. Na die pauze voelde ik me alweer een stuk beter.

In januari 2021 schakelde ik over op Letrozol en vanaf het begin ging het met dit medicijn een stuk beter. De bijwerkingen zijn een stuk minder. Er zijn natuurlijk wel eens van die dip- dagen met huilbuien of stemmingswisselingen, maar het valt mee. De pijn is ook beter onder controle. Ook de vermoeidheid gaat beter, maar ik ben wel sneller moe en na een inspanning begin ik hevig te transpireren. Het is jammer dat de neuropathie nog steeds aanhoudt. Daardoor ben ik in fysieke handelingen soms beperkt. Ik blijf tegen mezelf zeggen dat ik dit een jaar of vijf of zes wel kan volhouden. Ik blijf optimistisch.

Ongelijke borsten

Waar ik me steeds meer aan ergerde, waren die ongelijke borsten. Ik noemde ze dan ook gekscherend ‘mini’ en ‘maxi’. Niet leuk. Ik had voor onder mijn kleding dan wel een prothese maar ik bleef het verschil zien.

Ik plande dus opnieuw een afspraak voor plastische chirurgie. De linkerborst is nu kleiner en ik draag weer shirtjes die ‘normaal’ zitten en met decolleté. Het voelt een stuk prettiger.

Ik moest intussen ook mijn rechterborst laten controleren. Een mamografie kon niet omwille van de plastische chirurgie aan mijn linkerborst. En mijn rechterborst, waaruit de tumor is verwijderd, is nog te gevoelig door nog harde verklevingen van de operatie en de bestralingen. De arsten en ik besloten om een echografie te maken. Dit duurde maar 20 minuten en was helemaal niet pijnlijk. Gelukkig bleek bovendien alles in orde te zijn.

Verhuizen!

Kort daarom nam mijn leven een fijne nieuwe wending. Ik ging verhuizen en dichter bij mijn kinderen wonen. Daar kwam heel wat kijken. Mijn lichaam en geest functioneerden nog niet optimaal. Ik noteerde alles op plaknotities zodat ik niets vergat in te pakken. Ik wilde me niet laten tegenhouden door de kanker dus ik tilde en sjouwde met zware dozen. Vroeger draaide ik nergens mijn hand voor om dus nu wil ik dat ook niet. Wat was ik trots op mezelf dat alles ingepakt was.

Uiteindelijk was de verhuisdag aangebroken, een bijzondere stressvolle dag. Ik had veel pijn in mijn lichaam en was onbeschrijflijk moe. De adrenaline van de voorbije weken was opgewerkt. Dat is één van de dingen waar ik het moeilijk mee heb: ik kan niet doorgaan zoals ik dat voor de borstkanker deed. Ik ging naar een tijdelijk logeeradres om tot rust te komen.

Bijna twee jaar na de behandeling

Bijna twee jaar na de behandelingen neem ik nog Letrozol, waardoor ik nog steeds meer vermoeid ben dan vroeger. Ik voel me door die behandelingen ook een heel stuk ouder. Ik wilde zo graag een vlotte, zelfverzekerde, gezellige, ondernemende oma met lang donkerblond haar zijn die alles kon doen met haar kleindochter. Ik ben altijd een sterke vrouw geweest en wil mezelf blijven voorhouden dat het steeds iets beter zal gaan. Hopelijk is dat ook zo!

Onlangs heb ik op mijn nieuwe plekje mijn 65ste verjaardag gevierd, gezellig met de kinderen en mijn kleindochter. We hebben samen lekker gegeten en ik werd verwend met cadeaubonnen voor de verdere inrichting van mijn stulpje. Toch hebben we vooral genoten van elkaar, en dat hoop ik nog lang te kunnen doen. Ik heb veel mentale en fysieke steun van de mensen om mij heen, vooral van mijn kinderen. Samen gaan we door en genieten we van al het moois wat er in het leven is, bovenal van mijn kleindochter die ik dolgraag wil zien opgroeien. Ik zeg: Carpe diem, pluk de dag.”