"Wanneer je de diagnose borstkanker krijgt dan ga je op zoek naar verhalen van lotgenoten, waarin je steun kan vinden. Om die reden besloot ik om ook zelf een getuigenis te schrijven, in de hoop dat die op zijn beurt steun kan geven aan anderen."

Eerst de feiten op een rij

"In 2010 kreeg ik voor het eerst het slechte nieuws te horen, borstkanker. Een klein kankergezwel werd weggenomen in mijn linkerborst. Vier jaar later, in 2014, werd er opnieuw een gezwel ontdekt, dit keer in mijn rechterborst. Het gevolg? Ik moest een borstsparende operatie en nabehandeling met bestraling ondergaan. In juli 2020, te midden van de coronacrisis, kreeg ik voor de derde keer de diagnose borstkanker te horen. Dit keer ging het om een invasief lobulair carcinoom, opnieuw in mijn linkerborst, maar op een andere plek dan de eerste keer.

En hoewel ik me de laatste 10 jaar elk jaar opnieuw heb laten testen, was de emotionele klap toch groot. Vanaf het moment van diagnose ging alles ontzettend snel: de afspraak met de chirurg, verschillende pre-operatieve onderzoeken, onder meer ook een botscan om eventuele uitzaaiingen op te sporen. Gelukkig waren die er niet, waarschijnlijk dankzij de regelmatige jaarlijkse opvolging. Dat was toch een lichtpuntje.

Een vertrouwd gevoel

Die periode vol onderzoeken is zenuwslopend. Enerzijds voelde het voor mij 'vertrouwd' aan. Anderzijds was ik toch bang voor slecht nieuws. Het lijkt alsof je leven even stilstaat. Van zodra je dan de definitieve uitslag te horen krijgt, kan je weer verder. Je ziet oncologen, radiologen, psychologen en heel veel verplegend personeel in de borstkliniek in Wilrijk. En allemaal zijn ze steeds zo vriendelijk en behulpzaam.

Ik ben een strijdlustige vrouw en dacht dat ik me er voor een derde keer wel snel doorheen kon slaan. Tenslotte moest ik na de operatie 'enkel' maar bestraling krijgen en geen chemotherapie meer ondergaan. In tegenstelling tot 6 jaar geleden raadde het team nu een kortere therapie aan, met minder bestralingen, maar de dosissen per bestraling zijn wel zwaarder. En tijdens mijn operatie heb ik ook een inwendige bestraling (IORT) gekregen.

Weer aan het werk

Tussen mijn operatie en de bestraling wilde ik meteen terug aan het werk gaan. Maar na 7 dagen ben ik mezelf tegengekomen. Weer gaan werken, was geen goed idee. Ik was enorm veel van m’n draagkracht verloren. Toch wilde ik sterk zijn en weer aan de slag gaan, hoewel mijn omgeving dat nog veel te snel vond. Ik was dan ook snel uitgeput en het huilen stond me nader dan het lachen. Rusten en uiterst voorzichtig omgaan met mijn beschikbare energie, was en is nog altijd de boodschap.

We zijn nu 4 maanden verder. In oktober had ik zin de draad terug op te pikken en ben ik terug deeltijds beginnen werken. Ik wilde me terug bezighouden met m’n job en me graag terug nuttig voelen. Studies wijzen toch uit dat het herstel vaak beter verloopt wanneer je de professionele draad geleidelijk aan terug kan opnemen? Vandaag werk ik bijna terug voltijds. Maar het is en blijft een test. Ik voel dat ik nog steeds minder draagkracht heb dan voor de operatie, waardoor ik vooral goed mijn eigen grenzen moet blijven bewaken.

Met vallen en opstaan

Gezien mijn kankerverleden, raadde het team me aan een DNA-onderzoek te laten uitvoeren bij een specialist genetica. Het resultaat was goed! Ik heb geen genetische voorbeschiktheid en dat is een hele opluchting. Zo zie je maar dat het een traject is van ups en downs, van vallen en opstaan en van leren doseren. Dat laatste is nooit echt mijn specialiteit geweest, maar het lukt me, beetje bij beetje. 

Dankbaarheid

Ik ben aan de beterhand en dat is mede dankzij die fantastische mensen in het ziekenhuis, die ondanks de coronacrisis toch maar hun job blijven doen. Ook mijn lieve partner, mijn ouders, mijn kinderen en mijn beste vrienden wil ik bedanken omdat ze er altijd voor mij zijn. En ook enkele collega’s waren mij niet vergeten. Elke dag kreeg ik wel een berichtje of een telefoontje van iemand die vroeg hoe het met me ging. Dat doet echt goed. Tot slot, wil ik ook mijn leidinggevende bedanken die me de tijd gaf en nog steeds geeft om te herstellen en geen druk op me legde om weer te komen werken.  

'Untire'

Tot slot nog dit. Als kankerpatiënt ga je heel veel opzoeken. Je wil alles weten over jouw type kanker en de bijhorende behandelingen. Ik heb zelf al veel gehad aan de 'Untire'-app, een zelfmanagementprogramma voor (ex-)kankerpatiënten die ernstig vermoeid zijn. De app begeleid je met ontspanningsoefeningen, tips om terug aan het werk te gaan, enzovoort.

Als ik nog enkele tips mag meegeven, dan zijn het: wees mild voor jezelf, wees geduldig, geniet van alle liefde en steun om je heen en neem de tijd om te herstellen.”

Geschreven door Wendy Van Dam