Samen sta je sterk

De dochter

Psychologe Ellen Plasschaert: "Als je moeder ook borstkanker heeft gehad, wordt dit vaak je rolmodel. Dikwijls zien we moeder en dochter tijdens het ziekteproces uitgroeien tot een team, met als motto: 'Jij kon het toen, en nu zal het mij ook lukken."

De moeder

Psychologe Ellen Plasschaert: "Krijgt een moeder te horen dat haar dochter borstkanker heeft, dan kan ze overvallen worden door een schuldgevoel. Omdat ze denkt dat zij de kanker aan haar kind heeft doorgegeven, voelt ze zich ook verantwoordelijk voor de ziekte van haar kind. Dat schuldgevoel is niet abnormaal: laat het even toe, erken het en praat erover met iemand die je vertrouwt. Zo maak je het schuldgevoel lichter."

Hoe zeg ik het aan de kinderen?

Psychologe Ellen Plasschaert: "Een vraag die ouders met kanker me vaak stellen is hoe je dit nieuws aan de kinderen vertelt. In alle gevallen is het belangrijk om zo'n ziekte uit te leggen op maat van je kind: pas je uitleg aan aan de leeftijd en maturiteit van je zoon of dochter."

Kleine kinderen

• Maak op een eenvoudige en concrete manier de situatie duidelijk aan je kind: bijvoorbeeld waarom jullie in het ziekenhuis zijn. Zo maak je de toestand voorspelbaarder en ontwikkelt je kind minder snel angsten.
• Kinderen voelen zich gemakkelijk schuldig: maak zo snel mogelijk duidelijk dat je kind absoluut niet verantwoordelijk is voor de ziekte van mama of papa.
• Als je kind vraagt of het ook kanker zal krijgen, stel het gerust door te vertellen dat het ook ziek zou kunnen worden, maar zeker nu nog niet.
• Verzeker je zoon of dochter dat er altijd goed voor hem of haar gezorgd zal worden, wat er ook gebeurt…

Adolescenten

• Neem hen serieus en geef hen een correcte uitleg.
• Respecteer dat ze niet alles willen bespreken met jou, als ouder. Jongvolwassenen luchten, in hun drang naar onafhankelijkheid, makkelijker hun hart bij vrienden of een extern vertrouwenspersoon.

Omgaan met emoties? Dit helpt:

Psychologe Ellen Plasschaert: "Na een diagnose van borstkanker komen de emoties in een ongeordende stortvloed over je heen. In eerste instantie is er ongeloof, machteloosheid en onbegrip - het waarom ik?-gevoel. Borstkankerpatiënten moeten in die eerste fase omgaan met een gevoel van verlies: ze zijn een stuk van hun gezondheid en onafhankelijkheid kwijt. Sommige vrouwen kruipen in hun schulp, duwen de feiten van zich af en willen er niet over praten. Dat mag en moet kunnen, zolang de stap naar erkenning vroeg of iets later maar komt."

Deze tips kunnen daarbij helpen:

• Pak je gevoelens stap voor stap aan. Waarmee worstel je nu, op dit moment? Voel je je angstig of verdrietig? Door erover te praten met iemand die je vertrouwt, kun je die emoties uitklaren.
• Durf over je ziekte te praten. Een open communicatie maakt je sterker en helpt je negatieve emoties om te buigen tot iets positiefs.
• Schuldgevoelens zijn normaal. Laat ze toe, erken ze en praat erover.
• Negatieve emoties zijn normaal: vaak voel je een druk van buitenaf om positief en krachtig met de ziekte om te gaan. Als patiënt heb je niet altijd nood aan die peptalk: een begripvol en luisterend oor werkt minstens even goed.
• Maak je omgeving duidelijk dat je hun bezorgdheid apprecieert, maar dat je graag normaal behandeld wilt worden: niet te veel compassie, zodat je met een been in het normale leven kunt blijven staan.

Wat doet het Pink Ribbon Fonds?

Betere voorlichting bij genetische borstkanker

Het project ‘Borstkanker en genetica’ zet zich specifiek in om vrouwen met genetische borstkanker zo uitgebreid mogelijk te informeren over hun mogelijkheden bij preventie van borstkanker. Als Pink Ribbon Fonds vinden wij het, net als de Koning Boudewijnstichting, belangrijk dat bij dit project het ‘Angelina Jolie-effect’ wordt afgeremd: het is niet omdat de filmster haar borsten preventief liet verwijderen, dat dit automatisch ook de beste beslissing voor jou is. Wij zetten ons daarom hard in om vrouwen ook te informeren over andere mogelijkheden, zodat een borstamputatie misschien voorkomen kan worden. Want het is pas dankzij de juiste informatie dat je als patiënt samen met je behandelaars de juiste beslissing kunt nemen. Én daardoor ook beter kunt inschatten welke psychische en familiale gevolgen je behandeling zal hebben.