“In januari 2021 ontdekte ik dat ik zwanger was van mijn tweede kindje, maar jammer genoeg ervoer ik hoe het in het liedje van Baz Luhrmann gaat: ‘The real troubles in your life are apt to be things that never crossed your worried mind, the kind that blindside you at 4 p.m. on some idle Tuesday.’ Ironie zit vak in de kleine dingen… Ik herinner me nog dat ik na de eerste coronagolf op de nieuwjaarkaartjes schreef: ‘Laten we 2020 maar snel vergeten, 2021 wordt beter, zeker weten!’ Ik ben niet echt bijgelovig maar het lijkt erop dat ik op die manier een vloek over mijn 2021 had uitgesproken.

Je kind verliezen

In maart 2021 zakte de grond vanonder mijn en mijn partners voeten weg. We waren op controle bij de gynaecologe toen die vertelde dat de baby te veel vocht onder de rug had en waarschijnlijk een afwijking had. Daarop volgden veel onderzoeken, het werden intense weken van hoop en wanhoop, totdat we dat ene vreselijke telefoontje kregen dat de baby inderdaad een afwijking had. We hakten de hartverscheurende knoop door om de zwangerschap stop te zetten. Op zestien weken beviel ik van een mini-meisje dat ik zo graag had zien opgroeien.

De voorbode

In augustus 2021 gingen we met ons gezinnetje van drie op vakantie en genoten we ten volle van mekaar. Toch raakte het me iedere keer tot in het diepste van mijn hart wanneer ik een zwangere vrouw, een kleine baby, of een gezin met twee kinderen zag. Tijdens die vakantie voelde ik onder de douche een klein knobbeltje in mijn linkerborst. Omdat ik net mijn maandstonden had en ook melkremmers had genomen vlak na de bevalling, vermoedde ik dat mijn borsten gewoon nog van slag waren.

Een maand later merkte ook mijn man op dat ik een harde, grote knobbel in mijn borst had. Opnieuw dacht ik dat het door mijn maandstonden kwam, maar voor de zekerheid ging ik naar de huisarts. Zij gaf aan dat het waarschijnlijk om een cyste of ontstoken melkklier ging. Ze verwees me voor de zekerheid toch door voor een mammo-, een echografie en een punctie. Het resultaat van het onderzoek was niet goed. Op 27 september, de dag dat mijn sterrenkindje was uitgerekend én ook de verjaardag van mijn man, kreeg ik te horen dat ik kanker had. Triple negatieve borstkanker, die behandeld moest met chemo’s, operaties en bestralingen. Gelukkig leek de tumor zich nog niet te hebben verspreid.

De behandeling

De borstspecialiste in Leuven nam de tijd om op al mijn vragen te antwoorden en me zo god als mogelijk te vertellen wat me precies te wachten stond. Ze vroeg of we nog een kindje wilden, meteen zei ik van niet. Ik wilde de miserie van mijn eerste bevalling en het verdriet van mijn tweede niet opnieuw. Het kankertraject alleen zou al zwaar genoeg worden voor mijn lichaam, daar ging ik vanuit. Nu mijn behandeling achter de rug is, voel ik soms spijt dat ik er toen niet langer over had nagedacht.

Ik kwam terecht op een kankersneltrein, een trein waarvan ik nooit had gedacht erop te zitten, laat staan op mijn 35ste. Ik schreef afscheidsbrieven en huilde bij de gedachte dat ik mijn zoontje nooit zou kunnen helpen met zijn eerste huiswerk. Ik volgde zestien zware chemokuren en had last van vele kwaaltjes. Ik raakte besmet met het coronavirus en bleek ook allergisch te reageren op het kankermedicijn carboplatine. Gelukkig sloeg het medicijn uiteindelijk wel aan, na de chemobehandeling bleek de tumor weg te zijn. Ik onderging een borstsparende operatie en vandaag ben ik gezegend met een bijna onzichtbaar litteken.

Steun van omgeving

Vanaf dag één kreeg ik veel steun van in de eerste plaats mijn ouders, mijn man en zoontje, en mijn omgeving. Ze laten me écht voelen dat ze er voor me zijn. Tijdens de uren dat ik op de chemo wachtte, heb ik erg veel aan mijn papa gehad en is onze band nog sterker geworden. Ook mijn partner is er altijd voor me geweest, als koppel zijn we nu sterker dan ooit. En ik heb er een vriendin voor het leven bij, Karen, die me op alle mogelijke manieren enorm heeft gesteund. Maar sommige mensen uit mijn omgeving klapten dicht wanneer ze hoorden dat ik kanker had, dat vond ik erg jammer en zwaar. Omdat ze maandenlang geen contact met me opnamen, lijkt het alsof het voor heen alleen maar moeilijker is geworden om nu nog toenadering te zoeken.

Een positieve toekomst

Dat ik deze strijd te boven ben gekomen, voelt voor mij als een tweede kans. Het kankertraject heeft me hoofdzakelijk één ding geleerd: ik mijn energie wil steken in alles wat me positieve energie teruggeeft. Ik ben nu 37 en het voelt alsof ik levenswijsheden heb meekregen die veel mensen zich misschien pas veel later realiseren. Ik geniet meer van de kleine dingen en ik weet goed wat en wie ik in mijn leven wil.

Ik zou graag aan iedereen die aan het begin van het traject staat en nachtenlang wakker ligt uit angst voor het onbekende, zeggen dat alles beter wordt. Soms slaat de angst me nog steeds om het hart, mijn haren hebben nog 30cm te gaan voor ze weer op lengte zijn, mijn lichaam zal nooit meer zoals voorheen zijn en ik heb best nog last van kwaaltjes. Maar ik leef! En dat had ik voor het traject misschien wel te weinig gedaan. Dus ik ga ervan genieten.”