An van As werkt al bijna 30 jaar in ZAS Augustinus. Ze startte er als verpleegkundige op de hospitalisatieafdeling oncologie. In 2009 stapte ze over naar de Borstkliniek, waar ze vandaag nog steeds als verpleegkundig consulent aan de slag is. In 2015 leerde An de borstkliniek helaas van een andere kant kennen toen ze zelf de diagnose van borstkanker te horen kreeg.

An ontdekte eerder toevallig dat ze borstkanker had. “Ik was begin 40. De tweejaarlijkse preventieve screenings starten normaal pas op 50 jaar. Toch leek het mijn huisarts geen slecht idee om een eerste mammografie te laten nemen. Er werd een knobbeltje gevonden.” Daarna ging het snel. Er volgde een punctie en diezelfde avond kon An bij een van de gynaecologisch oncologen terecht. Een dag of twee later volgden de vooronderzoeken en nog een week later onderging ze een borstsparende ingreep. “Ik heb zelfs vakantie genomen om wat te bekomen voor ik aan de chemo begon, het ging allemaal zo snel.”

An liet zich bewust behandelen op haar eigen werkplek. Het vertrouwen in haar collega’s is duidelijk erg groot. “Alleen de psychologische begeleiding gebeurde in ZAS Middelheim. Daarvoor vond ik het fijner dat er wat meer afstand was. Ik heb van al mijn collega’s wel heel veel steun ervaren. Doordat ik in ‘mijn’ borstkliniek behandeld werd, was ik ook niet volledig van het team afgesloten. Wanneer je langdurig afwezig bent, is dat toch wel een risico, maar ik bleef van alles op de hoogte!”

Na 10 maanden ging An opnieuw halftijds aan het werk in de borstkliniek. Zelf had ze geen problemen om opnieuw als zorgverlener met borstkanker geconfronteerd te worden. “Waar ik wel wat onzeker over was in het begin, was over wat ik mocht delen met patiënten. Zij staan natuurlijk centraal, dus het leek mij niet altijd gepast om over mijn ervaring te vertellen. Maar het kan natuurlijk ook net een steun zijn voor hen en ik kan bepaalde vragen nu ook beter beantwoorden.”

De terugkeer naar het werk kostte weinig moeite, maar natuurlijk waren er wel momenten tijdens haar behandeling waarop het psychisch moeilijk was. “Ik ben heel kwaad geweest. Vooral tijdens de chemo was het soms zwaar. Ik ben erg dankbaar voor de psychologische opvolging die ik toen kreeg. Zelf sta ik nu als verpleegkundige ook meer stil bij het belang van psychologische ondersteuning. Mensen schrikken soms als ik dat voorstel, maar het is toch een zware periode en die extra steun kan geen kwaad.”

Omdat de terugkeer naar het werk vaak nog een moeilijk topic blijkt te zijn, richtte Pink Ribbon hun project ‘Pink Monday’ op. Op 20 januari 2025 was het Blue Monday, de meest deprimerende dag van het jaar. Pink Ribbon geeft aan deze sombere Blue Monday een roze twist en maakt er een echt Pink Monday van: een dag vol hoop en steun. Op deze dag wil Pink Ribbon meer aandacht schenken aan borstkanker op de werkvloer en focussen op preventie en vroegtijdige opsporing.