Ik ben dus Mieke Vanhuyse. Voor alles ben ik mama van een prachtige zotte meid Lune (15) en van Merleau (9), even stoer als zacht en met gouden krullen. Al 17 jaar ben ik zéér gelukkig getrouwd met Nicolas. Samen met hem run ik een bedrijf waar we oude industriële sites omvormen tot frisse, duurzame plekken om te wonen, werken en ontspannen. Wij worden hierin bijgestaan door een team van 32 fantastische mensen. Het is mede dankzij dit team dat ik mij volledig op mijn behandeling heb kunnen storten en me weinig zorgen hoefde te maken over de lopende projecten.

Ik ben nu 44 en kreeg de diagnose van borstkanker toen ik 42 was. Twee hormoongevoelige tumoren in de rechter borst en aangetaste okselklieren. Gelukkig verder geen uitzaaiingen.

Ik kreeg 20 weken chemotherapie, een borstsparende operatie en 33 bestralingen. In deze volgorde en aan een hels tempo. Want dat is het wel: hevig. In de periode van de behandeling heb je maar 1 focus, zijnde genezen. Je staat amper stil bij wat er eigenlijk allemaal gebeurt, wat er mét je gebeurt. Want het kan niet, het mag niet dat jij aan de gevolgen van kanker zou doodgaan.

De maanden van de behandeling lijken eindeloos en je gelooft niet dat je ooit terug dezelfde zal zijn. Of beter, dat je op een dag niet meer in die oncologie-ratrace zal zitten. Want dezelfde als voor de diagnose word je natuurlijk nooit meer.

En toch. Je krijgt een nieuwe kracht, een nieuwe drive. En die drive heeft bij mij een duidelijke missie: ik wil borstkankerpatiënten en hun omgeving steunen en kracht geven, geruststellen en troosten. Door deels mijn ervaringen te delen én door te luisteren. Want elk verhaal, elke kanker, zelfs elke borstkanker is anders.

Wanneer ik met een klein hartje in de wachtzaal van de borstchirurg zit voor mijn driemaandelijkse controle, komt er elke keer wel een vrouw met rood aangelopen ogen uit zijn consultatie.

Mijn kleine hart gaat dan open, ik krijg zelf een krop in de keel en ik zou haast instinctief mijn zoveelste lotgenote in mijn armen willen sluiten. Ik wil haar zeggen dat ze nu inderdaad plots op een emotionele rollercoaster zit, vol angst en twijfel, maar dat dit gevoel na een tijdje overgaat in strijdlust, positivisme en vooral veel liefde. Liefde van je gezin en familie, van je (echte) vrienden en – dit is nieuw – veel liefde en compassie voor jezelf.

Toen ik bijna twee jaar geleden zelf de diagnose van borstkanker kreeg, heb ik na die periode van onzekerheid en schrik meteen gevoeld: hier moet ik iets mee doen, hier zál ik iets mee doen.

Wanneer ik vroeger van iemand hoorde dat X of Y borstkanker had, dan ging ik daar snel over met de voor mij ondertussen gehate uitspraak “Ja, maar dit is een van de best te genezen kankers, dat komt wel goed”, en ik fietste verder mijn gezonde leventje door.

Maar eens zelf gebombardeerd tot ervaringsdeskundige, besefte ik hoe alleen je plots staat. Ondanks de vele steun van je omgeving ben jij het die kanker hebt. Niemand kan het van jou overnemen.

En precies om dit gevoel wat te verzachten bij andere vrouwen met borstkanker, zou ik zo graag een steun voor hen zijn. De impact van verhalen van lotgenoten is immers enorm. Tijdens mijn zware behandeling heb ik talrijke boeken en artikels gelezen van vrouwen die dezelfde strijd geleverd hebben. Tijdens het lezen vloeiden de tranen over mijn wangen, maar het voelde zo goed om te lezen dat je eigenlijk niet alleen bent. En natuurlijk dat het (meestal) goed komt.

De oproep van Pink Ribbon om mee te schrijven aan helende teksten voor lotgenotes hoefde dan ook niet veel bedenktijd.

Wat ik graag zou bijdragen is behalve troost ook begrip voor moeilijke momenten. Immers gaat elke borstkankerpatiënt door een helse periode en dat wordt volgens mij af en toe vergeten. In de media worden, weliswaar goedbedoeld, veelal de goede momenten getoond. Lachende vrouwen met een sjaaltje op het hoofd of vuistjes en dikke duimen bij posts op sociale media. Daardoor krijg je als patiënt soms het verstikkende gevoel dat je niet mag huilen of vloeken. Ik wil daarom heel graag een eerlijk verhaal kunnen brengen en op die manier de vele vragen en twijfels bij mijn Boezemvriendinnen wegnemen.

En laat ons eerlijk zijn, natuurlijk heeft dit ook voor mij een therapeutische waarde. Door te schrijven met en voor een organisatie als Pink Ribbon, kan ik ook mijn eigen kanker-ei kwijt. De goesting om iets positiefs te halen uit toch wel de rit van mijn leven, kan nu vorm krijgen.

Warme groet,

Mieke Vanhuyse