Wie ben ik?

Ik ben niet helemaal alleen, ik heb een ontzettende lieve vriend, die mij na de teleurstelling met de vader van mijn kinderen, toch opnieuw liet geloven in de liefde… Dankzij hem vond ik mezelf terug en ging er een nieuwe wereld voor mij open. Wetende dat er opnieuw iemand van mij hield, deed mij stralen en liet mij op wolkjes lopen. Het was ook hij die mijn steun en toeverlaat was toen ik twee jaar geleden opnieuw een opdoffer kreeg... Borstkanker !

Verdorie! Hoe vertel je aan je vriend, je ouders, je kinderen, je naaste omgeving dat er bij jou borstkanker werd vastgesteld?

Maar de moed, de liefde van mijn twee oudjes en mijn vriend, het relativeren van mijn kinderen, de steun die ik kreeg van zoveel vriendinnen en collega’s… dat hield mij recht. Ik heb nooit gevochten tegen kanker, ik heb het aanvaard en als een teken gezien. Een teken dat ik misschien niet goed bezig was, een teken dat ik misschien toch andere beslissingen moest nemen. Mijn ziekte heeft mij doen stilstaan, mijn ziekte heeft ervoor gezorgd dat ik wel moest rusten en nadenken…

Mijn leven is veranderd en ik zal nooit meer onbezorgd zijn, maar ik geniet des te meer van elke dag. Ik durf meer toegeven aan de zaken die zich vroeger alleen maar in mijn hoofd afspeelden. Ik ben graag creatief bezig, ik teken graag, ik fotografeer graag. Vroeger had dit geen plaats in mijn leven wegens tijdsgebrek, nu maak ik tijd.

Sportief ben ik ook nooit geweest, maar toen ik vorig jaar alles behalve “spontaan” in mijn menopauze terechtkwam, heb ik mij terug ingeschreven om wekelijks aan yoga te doen. Ik probeer zoveel mogelijk de fiets te nemen voor kleine verplaatsingen want ik wel graag groeien… maar niet in de breedte :)

Door mijn ziekte durf ik weer stilstaan bij de zaken die mij als puber enorm interesseerden, namelijk het spirituele. De kast die vroeger gevuld was met puzzels en speelgoed voor de kinderen, is nu gevuld met boeken over mindfulness, boedhisme, inzicht en loslaten, mediteren, emoties, enz.

De kennis die ik opdoe door deze boeken te lezen, gebruik ik ook in mijn dagelijks leven. Ik ben namelijk leidinggevende van een school en ook al probeer ik dagelijks mijn werk te plannen toch moet ik leren omgaan met onverwachte zaken. Er wordt veel van mij geëist, het vele administratieve werk, deadlines, collega’s, kinderen, ouders die jouw aandacht willen, bezorgen mij soms stress. En toch kan ik nu veel meer relativeren, ik maak mij minder druk en probeer van elke dag een mooie dag te maken.

Ik ben dankbaar voor elke dag en neem niets meer als vanzelfsprekend.

Waarom heb ik gesolliciteerd om deel uit te maken van het redactieteam ?

Toen ik twee jaar geleden werd getroffen door borstkanker en na mijn operatie zo goed werd opgevangen door mijn naaste omgeving, maar ook door heel wat vrijwilligers, heb ik gezworen dat, wanneer ik het geluk zou hebben om te genezen, ook mijn steentje wil bijdragen. Ik wilde lotgenotes ook een hart onder de riem steken.

Ik bewonder het vele vrijwilligerswerk, maar full time werken, parttime 2 kinderen opvoeden en een huishouden in je eentje runnen, dan blijft er niet meer zoveel tijd meer over. Zeker niet als je alles perfect wil doen.

En ook al zit mijn hoofdje vol met ideeën, mijn lichaam blijft de baas en bepaalt heel duidelijk wat nog kan en niet kan.

En schrijven... dat doe ik graag en dat lukt nog J Al hetgeen in mijn hoofd zit, zet ik graag op papier, soms uit noodzaak, want ik ben best wel wat vergeetachtig geworden. Dus ben ik toch zo blij dat ik op mijn manier mijn steentje kan bijdragen. Ik hoop oprecht dat ik mensen met mijn schrijfsels moed kan geven, een glimlach op hun gezicht kan toveren, maar vooral ook een moment kan bezorgen dat ze even niet aan hun ziekte moeten denken.

Want dat vind ik ook belangrijk: het leven gaat door, we moeten durven verder gaan, misschien wel met vallen en opstaan, maar naast onze ziekte is er nog zoveel meer te doen.

Het heeft z’n tijd nodig, maar uiteindelijk moet alles een plekje krijgen. Ik hoop dat ik samen met de andere boezemvriendinnen hulp kan bieden aan lotgenotes om dat plekje te vinden. Om verder te gaan…

Lieve groet,

Muriel