Dinsdag, 16 juli 2019

Interview Ann en Katrien: "Ik was overtuigd dat ik drager was, maar ik schrok wel toen bleek dat mijn zus het ook was."

Preventie Opsporing Vriendschap Psychosociale zorg

De mama van Ann en Katrien was 52 jaar oud toen ze voor de eerste keer borstkanker kreeg, vijf jaar later werd er opnieuw een kwaadaardig gezwel aangetroffen, nu in haar andere borst. Toen ze opnieuw een paar jaar later opeenvolgend schildklierkanker, longkanker en botkanker kreeg wist de familie dat dit een gevecht was dat hun geliefde moeder uiteindelijk niet zou halen. Ze stierf in de winter van 2011. Ze had de test ondergaan en wist dat ze drager was van het erfelijk gen, nu was het de beurt aan haar dochters…

Maak kennis met Ann en Katrien, twee zussen, twee handen op één buik, en allebei drager van het erfelijk gen dat kanker veroorzaakt.

Jullie hebben zich beiden laten testen toen jullie mama nog leefde, maar uiteindelijk heeft zij nooit het resultaat gekend ?

Ann : Inderdaad, mama stierf in februari 2011 en wij wisten pas de resultaten in april.

Een schok voor jullie ?

Ann: Ja en neen. Ik was overtuigd dat ik drager was, ik schrok ook niet van het resultaat, ik had mij al op dit nieuws voorbereid. Ik schrok wel toen bleek dat mijn zus ook drager was, dat had ik echt niet verwacht.

Katrien: Niemand van de familie, we gingen ervan uit dat één iemand drager ging zijn en de andere niet. Vooral onze vader was overdonderd door het nieuws…Eerst had hij zijn vrouw verloren en nu bleek dat zijn beiden dochters ook drager waren.

Moest je het nieuws laten bezinken of was de beslissing al genomen bij een “wat als…”?

Katrien :Absoluut, daarvoor hebben we ons ook laten testen, om zekerheid te hebben en om er ook iets mee te doen. Uiteindelijk leef je met een “tijdbom” in je lijf, procentueel was er teveel risico dat ook wij slachtoffer zouden worden. Als echtgenote, moeder van, ... kan je dit niet maken tegenover je familie. Weet je : ik had het moeilijk met mensen die daar een andere mening over hadden, mensen die zich afvroegen of we wel zeker waren om zo een drastische beslissing te nemen, want je weet maar nooit, misschien word je niet ziek en dan is alles voor niets geweest. Ik had het soms moeilijk met dergelijke naïeve opmerkingen. Zo’n beslissing neem je niet licht, de raad en twijfel van een buur of vage kennis heb je daar niet bij nodig.

Ann : Absoluut, we hadden reeds op voorhand gezegd, als we drager zijn, dan laten we onze borsten preventief verwijderen.

Uiteindelijk bleken jullie allebei drager, was dat dan gemakkelijker om “te dragen”?

Ann: Eigenlijk wel, toen we de eerste afspraken dienden te maken, gingen we samen. Ik herinner me nog dat de dokter een knappe man was, toen maakten we daar samen grapjes over in de wachtkamer.

Katrien :Humor is al altijd aanwezig geweest, ik denk dat dit onze manier is om alles wat te relativeren en om te gaan met de tegenslag die we toen hadden.

In september 2011 werden jullie beiden geopereerd, met een tussenpauze van 14 dagen. Eerst kwam Ann aan de beurt, daarna Katrien.

Katrien :Mijn zus werd succesvol geopereerd, maar na drie dagen toonde één borst afstotingsverschijnselen. De kans dat dit gebeurt, is slechts één op zovelen, maar helaas gebeurde dit wel bij mijn zus.

