Mijn vader is gestorven aan kanker toen ik zes was. Dat is ondertussen meer dan veertig jaar geleden. Toch poseer ik vooral uit solidariteit met alle vrouwen die borstkanker hebben. Ook in mijn omgeving hebben verschillende mensen kanker gehad. Zo hebben enkele collega’s geworsteld met de ziekte. Ze zijn nu in remissie (herstel, maar nog niet bevestigde genezing, red.). Daarnaast is mijn werkgever ook een structurele partner van de Pink Ribbon-campagnes. Bijdragen aan deze kalender zie ik als een mooie kans om me te engageren en mijn solidariteit te betuigen.

Bewust leven

Door de confrontaties met kanker in mijn omgeving ben ik bewuster gaan leven. Ik let meer op mijn gezondheid, ben al zes jaar gestopt met roken en heb meer aandacht voor wat ik eet: meer groenten, meer fruit én minder vlees. Ik ben wel slager, maar ik realiseer me dat we met z’n allen te veel vlees eten. Enkele maanden geleden ben ik ook beginnen te wandelen met mijn broer. Op zondagen trekken we samen naar de bossen in de provincies Luik en Luxemburg. Voorlopig één keer per week, omdat zondag mijn enige vaste vrije dag is, maar ik wil de frequentie graag opschroeven tot twee keer per week.

Steun

Ik hoop van harte dat dit initiatief nog meer bewustzijn kan creëren. En dat mensen steeds beter beseffen dat je als kankerpatiënt alle steun kunt gebruiken. Naast het heldhaftige gevecht tegen de fysieke ziekte, is er ook nog de mentale strijd. Hoe meer mensen hun betrokkenheid laten blijken, hoe gemotiveerder kankerpatiënten zullen zijn om de strijd aan te gaan en erbovenop te komen. Dat geloof ik echt. Tot slot wens ik alle slachtoffers veel sterkte, goede moed en beterschap. Weet dat jullie er niet alleen voor staan.”