Al vier jaar word ik van nabij geconfronteerd met borstkanker. Na een reeks onderzoeken kreeg mijn moeder het slechte nieuws te horen. Ik herinner me het nog goed. Het was een paar dagen voor Kerstmis en ik zat juist in mijn eerste echte blokperiode. Ergens voelde ik het aankomen. Een borstbesparende operatie, chemo en bestralingen volgden. Een jaar lang vocht ze tegen het kankerbeest. Uiteindelijk werd mijn moeder genezen verklaard. Tenminste dat dachten we toch. Nu, drie jaar later, is de kanker terug en is het erger dan voordien. Mama heeft uitzaaiingen in haar lever die niet meer te genezen zijn. Wanneer ik het nieuws te horen kreeg, vreesde ik het ergste. Ik begon juist aan mijn laatste jaar journalistiek en dacht dat mama mijn diploma-uitreiking niet meer ging halen.

We zijn nu een jaar verder. Hoewel veel mensen het wel denken is mijn moeder niet palliatief. Ze krijgt nu een medicijn dat de tumorgroei moet stoppen én het werkt. Wanneer de medicatie niet meer zijn werk zou doen, zijn er ook nog andere behandelingen. Je kan aan mijn mama niet zien dat ze ziek is. Haar haar heeft ze nog en ze komt regelmatig buiten. Een bijwerking van het medicijn is echter dat mijn moeder pijn heeft aan haar polsen. Voor een “buitenstaander” als mezelf is dit vervelend omdat ik er niets aan kan doen. Mama heeft ook minder energie en is soms wat stijfjes. Ik ben blij dat ze er nog altijd is. We zijn ons ervan bewust dat mama's situatie kan veranderen in een paar dagen tijd. We kijken minder naar de toekomst en leven meer van week tot week.

Het is een pijnlijk verhaal. De tumoren zijn er en we kunnen er niets aan doen. We kunnen enkel hopen op het beste en helpen tot waar we kunnen. Het pijnlijkste van het verhaal is dat het leven doorgaat. Ik wil graag even op een pauzeknop duwen, maar dat gaat niet. Ik moet nu namelijk studeren voor een goede toekomst. De keuze maken om nog een extra opleiding te volgen was niet makkelijk. Ik voel zo veel onzekerheid en er zijn zo veel twijfels. Ga ik zo niet de laatste jaren met mijn moeder verpesten?

(Borst)kanker kan een leven heel hard veranderen. Ik kan er over meespreken. Mijn leeftijdsgenoten zaten deze zomer te bakken in de zon, onbekende oorden te verkennen of veel centjes te verdienen. Ik zat thuis. Dat had ik zelf gekozen, om meer tijd te spenderen met mijn moeder, met het huishouden te helpen en tegelijk tot rust te komen. Dat laatste was zeker nodig na zo’n emotioneel zwaar jaar.

Het is niet makkelijk, maar als redactielid van Pink Ribbon hoop ik heel wat emoties en verhalen van me af te schrijven. Mensen ontroeren en ook niet vergeten te sensibiliseren. Want hoe vroeger kanker wordt ontdekt, hoe beter.

Cato