Ann : Klopt! Ik voelde mij nochtans zeer goed, de tweede dag liep ik al rond in de gang en was al een koffietje gaan drinken in de cafétaria en de derde dag had ik zelfs ’s morgens een afspraak gemaakt bij de kapper. Soms vraag ik mij af of ik mezelf teveel had geforceerd, teveel willen bewijzen hoe “sterk” ik wel was. Volgens de dokters had dit er zeker niet mee te maken, ik had gewoon pech.

Katrien :Daar denk je toch wel aan en uiteindelijk had dit ook effect op mijn operatie. Ze hebben mij langer op mid-care gehouden en nauwgezetter opgevolgd. Die eerste 14 dagen vond ik dan ook echt de hel. Precies alsof je door een vrachtwagen bent overreden…

Ann : Een paar weken voor mijn operatie had ik ook mijn eierstokken laten verwijderen, dus ik zat al volop in mijn menopauze. Ik herinner nog dat ik in mijn bed lag, badend in het zweet. Ik kreeg ook geen medicatie, ik moest het maar “doorstaan”. Ik kan je verzekeren : bij momenten is dat echt afzien!

Katrien :Maar het moet wel gezegd worden : na zes weken kon ik alweer gaan joggen! J

Ann: Ik heb nu een borst met natuurlijk weefsel en eentje gevuld met siliconen, uiterlijk zie je geen verschil, maar ik voel het wel. Maar let op : ik wil vrouwen zeker niet afschrikken, want het is zoals mijn zus ook zei, de kans op afstoten is echt minimaal, ik had gewoon pech…

Piekeren jullie nu minder omdat je weet dat je door de operatie, de kans om getroffen te worden tot een minimum hebt herleid ?

Ann :Niet echt, want we hebben allebei kinderen. Ook zij kunnen drager zijn en dat maakt mij echt triest, voor mezelf heb ik niet getreurd, maar het zou mij ontzettend veel pijn doen moest dat het geval zijn. Het zijn je kinderen hé? Je eigen vlees en bloed.

Katrien : Voor mezelf zie ik het toch als een kans om de dans te ontspringen. Wat betreft mijn dochters ligt het toch moeilijker. Mijn oudste dochter is nu 20 jaar oud en we hebben het er al over gehad. Zij wil ook de testen ondergaan, maar we stellen het telkens uit. Ze studeert nog en er komt altijd iets tussen zoals examens, projecten, een werkje dat dringend af moet, … En het verschil is ook zo groot. Ik was 37 toen ik het verdict kreeg. Ik had reeds mijn kinderen. Bij mijn dochter is dat anders, zij heeft nog een hele toekomst voor zich, wil ze kinderen of niet ? etc…

We zijn intussen al meer dan 7 jaar verder, heeft de operatie bepaalde zaken teweeg gebracht ?

Ann: Moesten we de klok kunnen terugdraaien, dan zou ik net zoals mijn zus, tijdens de operatie ook de eierstokken laten verwijderen en niet op voorhand laten doen. En ik zou toch na de operatie wat meer rusten. Maar ik ben blij met mijn beslissing.

Katrien : Ik heb daar nooit echt lang bij stil gestaan want wij konden kanker een stapje voor zijn. Ik bekijk het zo: mijn borsten zijn er nog, ze hebben enkel een andere vulling gekregen. Vergelijk het met een warme winterjas: of het nu echte pluimen zijn of neppluimen, het blijft een jas.

Ann : We dragen natuurlijk de sporen van de operatie, beiden hebben we een groot litteken op onze onderbuik, maar het voordeel is dan wel, dat we dankzij het verwijderen van het buik vet, wij nu een platte buik hebben (lacht).

Katrien : Is ook hilarisch als wij beiden tijdens de zomermaanden na een zwembeurt in de zee uit het water stappen. Als onze bikinibroek wat gezakt is, dan zie je ook dat groot litteken en dan zie je de mensen denken: “Amai welk kind hebben zij op de wereld gezet om zo een litteken aan hun keizersnede over te houden? (lacht)”